Το διαβάσαμε στην εφημερίδα των Συντακτών και σας το μεταφέρουμε για να υπενθυμίσουμε  τα άρθρα μας για τα Φαντς και τις επενδύσεις τους.

4 υπερχρεωμένες εταιρείες ιχθυοκαλλιεργειών , οι “Νηρέας” “Σελόντα”, “Ανδρομέδα ” και “Περσέας” συνενώθηκαν το 2019  και η κυβερνητική “οικονομική διπλωματία” ανακάλυψε  δύο Φαντς το ένα από τα Εμιράτα και το Αμπού Ντάμπι και το άλλο Αμερικάνικο και ο κ. Μητσοτάκης το παρουσίασε ως επιτυχία και την διαχείριση των παραπάνω την ανέλαβε  η εταιρεία τους Avramar. Η κυβέρνηση ήταν αυτή που συντόνισε τις εμπλεκόμενες πλευρές, με τις απαραίτητες φυσικά “γέφυρες”

Το “θαύμα” αυτό της κυβέρνησης κράτησε δύο χρόνια και στο τέλος του 2022 η εταιρεία χρωστούσε 500 εκατομμύρια ευρώ (πεντακόσια) και από τον Μάιο του 2023 ζητούσε αναδιάρθρωση του χρέους και νέα χρηματοδότηση. Οι τράπεζες είπαν όχι και τα περιβόητα Φαντς “την “έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια” !!! Και η κυβέρνηση εξασφάλισε δάνειο 20 εκ. ευρώ για να διατηρηθεί νεκροζώντανη η εταιρεία.

Με την αναδιάρθρωση εάν γίνει ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΟΥΝ???

ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΟΙ ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΙ!  Οι εργαζόμενοι, οι ασφαλιστικές τους εταιρείες και η Εφορία δηλαδή ο λαός.  Αφού με την αναδιάρθρωση θα απαιτηθεί διαγραφή χρεών και προς τους εργαζόμενους. Διαφορετικά όλους τους περιμένει η χρεοκοπία και άρα η ανεργία!!

Η κυβέρνηση με τα παπαγαλάκια της θα συνεχίσει να θριαμβολογεί για τα success story, τις επενδύσεις της και τις επενδυτικές βαθμίδες της.  Ειδικά αυτή η περίπτωση αφορά  ένα παραγωγικό κλάδο, των ιχθυοκαλλιεργειών,  που ήταν πρωταγωνιστής στην ευρωπαϊκή αγορά.

Πήραμε, τον ευχαριστούμε και δημοσιεύουμε την επιστολή που μας έστειλε ο αγαπητός πρώην Δήμαρχος Κώστας Καίσερλης

Αγαπητοί φίλοι

Αυτός που έχει μάτια βλέπει! Ήταν ο πόλεμος και η κατοχή και σε μας μόνο έτυχε ο εμφύλιος και ο μετέπειτα διχασμός. Όμως ανεβήκαμε! Για να έρθει μια δικτατορία και μια εθνική καταστροφή της Κύπρου και μας έριξε. Όμως ξανανεβήκαμε! Για να έρθουν το χρηματιστήριο και η πτώχευση για να πέσουμε. Όμως και πάλι μας λένε ότι ανεβαίνουμε! Να είστε βέβαιοι ότι θα ξαναπέσουμε! Μόνο ένας τυφλός στο μυαλό δεν το βλέπει αφού όλοι έχουμε μάτια…

Αυτό που θα περιγράφουμε δεν είναι της φαντασίας μας, ούτε εντάσσεται στο φάσμα των ιστοριών συνομωσίας. Ούτε είναι αντιπολιτευτικό. Είναι μια αλήθεια που όσο πάει και γίνεται ορατή, ασχέτως εάν άλλα εμφανίζονται.

Αφορμή παίρνουμε από την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ που κρούει το “καμπανάκι” κινδύνου για την ελληνική οικονομία εξαιτίας του εξαετούς “ράλι” τιμών που έχει εισέλθει η ελληνική αγορά και η ενοικίαση ακινήτων, την ώρα που οι μισθοί είναι αντιστρόφως ανάλογοι.

Σίγουρα δεν μας επηρέασε για να γράψουμε αυτό το κείμενο η τροπή που παίρνει το μοναδικό “θαύμα” της Ελλάδος, η αξιοποίηση του παλιού αεροδρομίου “Ελληνικό” όπου τελικά καταλήγει στην κατασκευή και αγορά κατοικιών.  Εμείς θα μιλήσουμε για άλλους κινδύνους που ήδη δειλά, δειλά εμφανίζονται.

