Το είπε το βράδυ της νίκης ! Αλήθεια σκέφτηκε κάποιος τους λόγους που θέλει και τους Δήμους?

Τους Δήμους που δεν ασκούν καμιά πολιτική και το μόνο που τους έχει απομείνει είναι η διαχείριση κάποιων υπηρεσιών της αποκομιδής των απορριμμάτων, του καλλωπισμού με λουλούδια, των ασφαλτικών σε κάποιους δρόμους και των ληξιαρχικών πράξεων που κάλλιστα θα μπορούσε να διεκπεραιώσει και ο προϊστάμενος υπάλληλος του Δήμου και μάλιστα πολύ καλύτερα?.

Τις δημοτικές εκλογές που έτσι και ανακατευτούν τα κόμματα, που υποτίθεται χαράσσουν πολιτικές θα πατώσουν οι παρατάξεις και γι΄ αυτό όλα γίνονται κάτω από το τραπέζι?

Τους Δήμους που όλα κρίνονται από τις συμπάθειες, τις εξυπηρετήσεις και την καθημερινότητα?

ΌΧΙ αγαπητοί μας φίλοι.

Τους θέλει και τους παραθέλει όχι για να χαράσσουν πολιτικές και να διεκδικούν λύσεις σε όλα τα θέματα που αφορούν την κοινωνία, αλλά για να μετατρέπονται σε αμορτισέρ και σε μαξιλαράκι των δικών του πολιτικών.

Τους θέλει και τους παραθέλει γιατί ο κάθε Δήμαρχος είναι ο μεσάζοντας μεταξύ μιας ολόκληρης κοινωνίας και της κυβέρνησης του. Και αν αυτός ο Δήμαρχος δεν είναι δικός του, τότε όλα τα πραγματικά προβλήματα, οι σοβαρές κυβερνητικές απραξίες  που απαιτούν διαφορετικές πολιτικές υπάρχει κίνδυνος να αναδειχθούν στην τοπική κοινωνία ή ακόμα και σε όλη την Ελλάδα.

Τους θέλει και τους παραθέλει γιατί υπάρχει ο κίνδυνος εάν δεν είναι δικοί του να απαιτήσουν τα κλειδιά του σπιτιού τους. Υπάρχει κίνδυνος να απαιτήσουν αυτά που τους στέρησαν. Υπάρχει κίνδυνος να ζητήσουν να γίνουμε Δύση όπου οι Δήμοι διαχειρίζονται μόνοι τους της τοπικές δημόσιες  δικές τους υποθέσεις. Υπάρχει κίνδυνος να ξεσηκωθούν εναντίον της εξουσίας του.

Ξεκίνησαν οι διεργασίες διαδοχής της ηγεσίας του Αλέξη Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ – Δ.Σ. και είναι φυσικό να μας ενδιαφέρει, αφού αφενός είναι η αξιωματική αντιπολίτευση και αφετέρου το δημοκρατικό μας πολίτευμα στηρίζεται στην ύπαρξη σωστά δομημένων κομμάτων.

Είναι φυσικό μετά από μια ήττα τα πάντα τις πρώτες ημέρες να βρίσκονται σε θολά νερά. Όμως σε καμιά περίπτωση αυτοί που λένε ότι επωμίζονται τις τύχες μια χώρας να συνεχίζουν την θολούρα επ’ άπειρον.

Είναι λογικό να μην υπάρχουν γρήγορες και αποκρυσταλλωμένες θέσεις την επόμενη της ήττας θέσεις. Γιατί εάν υπήρχαν θα τις εύρισκαν τα τέσσερα ολόκληρα χρόνια της αντιπολιτευτικής τους θητείας.

Και επειδή δεν είχαν θέσεις και αυτό αποδείχθηκε, και επειδή αυτοί που σήμερα ψάχνονται είναι οι ίδιοι, θα συνεχίσουν να μην έχουν και άρα θα συνεχίσουν να ψάχνονται για πολύ καιρό σε συνέδρια και συζητήσεις. Και αν δεν πουν στο τέλος κάτι εντελώς διαφορετικό από όσα έλεγαν τα προηγούμενα χρόνια τότε είναι βέβαιο ότι θα είναι μια μούφα σε βάρος του δημοκρατικού κόσμου.

Η πρώτη γραπτή εισήγηση προήλθε από τον εργατολόγο Δημήτρη Ταμπονέρα, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος την διαβάσει προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι λέει ένα ΤΙΠΟΤΑ! Και όμως κάποιοι την θεωρούν ηγετική εισήγηση.

Κάνει διαπιστώσεις που δεν χρειάζεται να είσαι σοφός. Επεξεργασία, λέει, της ήττας που απαιτεί βαθύτερη ανάλυση! Απαιτείται, γράφει, απολογισμός και αυτοκριτική! και τέλος χρειάζεται Πανδημοκρατικό Συνέδριο που ακόμα και το τελευταίο μέλος ή φίλος θα πει για τα “μεγάλα και τα καινούργια”!!!

Άνθρωπε μου! Ποιοί θα έρθουν και θα μιλήσουν στο συνέδριο? Μα πάλι οι ίδιοι θα είναι!! Και θα πουν πάλι τα ίδια, αυτά που εξ αιτίας τους ήρθε η ήττα.

Η ιστοσελίδα μας θα συμβάλει σήμερα για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά στην αναζήτηση θέσεων για τον Δημοκρατικό χώρο με λίγα λόγια.

1.Ανήκουμε εις την Δύση. Άλλωστε δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Δεν ανήκουμε όμως στην Άγρια Δύση.

2.Δεν υπάρχουν Σωτήρες για τον λαό. Για την υγεία, την εκπαίδευση, την παραγωγή και το δομημένο και φυσικό περιβάλλον την ευθύνη να την πάρουν οι πολίτες κάθε τοπικής κοινωνίας  και αυτοί με την αποκέντρωση της φορολογίας και τοπική διοίκηση να αποφασίζουν για την ζωή τους.

Αυτά τα δύο θα πρέπει να πει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλάζοντας το όνομα και βγάζοντας την παρεξηγημένη λέξη Αριστερά από τον τίτλο του, ώστε να υπάρξουν τα “μεγάλα και τα καινούργια” στον διάλογο και στις αποφάσεις. Διαφορετικά θα είναι μια από τα ίδια και τελικά θα κερδίσουν οι συνιστώσες ενός άχρωμου δήθεν πολυσυλλεκτικού μορφώματος και για μια ακόμα φορά θα αδικηθεί το πλεονέκτημα της σπάνιας εντιμότητας των περισσότερων.  

Τα ίδια πρέπει να γίνουν και στην Δημοκρατική Δεξιά, που  ακόμα δεν έχει καταλάβει και αυτή την ήττα της.

Ο κάθε ποταμός, μικρός ή μεγάλος έχει δύο όχθες. Έτσι και στην πολιτική οι όχθες είναι δύο. Και όσο χρυσοφόρος είναι ο ποταμός της πολιτικής τόσο απομακρύνονται και οι όχθες.

Στην μία όχθη της πολιτικής βρίσκεται ο λαός, βρίσκονται τα βουνά, οι παραλίες, τα χωριά και οι πόλεις. Στην άλλη όχθη της πολιτικής βρίσκεται η πλατεία Συντάγματος με την Βουλή, τα υπουργεία, το χρηματιστήριο και τα κανάλια. Μόνο σε αυτή την όχθη κανονίστηκε στον ποταμό της Ελλάδας να βγαίνει ο χρυσός από τα χρυσοφόρα πετρώματα της απέναντι όχθης.

Σε αυτή την άλλη όχθη, μακριά από τον λαό και τον καθαρό αέρα, στην όχθη της πλατείας Συντάγματος, στην όχθη των κομμάτων και των κυβερνήσεων, επιβιώνουν μόνο όσοι έχουν γεννηθεί εκεί. Οι γόνοι!!!

