Αλήθεια! Τι ψάχνουμε και ποιόν ψάχνουμε στις λίστες την ημέρα των εκλογών που όλοι μας την προσδιορίζουμε ως γιορτή της Δημοκρατίας? Ψάχνουμε τον φίλο? Ψάχνουμε τον συγγενή? Ψάχνουμε αυτόν που θα μας εξυπηρετήσει ή μας εξυπηρέτησε?

Και όμως τον ποιόν ψάχνουμε μας το λέει το τραγούδι:

“Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο. Να σταματήσει πια να δασκαλεύει με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς, πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει, θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς! “

Τον Ρήγα για την Ελευθερία! Τον Βενιζέλο για την μεγάλη Ελλάδα!. Τον Άρη για την Αντίσταση του ΕΑΜ. Τον Παναγούλη και τον Μανδηλαρά για την Δημοκρατία. Τον νέο, τον κάθε νέο, με τα πρησμένα πόδια που τον έλεγαν αλήτη…..  

Σίγουρα μας μαθαίνουν άλλα. Να ζούμε για τον εαυτό μας και την οικογένεια μας. Όμως οι νέοι πάντα θα υπάρχουν, πάντα θα ονειρεύονται, πάντα θα μπαίνουν μπροστά.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι κολλήγοι του κάμπου της Θεσσαλίας επαναστάτησαν. Και ακολούθησαν και άλλοι με το κάλεσμα κάποιων σαρδανάπαλων. Μόνον έτσι προοδεύουν οι κοινωνίες. Μόνον έτσι ξυπνά το φιλότιμο του Έλληνα, μόνον έτσι ενώνονται.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι άνθρωποι άλλαξαν. Αλλά οι αδικίες και οι ανισότητες παραμένουν. Παραμένουν ψάχνοντας να βρουν έστω και έναν, αυτόν τον δάσκαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο, στους εκατοντάδες υποψήφιους των αυριανών εκλογών που θα ξεσηκώσει τον λαό για να του ζωντανέψει το φιλότιμο και να κάνει τον λαό αφέντη.

Αυτόν πρέπει να ψάξουμε να βρούμε αύριο….

Ήλθε από το πουθενά. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα περισσότερα μέλη του ψήφισαν το ίδιο που είχαν ψηφίσει και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση. Όταν το 3% έφτασε στο 40%!

Η μόνη διαφορά από τότε είναι πως τότε εξ αιτίας της πτώχευσης που τους οδήγησαν τα κόμματα τους, μετακόμισαν στο άγνωστο κόμμα του 3%, ενώ τώρα οι ίδιοι άνθρωποι μετακομίζουν στον άγνωστο αρχηγό για τους ίδιους λόγους, για την εξουσία.

Όμως είναι οι ίδιοι που πάντα θα οδηγούν στην νίκη.

Αυτό δεν κατάλαβε ποτέ το 3%! Ένα 3% με δημοκρατικές αρχές και αξίες, με αγώνες, με οράματα και ιδέες που νόμιζε στην εποχή που ζούμε ότι κρατά το Άγιο Δισκοπότηρο και έχει την Θεία Χάρη.

Και δώστου η αριστερά πάνω, και η αριστερά κάτω! Γιατί δεν έχουν καταλάβει ότι κάτι τέτοιες λέξεις όπως ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση, το κεφάλαιο και η αριστερά, από την μεγάλη κατανάλωση έχουν σαπίσει.

Άνοιγμα λοιπόν στην κοινωνία. Στον δημοκρατικό κόσμο, χωρίς ταμπέλλες και χωρίς ομπρέλες. Με ανοικτά τα παράθυρα και τις πόρτες!

ΌΧΙ για να μπουν μέσα οι πολίτες! Αλλά για να βγει έξω το κατεστημένο της Θείας Επιφοίτησης και να πάει η επιφοίτηση, δηλαδή οι εξουσίες  στους πολίτες!

Όσοι από αυτούς που μπήκαν σήμερα μέσα νομίζουν ότι όταν ανοίξουν τα παράθυρα και τις πόρτες πως οι πολίτες θα μπουν μέσα ως εθελοντές είναι βαθειά νυχτωμένοι. Οι πολίτες θα μπουν μέσα και θα συμμετάσχουν, θα συστρατευτούν μόνο εάν έχουν μερίδιο από την εξουσία!