Μιλάμε για την αύξηση των δανείων της χώρας και των ιδιωτών, αντί της μείωσης τους (653 δις). Μιλάμε επίσης για την απουσία παραγωγικών επενδύσεων, σε αντίθεση με αντιπαραγωγικές στα ακίνητα. Παράλληλα μιλάμε για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και της υγείας και την εκποίηση νευραλγικών δημόσιων υπηρεσιών (ονομάζονται επενδύσεις). Τέλος αναφερόμαστε στο λίπος που έμεινε ακόμα στη μεσαία τάξη, που  οφείλεται στην ακίνητη περιουσία της (σπίτια και χωράφια) και στην απόκρυψη εσόδων.

Αυτοί οι τέσσερις παράγοντες συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα που φαίνεται ότι κάποια στιγμή θα εκραγεί, όταν είναι γνωστό ότι οι απαιτήσεις των δανειστών για την αποπληρωμή των δανείων τους θα ξεκινήσει το 2032. Αυτό προβλέπει το 3ο μνημόνιο που σε αντίθεση με τα δύο πρώτα είχε δεκαπενταετή περίοδο χάριτος μετά το όχι του λαού, υποτίθεται για να ορθοποδήσει η χώρα.

Χτίζουμε λοιπόν ουρανοξύστες στο Ελληνικό. Χτίζουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια δηλαδή τον τρίτο όροφο της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Χτίζουμε ιδιωτικές κλινικές δηλαδή τον τρίτο όροφο της ιδιωτικής υγείας. Και αγνοούμε, γιατί δεν έχουμε γνώσεις, ότι οι επενδύσεις σε κατοικίες είναι η αχίλλειος πτέρνα της οικονομίας και μας το λέει το ΔΝΤ. Παραβλέπουμε επίσης, ενώ το γνωρίζουμε, ότι τα θεμέλια της κοινωνίας πέραν της κοινωνικής συνοχής με την ισότητα, είναι η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια δημόσια εκπαίδευση και η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια δημόσια φροντίδα υγείας που σήμερα αργοπεθαίνουν για να συντηρηθούν και να αυγατίσουν τα φροντιστήρια και η ιδιωτική εκπαίδευση, οι ιδιώτες γιατροί και οι κλινικάρχες από το χρήμα της απόκρυψης εσόδων της μεσαίας τάξης

Ήδη διαφαίνεται ότι θα έρθει η ημέρα που η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) που ελέγχεται πλήρως από τους δανειστές μας και γνωρίζει σε βαθμό μαγνητικής ακτινογραφίας τι αδήλωτα έχει και ο τελευταίος κάτοικος του Καστελλόριζου ότι θα βάλει χέρι. Η οριζόντια φορολόγηση είναι το χάδι. Έτσι προετοιμάζονται και έτσι θα ξεπληρωθούν τα δανεικά που η αποπληρωμή τους θα ξεκινήσει το 2032! Από την λιποαναρρόφηση  της μεσαίας τάξης….

Και θα έρθει η ημέρα που η μεσαία τάξη θα βρεθεί χωρίς λίπος γιατί θα το πάρει η ΑΑΔΕ, αλλά και χωρίς καλή δημόσια εκπαίδευση και καλή δημόσια φροντίδα της υγείας γιατί κανένας δεν την σκέπτεται σήμερα, αλλά ούτε και ιδιωτική γιατί δεν θα έχει η μεσαία τάξη λίπος για να τα πληρώσει, θα τα έχει πάρει η ΑΑΔΕ για να ξοφλήσει τα δάνεια.

Ποιά κοινωνία των δύο τρίτων. όπως μας λέγανε, όπου οι άνθρωποι εκεί θα τολμούν, θα είναι οι μορφωμένοι και οι δημιουργικοί. Αυτοί μας οδηγούν στα δύο τρίτα των αδύναμων, των δυσπροσάρμοστων, των άτυχων που τότε λέγανε ότι θα είναι το ένα τρίτο. Είναι οι ίδιοι που μας πτώχευσαν. Είναι οι ίδιοι που αποδέχτηκαν την εμπροσθοβαρή αποπληρωμή των δανεικών των δύο μνημονίων και απέτυχαν.

Εκεί πάμε και δυστυχώς αυτή η εξέλιξη συνοδεύεται ή ακόμα και προηγείται η κατάπτωση των ηθικών και των πνευματικών μας αξιών.

Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία Κώστας Καϊσερλης π. Δήμαρχος 

Με αφορμή το άρθρο ενός εξαίρετου επιστήμονα και στελέχους της Αυτοδιοίκησης του Απόστολου Παπατόλια που δημοσιεύσαμε χθες και το οποίο στην πραγματικότητα είχε τίτλο Ο “δημοκρατικός προγραμματισμός” ως αντίδοτο στην παρακμή της Αυτοδιοίκησης” αναδεικνύουμε κάτι σοβαρότερο από το σκόπιμο κατά την άποψη μας έλλειμμα των διαδικασιών του δημοκρατικού προγραμματισμού στην διοίκηση του κράτους μας.

Είμαστε βέβαιοι ότι ο κ. Παπατόλιας αναφερόμενος στην Αυτοδιοίκηση και στην ανάταση της μέσω του δημοκρατικού προγραμματισμού, στην ουσία παρέπεμπε στην ίδια την δημοκρατία και στην αναγκαιότητα ενεργοποίησης των πολιτών στα κοινά που τους αφορούν. Και άρα οι απόψεις μας δεν απέχουν από αυτές του ιδίου, απλά οι δικές μας κτυπούν ευθέως το καμπανάκι του κινδύνου όχι για την στενή έννοια της ύπαρξης των οργανισμών της Αυτοδιοίκησης αλλά για την ίδια την κοινωνία και την δημοκρατία.

Κάποτε ειπώθηκε ότι οι Θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το όπιο του λαού είναι η αφαίρεση της δυνατότητας και της ικανότητας της κοινωνίας και των πολιτών να συμμετέχουν με δημοκρατικές διαδικασίες στον δημοκρατικό προγραμματισμό των προτάσεων και της υλοποίησης των έργων και των δράσεων που τους αφορούν. Το όπιο το προσφέρουν στον λαό τα γραφειοκρατικά, αυταρχικά και συγκεντρωτικά συστήματα εξουσίας

Μετά την άνοιξη της δημοκρατίας μας τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια όταν με νόμους καθιερώθηκε ο δημοκρατικός προγραμματισμός,  η σταδιακή με κάθε τρόπο και κάθε μέσο απενεργοποίηση του, είχε μοναδικό σκοπό και στόχο την αποδυνάμωση της αυτόβουλης δυναμικής των τοπικών κοινωνιών να επιλέγουν τα του οίκου τους. Και κυρίως να μην είναι συμμέτοχες και άρα σκεπτόμενες κοινωνίες. Της αφαιρούν σιγά, σιγά την δύναμη που έχει μέσα της να αγωνίζεται για την επιβίωση της, για την καλυτέρευση της ζωής της

Όταν οι σοφοί της          Κίνας έλεγαν σε αυτούς που πεινούσαν να μάθουν να ψαρεύουν αντί να τους προσφέρουν ψάρια, ήξεραν γιατί το έλεγαν. Εμείς πλέον φτάσαμε να τα περιμένουμε όλα, ακόμα και τον δάσκαλο στο σχολείο μας και τον γιατρό στο νοσοκομείο μας, αλλά και τα χρήματα για την κατασκευή του δρόμου μας από την κυβέρνηση και δυστυχώς από τους ευρωπαίους δανειστές μας μέσα από τα κατευθυνόμενα προγράμματα τους.

Έτσι μας έμαθαν γιατί αυτό τον λαό θέλουν. Τον υπάκουο και τον πειθήνιο.  Όμως ένας λαός που περιμένει να του επιλύσουν άλλοι τα προβλήματα του είναι λαός σε εξάρτηση. Μια εξάρτηση παρόμοια με το χασίσι και το όπιο, τόσο γλυκιά που δεν καταλαβαίνεις την υποδούλωση και τελικά τον θάνατο της κοινωνίας, τον θάνατο του πλούτου και του πολιτισμού της που έρχεται.

Σε αυτήν την κατρακύλα δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον τοπικές κομματικές οργανώσεις όπως παλιά για να την σταματήσουν. Ούτε Δήμοι για να αντισταθούν. Αλλά ούτε και οργανώσεις για την πρόληψη κατά της εξάρτησης. Αντίθετα έχουμε βαποράκια αλλά και προμηθευτές του οπίου της ύπνωσης της κοινωνίας (σωτήρες και παρατρεχάμενοι λέγονται) γιατί τα λεφτά είναι πολλά και τα συμφέροντα μεγάλα. 

Μέρος επίκαιρου άρθρου του Απόστολου Ι. Παπατόλια, Δρ. Δημοσίου Δικαίου (Paris X), πρ. Νομάρχη

Το άρθρο  μας άρεσε και το δημοσιεύουμε για να το θυμούνται σε δύσκολες στιγμές οι εκλεγμένοι μας. Είναι η απάντηση στους 13 μικρούς υπουργούς της κυβέρνησης ένας εκ των οποίων είναι και ο δικός μας, αλλά και στην αποδυνάμωση του Δήμου μας.

