Το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ)  πραγματοποίησε μια έρευνα της κοινής γνώμης στις δύο χώρες, την Ελλάδα και την Τουρκία και δημοσιοποίησε τα συμπεράσματα της.

60% των Ελλήνων και 74% των Τούρκων δηλώνουν ότι θα μπορούσαν να έχουν ως φίλο έναν Τούρκο ή Έλληνα αντίστοιχα.

59% των Ελλήνων και 70% των Τούρκων θεωρούν ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές μπορούν να επιλυθούν ευκολότερα με διάλογο και συνεννόηση.

68% των Ελλήνων και 73% των Τούρκων θεωρούν ότι οι Τούρκοι/οι Έλληνες είναι γείτονες και πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος φιλικής συμβίωσης μαζί τους.

Φανταστείτε να μην υπήρχε η ψυχροπολεμική ένταση των πολιτικών και των καναλιών σε τι βαθμό θα έφταναν τα παραπάνω ποσοστά.

Αυτοί είναι οι λαοί. Οι λαοί που την πληρώνουν αν και δεν ευθύνονται για τις τραγωδίες στις οποίες  καταλήγουν τα συμφέροντα των ελαχίστων.

Διχοτόμηση, αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Και το τέλος δεν έρχεται τώρα, αλλά πολύ ποιό πριν, όταν οι τουρκοκύπριοι με το δημοψήφισμα είπαν ναι στην πρόταση της ομοσπονδίας και η ελληνοκύπριοι είπαν όχι.

Το τέλος ξεκίνησε πολύ νωρίς, από τις θηριωδίες της ΕΟΚΑ Β΄ και τα εγκλήματα της Χούντας. Το τέλος δεν οφείλεται μόνο στους Τούρκους αλλά και στους Έλληνες της Κύπρου που πήραν τον δικό τους μοναχικό δρόμο του νότου χωρίς να υπολογίζουν τα δίκαια αιτήματα ισονομίας και ασφάλειας των τουρκοκυπρίων συμπατριωτών τους.

Και φυσικά η Τουρκία, που δεν είχε καμιά σχέση με την τουρκοκυπριακή κοινότητα πέραν της θρησκευτικής ταυτότητας, κάποια στιγμή άρπαξε την ευκαιρία.  Η πρώτη ήταν στην απόβαση και η τωρινή είναι με τον τουρκοκύπριο ηγέτη Τατάς που τον προώθησε ως ιδέα επίσημης διχοτόμησης με τέχνη και σχέδιο τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Ένα είναι πλέον βέβαιο. Την ομοσπονδία δεν την ήθελαν οι ελληνοκύπριοι.  Και από ότι φαίνεται και η Ελλάδα αδυνατεί να παρέμβει. Για τα άλλα κράτη ούτε λόγος. Κανένα δεν κόπτεται.

Η Τουρκία που τα στημένα κανάλια και οι ένθερμοι πατριδοκάπηλοι καθημερινά την ειρωνεύονται για να κλείσουν τα μάτια των πολιτών. Η Τουρκία και εδώ, στην δική μας Κύπρο, όπως και στην Λιβύη, όπως και στην Συρία και στο Ιράκ, και όπως και στην Αρμενία έκανε την δουλειά της.

Η Τουρκία που μέσα σε έξη μήνες έστησε στην Αλβανία ένα τεράστιο νοσοκομείο, δώρο στον σοσιαλιστή πρωθυπουργό της.  Η Τουρκία που κάθε ημέρα εκκρεμότητας, κτίζει και ένα τοίχο μονιμότητας της κατοχής.

Και η Ελλάδα που την πολυσύνθετη εθνική πολιτική την περιόρισε στον διάλογο των καναλιών, στις μεγαλοστομίες των ειδικών αναλυτών και την έθαψε στην χυδαιότητα και τις κραυγές των πεζοδρομίων.   

Πήγαν στην διάσκεψη. Τους είπαν οι Τούρκοι για δύο κράτη και δεν άνοιξε μύτη. Έφυγαν όλοι ικανοποιημένοι. Ποιά απόβαση. Ποιά κατοχή. Ποιό ενιαίο δόγμα. Ποιοί νεκροί. Ποια φυλακισμένα μνήματα. Και ο ΟΗΕ, αντί να τους πετάξει έξω και να ζητήσει την άμεση επέμβαση των μεγάλων…. διαπίστωσε την διαφωνία.

Ανάσταση; Για ποιά Ανάσταση μιλάμε. Των νεκρών ή των ζωντανών!

Μια πολύ σημαντική προσέγγιση του θέματος της αξιοποίησης του Ελληνισμού της διασποράς και της συμμετοχής τους στην επίλυση θεμάτων της αμυντικής διπλωματίας και άσκησης σύγχρονων μεθόδων εξωτερικής πολιτικής παρουσίασε ο συμπατριώτης μας Βουλευτής κ. Κόνσολας στην Βουλή των Ελλήνων.

Ο κ. Κόνσολας με την σοβαρή ομιλία του μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε τις δικές μας παρατηρήσεις στο τεράστιο θέμα της αναγκαίας διατήρησης των δεσμών της πατρίδας με τους απόδημους.

Τελευταία και εξ αιτίας της δεδομένης πλέον συμμετοχής των Ελλήνων μεταναστών μας στις προσεχείς Βουλευτικές εκλογές έχει ξεκινήσει μια έντονη κινητικότητα των κομμάτων και κυρίως της κυβέρνησης που έχει ως αποκλειστικό στόχο την ψηφοθηρία. 

Εάν αυτό υπερισχύσει είναι βέβαιο ότι η ζημιά που θα γίνει στο τεράστιο θέμα και πρόβλημα της διατήρησης των δεσμών των αποδήμων με την Ελλάδα που κυρίως σχετίζεται με την γλώσσα, την θρησκεία και τα πατροπαράδοτα έθιμα θα είναι τεράστια.

Το θέμα της δημιουργίας Λόμπυ για την υποστήριξη των εθνικών μας επιδιώξεων που τίθεται ως επικάλυψη και δικαιολογία της απόφασης για την συμμετοχή των αποδήμων μας στις εθνικές εκλογές είναι σχεδόν ανύπαρκτο, αφού οι απόδημοι μας ιδιαίτερα στις μακρινές ηπείρους ηλικιακά φτάνουν την τρίτη γενιά και η ενσωμάτωση τους στα κράτη της διαμονής τους είναι απόλυτη και ουσιαστική.

Μια συμμετοχή αποδήμων στο εθνικό μας κοινοβούλιο στην ουσία θα δημιουργήσει αντίθετο λόμπυ από αυτό που νομίζουμε, αφού στην πράξη θα υπάρξει πίεση εκ των έσω υπέρ των συμφερόντων των κρατών από τα οποία προέρχονται οι βουλευτές απόδημοι και στα οποία είναι πολίτες!

Δυστυχώς προτάσσουμε το κομματικό συμφέρον θεωρώντας ότι και οι απόδημοι είναι ένα από τα εργαλεία της μικροκομματικής επιδίωξης. Σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσουμε την νομοτελειακή εξέλιξη της πλήρους ενσωμάτωσης των αποδήμων στην νέα πατρίδα τους, αλλά μετά βεβαιότητας οι κομματικές συγκρούσεις θα τους πληγώσουν. 

Αντίθετα η ενίσχυση πολιτικών και δράσεων για την διατήρηση των βασικών στοιχείων που θα συγκρατήσουν την αφομοίωση των αποδήμων μας στην νέα τους πατρίδα έστω και για μια, δυο ακόμα επόμενες γενιές,  πρέπει να είναι η μοναδική υποχρέωση μας.

Και τι δεν ακούσαμε από τους Τούρκους για την Γαλλία και τον Μακρόν. Και τι δεν είπε για την Τουρκία ο Μακρόν.

Και όμως προχθές στην διάρκεια τηλεδιάσκεψης του Μακρόν με τον Ερντογάν ειπώθηκε ότι η διμερής συνεργασία έχει πολλές σοβαρές προοπτικές!

Το ίδιο έγινε και με την Αίγυπτο με την οποία η Τουρκία έχει τεράστιες διαφορές.

Και όμως ο Ερντογάν ζήτησε την έναρξη διμερών διαπραγματεύσεων για τον καθορισμό θαλάσσιων ζωνών εκμετάλλευσης!

Γιορτάζουμε φέτος τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας μας και ακόμα δεν έχουμε μάθει ότι η συμμαχίες μεταξύ των κρατών δεν στηρίζονται σε ανθρώπινες σχέσεις αλλά σε οικονομικά συμφέροντα!

Για ποια ευρωπαϊκά σύνορα μιλάμε. Για ποιές αιώνιες αγάπες και μίσους. Για τους ισχυρούς ισχύει το φέρε και για τους αδύνατους όπως εμείς το πάρε.

Σίγουρα υπάρχει κάποιες υποχρεώσεις μεταξύ των κρατών της Ε.Ε. αλλά δεν πρόκειται με τίποτε να υλοποιηθούν όταν το πάρε από τον άλλον είναι περισσότερο.

Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι οι σχέσεις των κρατών που έχουν διαφορές επιλύονται με διάλογο και μόνο απευθείας.

Σίγουρα κάτι θα δώσεις, αλλά και κάτι θα πάρεις. Ενώ με τους τρίτους θα δίνεις και όταν ο άλλος δώσει περισσότερα εσύ δεν θα πάρεις τίποτε…

Κανένας από τις δύο χώρες δεν επιθυμεί τον πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προετοιμάζεσαι. Αλλά οι σοφοί ηγέτες συνδιαλέγονται, αφού έχει αποδειχθεί ότι και για τους δύο λαούς η ακραία πολεμική προετοιμασία είναι εις βάρος της κοινωνικής και οικονομικής τους ανάπτυξης.