Η απίστευτη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ είναι μπροστά μας. Ποιός φταίει? Μα φυσικά το 3%. Το είπαν οι χθεσινοί ψηφοφόροι του. Και θα συνεχίσει να φθίνει και με τους νέους αρχηγούς εάν δεν κατανοήσουν, ότι η συμμετοχή του πολίτη προϋποθέτει υποχρεωτικά την συμμετοχή στο μερίδιο της εξουσίας!

Εθελοντές στην πολιτική και στην νομή της εξουσίας δεν υπήρξαν ποτέ. Τα λάφυρα της εξουσίας στους ανήσυχους προοδευτικούς πάντα θα είναι το κίνητρο, σε αντίθεση με τους συντηρητικούς που ζητούν προστασία. Ας δώσει η νέα αλλά και η παλιά ηγεσία τις ιδέες και τα ιδανικά και ας αφήσει τις κοινωνίες και τους δημοκρατικούς πολίτες να τα κατακτήσουν. Αυτό ήταν το χθεσινό μήνυμα…..

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η αντίληψη που έχουμε για κάποιον περιέχει προκατάληψη – θετική ή αρνητική – όταν αυτός κατάγεται από την Αλβανία. Επισης, όλοι ξέρουμε ότι αν χρειαστούμε χέρια για εργασία χειρωνακτική, μια είναι η επικρατέστερη εθνικότητα που μας έρχεται πρώτη στο μυαλό. Και φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ποιες εθνικότητες να ψάξουμε για τις δουλειές στο σπίτι. Οι γυναίκες επίσης συμμετέχουν σε έναν κοινωνικό διαχωρισμό, με την λέξη “γυναικοκτονια” να επικρατεί, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Άντρες, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, η κάθε ομάδα πολλές φορές με διαφορετικά δικαιώματα αλλά πάντα με διαφορετική αντιμετώπιση. Έχουμε μεγαλώσει μέσα στις κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις, είτε από την καλή είτε από την άσχημη πλευρά. Είναι σχεδόν αδύνατο για το ανθρώπινο μυαλό, όταν έχει εκπαιδευτεί να σκέφτεται με κάποιον τρόπο, να αλλάξει. 

Όλοι συνεισφέρουμε άθελα μας, λίγο ή πολύ στην επικράτηση και διάδοση των διακρίσεων αυτών. Είτε βλέπουμε περισσότερο θετικά είτε λιγότερο αρνητικά αλλά όχι το ίδιο όταν κάποιος δεν ανήκει – ή ανήκει – στην κοινωνική μας ομάδα. Ο διαχωρισμός και στις δύο περιπτώσεις έχει γίνει, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Τα στερεότυπα επικρατούν στην συνείδηση μας και ο συνεχής διαχωρισμός των ατόμων σε μια κοινωνία είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο. Θέλεις δεύτερη σκέψη για να αλλάξει η αντίληψη σου για κάποιες κοινωνικές ομάδες, και θέλει επιπλέον προσπάθεια από αυτές τις ομάδες να σου αλλάξουν την αρχική οπτική που είχες για αυτές.

Ακόμα και σε ένα διαφορετικό κοινωνικό σύνολο ή και σε πιο προσωπικό επίπεδο που δεν έχει να κάνει με την φυλή, ξέρουμε ότι η μεροληψία είναι ένα συχνό φαινόμενο. “Από που προήλθε, τι ψηφίζει, τι επαγγέλλεται, με ποιόν κάνει παρέα, ποια είναι η σχέση του, τίνος είναι”. Οι προσωπικές μας πεποιθήσεις έχουν μπει στην μέση, με αποτέλεσμα να φοβόμαστε να πούμε ποιοι είμαστε. Δεν διαφέρει σε πολύ από τον ρατσισμό, όταν μιλάμε για διακρίσεις ατόμων ή διαφορετικών ομάδων.

