Με αφορμή το άρθρο ενός εξαίρετου επιστήμονα και στελέχους της Αυτοδιοίκησης του Απόστολου Παπατόλια που δημοσιεύσαμε χθες και το οποίο στην πραγματικότητα είχε τίτλο Ο “δημοκρατικός προγραμματισμός” ως αντίδοτο στην παρακμή της Αυτοδιοίκησης” αναδεικνύουμε κάτι σοβαρότερο από το σκόπιμο κατά την άποψη μας έλλειμμα των διαδικασιών του δημοκρατικού προγραμματισμού στην διοίκηση του κράτους μας.
Είμαστε βέβαιοι ότι ο κ. Παπατόλιας αναφερόμενος στην Αυτοδιοίκηση και στην ανάταση της μέσω του δημοκρατικού προγραμματισμού, στην ουσία παρέπεμπε στην ίδια την δημοκρατία και στην αναγκαιότητα ενεργοποίησης των πολιτών στα κοινά που τους αφορούν. Και άρα οι απόψεις μας δεν απέχουν από αυτές του ιδίου, απλά οι δικές μας κτυπούν ευθέως το καμπανάκι του κινδύνου όχι για την στενή έννοια της ύπαρξης των οργανισμών της Αυτοδιοίκησης αλλά για την ίδια την κοινωνία και την δημοκρατία.
Κάποτε ειπώθηκε ότι οι Θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το όπιο του λαού είναι η αφαίρεση της δυνατότητας και της ικανότητας της κοινωνίας και των πολιτών να συμμετέχουν με δημοκρατικές διαδικασίες στον δημοκρατικό προγραμματισμό των προτάσεων και της υλοποίησης των έργων και των δράσεων που τους αφορούν. Το όπιο το προσφέρουν στον λαό τα γραφειοκρατικά, αυταρχικά και συγκεντρωτικά συστήματα εξουσίας
Μετά την άνοιξη της δημοκρατίας μας τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια όταν με νόμους καθιερώθηκε ο δημοκρατικός προγραμματισμός, η σταδιακή με κάθε τρόπο και κάθε μέσο απενεργοποίηση του, είχε μοναδικό σκοπό και στόχο την αποδυνάμωση της αυτόβουλης δυναμικής των τοπικών κοινωνιών να επιλέγουν τα του οίκου τους. Και κυρίως να μην είναι συμμέτοχες και άρα σκεπτόμενες κοινωνίες. Της αφαιρούν σιγά, σιγά την δύναμη που έχει μέσα της να αγωνίζεται για την επιβίωση της, για την καλυτέρευση της ζωής της
Όταν οι σοφοί της Κίνας έλεγαν σε αυτούς που πεινούσαν να μάθουν να ψαρεύουν αντί να τους προσφέρουν ψάρια, ήξεραν γιατί το έλεγαν. Εμείς πλέον φτάσαμε να τα περιμένουμε όλα, ακόμα και τον δάσκαλο στο σχολείο μας και τον γιατρό στο νοσοκομείο μας, αλλά και τα χρήματα για την κατασκευή του δρόμου μας από την κυβέρνηση και δυστυχώς από τους ευρωπαίους δανειστές μας μέσα από τα κατευθυνόμενα προγράμματα τους.
Έτσι μας έμαθαν γιατί αυτό τον λαό θέλουν. Τον υπάκουο και τον πειθήνιο. Όμως ένας λαός που περιμένει να του επιλύσουν άλλοι τα προβλήματα του είναι λαός σε εξάρτηση. Μια εξάρτηση παρόμοια με το χασίσι και το όπιο, τόσο γλυκιά που δεν καταλαβαίνεις την υποδούλωση και τελικά τον θάνατο της κοινωνίας, τον θάνατο του πλούτου και του πολιτισμού της που έρχεται.
Σε αυτήν την κατρακύλα δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον τοπικές κομματικές οργανώσεις όπως παλιά για να την σταματήσουν. Ούτε Δήμοι για να αντισταθούν. Αλλά ούτε και οργανώσεις για την πρόληψη κατά της εξάρτησης. Αντίθετα έχουμε βαποράκια αλλά και προμηθευτές του οπίου της ύπνωσης της κοινωνίας (σωτήρες και παρατρεχάμενοι λέγονται) γιατί τα λεφτά είναι πολλά και τα συμφέροντα μεγάλα.