Αλλά και όσοι από τύχη βρεθούν εκεί, πρέπει να ξέρουν ότι εκεί είναι νόμιμος ο κανιβαλισμός και οι ανθρωποθυσίες. Ο θεός του χρυσού αυτό επιτάσσει.

Αυτό ο Αλέξης Τσίπρας το αγνόησε. Ήταν άγνωστος και αμαθής  και δεν ήταν και γόνος. Βρέθηκε τυχαία εκεί, μάλλον τον άφησαν να πάει και δεν του είπε κάποιος, αλλά δεν το μελέτησε ούτε ο ίδιος, ότι σε αυτή την όχθη επιτρέπεται η ανθρωποφαγία.

Νόμιζε ότι οι ιερείς και το ιερατείο των ανθρωποθυσιών, τα Ζόμπι και οι κανίβαλοι θα τον άφηναν. Και αντί να πάρει μια βάρκα, αντί να βουτήξει  και να πάει κολυμπώντας στην άλλη όχθη, την όχθη στην οποία ανήκε, την όχθη του λαού και της πικρής αλήθειας, αντί να στείλει τα κτίρια της Βουλής, των Υπουργείων και τις σφραγίδες τους όταν τυχαία τα πήρε στην όχθη του λαού, προτίμησε να μείνει στην πλατεία Συντάγματος  μαζί με τους ανθρωποφάγους. 

Άφησε δυστυχώς τον λαό που χωρίς χρυσό θρέφεται με άρτον και θεάματα στην μακρινή όχθη πάνω στις εξέδρες του Κολοσσαίου να χειροκροτεί τους μονομάχους της άλλης όχθης όπου νικητές πάντα θα είναι τα ιερατεία της ανθρωποφαγίας με τις ζυγαριές ακριβείας των καρατίων,  αντί να τον κατεβάσει μέσα στην εξέδρα για να παλέψουν εκείνοι για τα δικά τους χρυσοφόρα κοιτάσματα.

Και μην πιστέψετε, αγαπητοί μας φίλοι, ότι όσο θα υπάρχει αυτός ο ποταμός ότι θα επιβιώσει και οποιοσδήποτε άλλος που θα θελήσει να πάει και να μείνει εκεί, εκτός και αν μάθει να του αρέσει το ανθρώπινο αίμα.

Τα τρία πρώτα κόμματα, αυτά δηλαδή που στο πρόσφατο παρελθόν εναλλάσσονταν στην εξουσία, πουλούσαν τα ίδια πράγματα. Άλλος πιο ακριβά και άλλος πιο φτηνά. Ο ένας είχε περισσότερα και ο άλλος είχε λιγότερα.

Πουλούσαν προϊόντα μεταπρατικά, αφού όλα ήταν εισαγόμενα, υποθηκευμένα και ελεγχόμενα από τους ξένους επενδυτές και δανειστές.

Πάρτε και υγεία, πάρτε και παιδεία, να και ολίγον περιβάλλον, έχουμε και πατριωτισμό και πάει λέγοντας.

Απλά η διαφορά τους ήταν στο περιτύλιγμα του προϊόντος, στο μαγαζί αν ήταν γωνία και κυρίως στη διαφήμιση και στα εφέ της.

Για τον τέταρτο δεν μιλάμε, γιατί δεν έκανε εισαγωγή προϊόντων και τα εγχώρια δεν έφταναν.

Εμπορία λοιπόν και διαχείριση. Αυτό έκαναν και αυτά πουλούσαν οι τέσσερις πρώτοι.

Και περιμένεις εσύ ιδεολόγε καταναλωτή να σώσεις τους άλλους καταναλωτές που αγοράζουν το διαφημιζόμενο κουτί με την ωραία κορδέλα και αγνοούν το περιεχόμενο. Και στενοχωριέσαι γιατί όταν θα το ανοίξουν και δουν την μούφα θα είναι αργά.

Ας ελπίσουμε ότι γρήγορα θα βρεθεί κάποιος που θα αλλάξει και την εμπορία και τα προϊόντα. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή οι πολίτες δεν θα μετατρέπονται σε καταναλωτές και τα κόμματα δεν θα είναι εμπορικά καταστήματα.