Με τον Ν.1622/1986 εισήχθη στη χώρα μας ο θεσμός του «δημοκρατικού προγραμματισμού» που καθιέρωνε την ενεργό συμμετοχή της Αυτοδιοίκησης στην κατάρτιση και την εφαρμογή προγραμμάτων περιφερειακής και τοπικής ανάπτυξης. Καθώς προωθούσε τη συστημική συνεργασία διαφορετικών διοικητικών επιπέδων, ήταν η πρώτη ουσιαστικά απόπειρα «πολυεπίπεδης διακυβέρνησης» στη χώρα μας, που υποκαταστάθηκε, όμως, γρήγορα από το κοινοτικό Σύστημα Διαχείρισης των συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων, το οποίο απορρόφησε όλες τις «λειτουργίες διακυβέρνησης»  (προγραμματισμός, υλοποίηση, παρακολούθηση, αξιολόγηση), περιθωριοποιώντας πολιτικά και επιχειρησιακά τα εργαλεία του «δημοκρατικού προγραμματισμού».

Έκτοτε, παρά τις προσπάθειες για εξορθολογισμό του καθεστώτος των Δημοσίων Επενδύσεων, δεν επιδιώχθηκε ποτέ ο εκδημοκρατισμός ή η αποκέντρωση του αναπτυξιακού σχεδιασμού. Οι απλές διαχειριστικές λειτουργίες εκτόπισαν, έτσι, οριστικά αυτές του αναπτυξιακού προγραμματισμού με πρώτο «θύμα» την Αυτοδιοίκηση, καθώς τα έργα και οι δράσεις των ΟΤΑ αποφασίζονται από την Κεντρική Διοίκηση με γνώμονα την «επιλεξιμότητα» των δαπανών και τις προτεραιότητες της ενωσιακής γραφειοκρατίας.

Σήμερα, λόγω των δεσμών νεο-πελατειακής εξάρτησης (χάριν των χρηματοδοτήσεων) που συνδέουν τους Δήμους με τις Περιφέρειες η σχέση των δύο βαθμίδων θυμίζει περισσότερο εκείνη μεταξύ Κρατικής Περιφέρειας και Αυτοδιοίκησης στις προ Καλλικράτη εποχές.

Το πάλαι ποτέ εμβληματικό αίτημα για «ισχυρή και ακηδεμόνευτη Αυτοδιοίκηση» έχει εγκαταλειφθεί από το πολιτικό προσωπικό που την υπηρετεί, συνθηκολογώντας πλέον απενοχοποιημένα με την συγκεντρωτική διαχείριση αλλά και την κομματική πατρωνία, στην οποία αναζητεί ολοένα και συχνότερα τη νομιμοποίησή του.

Οι δε αιρετές Περιφέρειες έχουν εγκλωβιστεί σε τέτοιο βαθμό στη διεκπεραίωση των πολιτικών των Υπουργείων, που δύσκολα πλέον διακρίνονται από την κεντρική κρατική γραφειοκρατία. Οι ίδιοι μάλιστα οι Περιφερειάρχες δείχνουν να απολαμβάνουν τον ρόλο τους ως συμπληρωματικού εξαρτήματος ενός εν τοις πράγμασι διευρυμένου κυβερνητικού σχήματος. Στον βαθμό που εξασφαλίζουν τη μακροημέρευσή τους μέσα από τη διεύρυνση της σφαίρας επιρροής τους, επιλέγουν αναμενόμενα τη διατήρηση του «ομφάλιου λώρου» αντί για αβέβαια συνθήματα όπως η χειραφέτηση ή ο εκδημοκρατισμός της Αυτοδιοίκησης.

Έτσι, αντί για τους 13 «μικρούς Πρωθυπουργούς που οραματίζονταν οι εμπνευστές του Καλλικράτη, στην πράξη έχουν εγκατασταθεί 13 «άτυποι Υπουργοί» της εκάστοτε Κεντρικής Κυβέρνησης, υπερπρόθυμοι να εκπληρώσουν διαχειριστικές λειτουργίες, επιφυλάσσοντας, παράλληλα, στους Δήμους τον ρόλο του «πτωχού συγγενή». Αυτός ο συσχετισμός δεν μπορεί να ανατραπεί παρά με μια γενναία μεταρρύθμιση της Αυτοδιοίκησης, με ισχυρή κοινωνική γείωση. Η επιστροφή του «δημοκρατικού προγραμματισμού» είναι το πρώτο και πιο ουσιαστικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή.