Θα έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια από τότε που οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν και κατέκτησαν το οκτάωρο για να έλθει ο Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία να το κάνουν δεκάωρο!

Δέκα ώρες όταν γουστάρει ο εργοδότης και μέσα στο εξάμηνο όποτε πάλι γουστάρει το κάνει τέσσερις, πέντε ή και καθόλου για να εξοφλήσει τις δύο παραπάνω που τον ξεζούμισε.

Πάντα τους ξεζούμιζαν. Πάντα έψαχναν να βρουν μηχανές για αντικατάσταση. Ο εργάτης και ο υπάλληλος πάντα τους κάθονταν στον λαιμό. Αν και απ’ αυτόν έβγαζαν τα κέρδη, δεν τους ένοιαζε. Πλήρωναν για τις μηχανές αβέρτα. Για τους ανθρώπους ήταν μόνο πονόψυχοι!

Και δυστυχώς ήλθε η στιγμή που αυτό το οκτάωρο που κατακτήθηκε με αγώνες και θυσίες για μια ανθρώπινη ζωή, γίνεται δεκάωρο. Ναι δεκάωρο, όχι γιατί το θέλουν οι οικογενειακές επιχειρήσεις που θεωρούν τον ένα, τους δύο, τους δέκα υπαλλήλους τους οικογένεια, αλλά τους μεγάλους, τους καρχαρίες που το πρώτο που του κλέβουν είναι η ίδια η ζωή τους.

Και για να το επιτύχουν συντρίβουν και το συνδικαλιστικό κίνημα. Του αφαιρούν την ελευθερία κινήσεων και απεργιών. Κάνουν τους εργαζόμενους χαφιέδες και απεργοσπάστες.

ΟΧΙ. Αυτό το έγκλημα του κ. Μητσοτάκη και των λεφτάδων δεν πρέπει να περάσει. Οι έντιμοι επιχειρηματίες δεν μπορεί να ακολουθήσουν την γραμμή των ισχυρών. Να είναι σίγουροι ότι θα έρθει η σειρά τους στο βωμό του χρήματος και των υπερκερδών.

Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, την 1η του Μάη των αγώνων και των θυσιών βάζει ταφόπλακα στο οκτάωρο των κατακτήσεων των εργαζομένων.

Πήγαμε στο σχολείο με τα παιδιά των ειδικών αναγκών και μάθαμε πολλά πράγματα. Κυρίως μάθαμε πως ξεκίνησε να λειτουργεί. Ποιοί ήταν οι πρωτοπόροι. Ποιές μητέρες διεκδίκησαν το αυτονόητο δικαίωμα τους να δημιουργηθεί. Τον σύλλογο και τους προέδρους τους.

Το κάναμε γιατί έχουμε προβληματιστεί από μια ξεχωριστεί περίπτωση παιδιών που έχουν την ειδική πάθηση του αυτισμού.

Οι τρεις οικογένειες που γνωρίσαμε σηκώνουν το βάρος μόνοι τους. Ίσως είναι περισσότερες. Ίσως το φορτίο τώρα να είναι βαρύ για τον έναν, τους λίγους, αλλά είναι γνωστό ότι η κοινωνία μας έχει αποδείξει πως μπορεί και αυτή να βοηθήσει να αντέξουν το βάρος.

Δεν χρειάζονται πολλά. ένας χώρος, μια μονάδα ξεχωριστή από τα άλλα. Ένα, δύο ειδικοί στο αντικείμενο, και πολύ αγάπη από όλους μας.

Να γίνει η αρχή. Να μάθει η κοινωνία. Να βρεθούν στον Δήμο και στο Επαρχείο μερικοί, έστω ένας, μπροστάρηδες.

Και να είστε βέβαιοι ότι θα ακολουθήσουν πολλοί. Τα παιδιά αυτά δεν είναι ανάπηρα, χρειάζονται αγάπη και ξεχωριστή εκπαίδευση. Είναι ξεχωριστά πανέξυπνα.

Η υποστήριξη τους δεν είναι απαίτηση. Είναι δικαίωμα και είναι υποχρέωση της πολιτείας.  όμως είναι λίγα τα παιδιά. Ας γίνει υποχρέωση της κοινωνίας μας.     

Μια σειρά από δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες παραδίδονται με σχέδιο και νόμους στα χέρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του κ. Μητσοτάκη με ιδεολογικό υπόβαθρο την ιδιωτικοποίηση των πάντων και στο έλλειμμα που υπάρχει για επενδύσεις επιχειρηματικών δραστηριοτήτων ιδιωτικής κατανάλωσης, βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων αλλά και τεχνολογιών, πουλά όσο, όσο της δημόσιες και τις δημοτικές υπηρεσίες στους ιδιώτες και μάλιστα υπηρεσίες του σκληρού πυρήνα τους.