Όταν αναφερόμαστε στο προσφυγικό, σαν ένα φαινόμενο προκατάληψης εθνοτήτων και κατ’ επέκταση ρατσισμού με κοινά χαρακτηριστικά με όλα τα προηγούμενα φαινόμενα διακρίσεων, οι Έλληνες πρόσφυγες έχουν ξεχαστεί ήδη, και μόνο μερικές οργανώσεις και σύλλογοι, κρατώντας ψηλά αυτήν την ιδέα ανθρωπιάς, είναι εκεί για να μας το θυμίζουν. Να μας θυμίζουν ότι έχουμε μεταναστεύσει σε πιο πλούσιες χώρες, – νόμιμα, παράνομα, μικρή σημασία έχει – για ένα καλύτερο αύριο, μακριά από την φτωχή και ταλαιπωρημένη Ελλάδα, για να μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω πλούσιοι με περιουσίες που πήραμε από άλλου.  

Έχουν μεροληπτήσει εις βάρος μας, έχουμε νιώσει τον κοινωνικό ρατσισμό στο πετσί μας, έχουμε πνιγεί στα ανοιχτά με την ελπίδα για κάτι καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας. Ακόμα κι έτσι, γιατί να πρέπει να θυμίσουμε ότι έχουμε υποφέρει και εμείς σε παρόμοιο βαθμό, για να προσφέρουμε την βοήθεια που χρειαστήκαμε και εμείς κάποτε?

Όπως και να έχει, καλύτερα να ξεχνάμε εύκολα έτσι ώστε να βοηθάει η υπενθύμιση, παρά να μην μας ενδιαφέρει. Παρά να έχουμε βάλει μπροστά το εγώ, τα συμφέροντα, την εκδικητικότητα, την ζήλεια και τις προσωπικές πεποιθήσεις. 

Φυσικά, δεν είναι μόνο δικό μας προνόμιο το να ξεχνάμε και να μην μας ενδιαφέρει. Πλέον ακούς τον Αλβανό 3ης γενιάς να αποκαλεί τους ομογενείς του, Αλβανούς υποτιμητικά, ξεχνώντας το αίσθημα που ένιωθε όταν αποκαλούσαν και τον ίδιο έτσι. Τον βλέπεις να στοιβάζει σε τρέιλερ μετανάστες σαν άγρια ζώα, σαν μια επανάληψη του παρελθόντος, με τους προγόνους του που αναζητούσαν ελπιδοφόρα Γη στην θέση των θυμάτων του. 

Το αποτέλεσμα? Ο ρατσισμός να ενισχύεται, η πίστη για να γίνουμε καλύτεροι στο σύνολό μας να χάνεται, και εμείς να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά να αρνούμαστε να γίνουμε όλοι ένα. Να ξεχνάμε εν τέλει να είμαστε άνθρωποι. Και όταν ξεχνάς, συνεχίζεται αυτός ο διαχωρισμός στις επόμενες γενιές, με το μυαλό τους να εκπαιδεύεται να μεροληπτεί, να διακρίνει, να μην βοηθά και να μειώνει, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα.

Ίσως μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες που έχει το ανθρώπινο μυαλό, πίσω από κάθε αντίληψη, απόφαση και κριτική σκέψη, είναι να συνδυάσει γεγονότα και καταστάσεις. Που αυτό μεταξύ άλλων σημαίνει ότι, το λογικό συμπέρασμα μπορεί σε αρκετές περιπτώσεις να χαθεί. Και καμία φορά, να χαθεί κάθε ίχνος λογικής.

Καΐσερλης Αλέξανδρος

Ότι θα έπρεπε εδώ και χρόνια να είχε καεί, μένει ζωντανό και όρθιο. Γιατί υπάρχουν πράγματα που πρέπει δεδομένα να καούν. Να καούν ολοσχαιρως, έτσι ώστε να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο μέσα από τις στάχτες του αφανισμού τους. Και αυτά δεν ειναι ουτε τα δάση, ούτε τα ζώα, ούτε οι ανθρώπινες ζωές και οι περιουσίες.

Είναι δύστυχο το γεγονός ότι η διαδρομή που ακολουθούμε δεν αντιλαμβανόμαστε ότι οδηγεί στην καταστροφή. Κάθε καλοκαίρι είναι οι φωτιές, που ενώ θα έπρεπε να μας θυμίζουν ότι κάτι κάνουμε στραβά στην ιστορία αυτή, αφήνουμε την ιστορία να επαναλαμβανεται, με χειρότερες επιπτώσεις κάθε φορά. Ξέρουμε πριν έρθει το καλοκαίρι – το κάθε καλοκαίρι -, τι προκειται να συμβεί. Ξέρουμε τι θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και τι συνέπειες θα έχει όλο αυτό, χρόνια τώρα. Ξέρουμε τι θα πουν οι αρμόδιοι για την προστασία μας, οι υπεύθυνοι της καταστροφής,  οι κυβερνητικοι εκπροσωποι, η αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ, αυτοί που θα υποστηρίξουν την κυβέρνηση γιατί με τους άλλους κάηκαν περισσότερα. Ξέρουμε για την συγκάλυψη και αποποίηση των ευθυνών που θα γίνει, μέχρι να μην φταιει κανένας και να ξεχαστεί. Μέχρι να γίνουν πάλι τα ίδια. 

Τα έχουμε δει όλα τα σενάρια. Κάθε φορά, όλο και χειρότερα. Και προσευχόμαστε να μην είμαστε εμείς οι άτυχοι. Το δικό μας δάσος, το δικό μας σπίτι, η δική μας περιουσία. Είναι μαθηματικά βέβαιο όμως ότι θα συμβεί και σε εμάς.

Δεν γίνεται να μην σε προβληματίζει αυτό το γεγονός. Δεν γίνεται να πιστεύεις ότι όλα βαίνουν καλως και εντός προγράμματος και να μην υπάρχουν ευθύνες και υποχρεώσεις που διαχρονικά δεν τηρούνται.

Ζούμε σε ένα σύστημα που μπορεί πλέον εύκολα να διαμορφώσει συνειδήσεις. Όπου, ενώ τα πάντα καίγονται, η χειραγώγηση των πολιτών είναι σε πλήρη εφαρμογή. Όποια πληροφορία είναι διαθέσιμη σχετικά με τους πολίτες είναι προσβάσιμη με το πάτημα ενός κουμπιού, με την στατιστική και την αυτοματοποιημένη λήψη αποφάσεων να παίρνει σειρά. 

Ζούμε επίσης στην εποχή του φαίνεσθαι, που έρχεται να συμπληρώσει την παραπάνω διατύπωση. Άλλη εικόνα είναι αυτή που έχουμε διαδικτυακά και άλλη στην πραγματική ζωή. Τα ψηφιακά στιγμιότυπα, σε έναν ψηφιακό κόσμο που έχει αντικαταστήσει τον πραγματικό, πλέον αποπροσανατολίζουν από την πραγματικότητα, αφού επιλέγονται περίτεχνα αυτά που θα φανουν. Η ουσία έχει χαθεί, ειδικά από την στιγμή που ένα μεγάλο ποσοστό ψηφιακής πληροφορίας δεν μας επηρεάζει θετικά για πως να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, αλλά για το πως να φαινόμαστε ως τέτοιοι. 

Είναι χαρακτηριστικό, πως ένα βίντεο τικ τοκ μπορεί να επηρεάσει θετικά συνειδήσεις, αλλά να έχει ως συνέπεια να χαθούν ζωές. Ειναι αστειο για το πως – κατα ένα μεγάλο ποσοστό – οι πιο επιφανείς και γνωστοί πολιτικοί, έχουν τις πιό καίριες κυβερνητικά θέσεις – γιατί έτσι πρέπει -, αλλά να είναι και οι χειρότεροι διοικητικά. Και αυτό γιατί έχουμε μάθει να ζούμε με τα νούμερα των likes, των followers και της απήχησης. Πολλοί followers και likes, καλός, λίγοι followers και likes, όχι τόσο. Και όμως, μπορείς να αυξήσεις αυτά τα νούμερα με ότι πιο ανούσιο μπορείς να φανταστείς, αρκεί να έχει απήχηση, ή να γίνει viral όπως λέγεται. 

Και έτσι, να καταλήξει ο οποιοσδήποτε να γίνει υπουργός, γιατί φαινομενικά τον θέλει ο κόσμος, αλλά λόγω της ανικανότητας του, η προστασία των δασών και της περιουσίας των πολιτών να γίνει στάχτη σε μια νύχτα. Έτσι, το πρόβλημα δεν είναι αυτός που θα πάει κατευθείαν για την επιβράβευση, κάνοντας στην άκρη την ουσία. Το πρόβλημα είναι αυτός που θα τον επιβραβεύσει για αυτό, για να οδηγήσει και τον επόμενο να βρει όλο και πιο ευφάνταστους τρόπους, χωρίς ουσία, να βγει ψηλά και αυτός. Η αντίληψη για το τι σημαίνει επιτυχία και προσφορά έχει χαθεί. Πλέον, επιτυχία είναι να δείχνεις την διάθεση να προσφέρεις τα μέσα σε έναν ασθενή και τραυματία να μεταβεί σε ένα επαρκές ιατρικά νοσοκομείο, να βοηθήσεις έναν πυρόπληκτο να βρει στέγη αφού η περιουσία του – και οι αναμνήσεις του – καταστράφηκαν ολοσχερώς, αλλά όχι να φροντίσεις να χτιστει το σύστημα υγείας και να είχες φροντίσει για την πολιτική προστασία εξαρχής, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να φροντίσει και να προστατεύσει τον εαυτό του.

Έχουμε φροντίσει να δείχνουμε ότι υπάρχει κάτι που δουλεύει καλά και προσφέρει, χωρίς όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό που φαίνεται είναι ένα επιτελικό κράτος, η πολιτική προστασία να εργάζεται σκληρά, Market, Fuel και πολλά άλλα Pass, ανάπτυξη στην παιδεία και την υγεία, εγκαίνια σε εκσυγχρονισμενα συστηματα τηλεδιοίκησης, γιατί είναι “ντροπή να τίθενται θέματα ασφαλείας”. Συνολικά, μια Ελλάδα που εξελίχθηκε. Η Ελλάδα 2.0. 

Και τι συμβαίνει? Φωτιές, με περιουσίες και ζωές να χάνονται, πολίτες να αναγκάζονται να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη, το ρεύμα και οι κρυφές χρεώσεις στα ύψη, φτώχεια και ακρίβεια να μαστίζουν τους χαμηλόμισθους και να αναγκαζονται να παλέψουν για την οικονομική επιβίωσή τους, τα εργασιακά δικαιώματα να έχουν γίνει εργοδοτικά δικαιώματα, μια ανύπαρκτη δημόσια εκπαίδευση που οδηγείται στο να γίνει ιδιωτική, μια δημόσια υγεία που την έχει αναλάβει πλέον μια καρότσα και άνθρωποι που έχουν την διάθεση της προσφοράς αλλα δυστυχώς όχι τις γνώσεις. Τα τέμπη.

Στην εποχή της χειραγώγησης, όταν σου παρουσιάζουν οι περισσότεροι, ότι όλα δουλεύουν καλά, το πιστεύεις. Οδηγούμαστε σε μια λανθασμένη αντίληψη και μια λαθος εικόνα, και έτσι είναι αδύνατο να κάνουμε το σωστό και την σωστή επιλογή. Η αδυναμία που έχουμε να δούμε τις πραγματικές αλλαγές που χρειαζονται, είναι αυτό που μας οδηγεί στην εθελοτυφλία και σε λάθος συμπεράσματα, άρα και σε λάθος αλλαγές. Για να μπορέσει να γίνει η αλλαγή προς το καλύτερο, πρέπει να ξέρεις εξαρχής τι δεν γίνεται καλά. Τότε μόνο θα υπάρξει η πραγματική αλλαγή. Να φύγουμε από το  φαίνεσθαι, και να απαιτήσουμε την ουσία.

Είναι αυτό που μας λείπει. Να ξεκινήσουμε πάλι σε γερές και στέρεες βάσεις. Να δημιουργούμε με έναν στόχο και έναν σκοπό πέρα από αυτόν που φαινομενικά θα προσφέρει και να πάρουν ευθύνες αυτοί που πραγματικά μπορούν και νοιάζονται. Να δώσουμε βάση στην ουσία. Όχι μόνο για εμάς, αλλά για τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, για το μέλλον που όταν έρθει, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν άλλοι. 

Γιατί πλέον η ηθική και η διαφάνεια για το πως εφαρμόζεται η πολιτική, έχει χαθεί. Θα ήταν σημαντικό να αντιληφθούμε, ότι τα δάση είναι δικά μας. Το ίδιο και η δημόσια υγεία, το ίδιο και η εκπαίδευση και ότι είναι δωρεάν και δημόσιο. Η ευθύνη, η προστασία τους και η διαχείριση τους εάν είναι δική μας, τότε θα γίνεται σωστά, αφού θα περνάει πρώτα από αυτούς που νοιάζονται πραγματικά για αυτά. 

Αλέξανδρος Καϊσερλης