Η υπηρεσία καθαριότητας είναι η εύκολη υπόθεση. Άλλωστε το δείγμα το έχουμε από τότε που υπουργός Δημόσιας Διοίκησης ήταν ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης. ήταν τότε που απέλυσε της καθαρίστριες των Υπουργείων και έδωσε την καθαριότητα τους στους ιδιώτες!

Μόλις προχθές με το πρόσχημα της αδυναμίας έκδοσης των συντάξεων από τις δημόσιες υπηρεσίες παραχώρησε την δυνατότητα έκδοσης σε λογιστές και δικηγορικά γραφεία.

Με νόμο έδωσε την δυνατότητα σε μετακλητούς υπαλλήλους να συντάσσουν μελέτες και να επιβλέπουν δημόσια έργα!

Τα δημοτικά νεκροταφεία πηγαίνουν και αυτά σε ιδιώτες. Αλλά και οι δημοτικές αναπτυξιακές α.ε. είναι ο προθάλαμος των ιδιωτικοποιήσεων της πολεοδομίας και των τεχνικών υπηρεσιών.

Το κόλπο για την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη είναι γνωστό από το παρελθόν. Πτωχεύουν την Ολυμπιακή για να την ξεπουλήσουν. Αχρηστεύουν τα δημόσια λεωφορεία για να δώσουν τις συγκοινωνίες στους ιδιώτες. Εγκαταλείπουν στο έλεος του Θεού τα αεροδρόμια και τα λιμάνια για να τα πάρουν οι επενδυτές!

Εγκαταλείπουν τα τεράστια ολυμπιακά έργα να ερημώνουν για να τα δώσουν κοψοχρονιάς. Το ίδιο η ΔΕΗ. Τα ίδια παντού.

Κρατικοδίαιτες επενδύσεις με σίγουρο κέρδος. Με υποδομές του Δημοσίου. Χρήματα των πολιτών αλλά με εργασιακές συνθήκες όπως του μεσαίωνα.

Και φυσικά, για να είμαστε ειλικρινείς, την ιδιωτικοποίηση μπορεί να την επιτρέπει η κυβέρνηση αλλά δυστυχώς την υλοποιεί  ο Δήμος της Κω. Ο πάλαι ποτέ ισχυρός Δήμος! Και μάλιστα απέναντι της άποψης των εργαζομένων του, θέμα που πρέπει να προσέξει η δημοτική αρχή.

Όσοι νομίζουν ότι τα 7 χρόνια της χούντας πέρασαν χωρίς ζημιές κάνουν λάθος. Και με την λέξη ζημιά δεν εννοούμε μόνο την προδοσία και την διχοτόμηση της Κύπρου.

Όσοι νομίζουν ότι έγινε τυχαία η δικτατορία και δεν υποκινήθηκε από τους κυρίαρχους του κόσμου και από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα κάνουν μεγάλο λάθος.

Η δικτατορία δεν έγινε τυχαία. Και αν υπήρξαν επίορκοι βουλευτές. Εάν υπήρξαν Μανούσηδες που πρόδωσαν την λαϊκή εντολή, δεν ήταν τίποτε άλλο από την κερκόπορτα που βρήκαν ανοικτή για να τιθασεύσουν την δύναμη του κυρίαρχου λαού που τότε, την δεκαετία του 1960, άνοιγε τα φτερά του για μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Και αυτό που εκείνοι επεδίωκαν, την για δεκάδες χρόνια υποταγή του ελεύθερου πνεύματος και της δημιουργίας το πέτυχαν κατά 100%

Τα 7 χρόνια της σιωπής και του φόβου ήταν αρκετά για να αλλάξουν τους ανθρώπινους χαρακτήρες. Ήταν αρκετά όχι μόνον για να αναστείλουν αλλά κυρίως για να τιθασεύσουν την δημιουργική επαναστατική ορμή του λαού.

Η σιωπή αντικατέστησε τον διάλογο. Η ατομικότητα υπερίσχυσε της συλλογικότητας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα φώλιασαν σε συνωμοτικά υπόγεια. Ο φόβος μετέτρεψε την αδυναμία σε υποταγή.  Και η δύναμη του ισχυρού έγινε όνειρο απόκτησης των αδυνάτων.

Ο στόχος τους ήταν η δημοκρατία που τότε άρχισε να ανθίζει. Ο στόχος τους ήταν η δύναμη του λαού και η ισότητα. Τις ιδέες αυτές δεν ήθελαν απλά να τις σταματήσουν αλλά να τις εξαφανίσουν μια για πάντα. Και το κατάφεραν!

Και μπορεί να μιλάμε για τους επίορκους στρατιωτικούς αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι η αρχή του εγκλήματος ήταν η αποστασία του 1965. Ήταν η προδοσία της κυριαρχίας του λαού από εκείνους τους Βουλευτές, μεταξύ των οποίων και ο δικός μας Σταμάτης Μανούσης.