Διχοτόμηση, αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Και το τέλος δεν έρχεται τώρα, αλλά πολύ ποιό πριν, όταν οι τουρκοκύπριοι με το δημοψήφισμα είπαν ναι στην πρόταση της ομοσπονδίας και η ελληνοκύπριοι είπαν όχι.
Το τέλος ξεκίνησε πολύ νωρίς, από τις θηριωδίες της ΕΟΚΑ Β΄ και τα εγκλήματα της Χούντας. Το τέλος δεν οφείλεται μόνο στους Τούρκους αλλά και στους Έλληνες της Κύπρου που πήραν τον δικό τους μοναχικό δρόμο του νότου χωρίς να υπολογίζουν τα δίκαια αιτήματα ισονομίας και ασφάλειας των τουρκοκυπρίων συμπατριωτών τους.
Και φυσικά η Τουρκία, που δεν είχε καμιά σχέση με την τουρκοκυπριακή κοινότητα πέραν της θρησκευτικής ταυτότητας, κάποια στιγμή άρπαξε την ευκαιρία. Η πρώτη ήταν στην απόβαση και η τωρινή είναι με τον τουρκοκύπριο ηγέτη Τατάς που τον προώθησε ως ιδέα επίσημης διχοτόμησης με τέχνη και σχέδιο τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Ένα είναι πλέον βέβαιο. Την ομοσπονδία δεν την ήθελαν οι ελληνοκύπριοι. Και από ότι φαίνεται και η Ελλάδα αδυνατεί να παρέμβει. Για τα άλλα κράτη ούτε λόγος. Κανένα δεν κόπτεται.
Η Τουρκία που τα στημένα κανάλια και οι ένθερμοι πατριδοκάπηλοι καθημερινά την ειρωνεύονται για να κλείσουν τα μάτια των πολιτών. Η Τουρκία και εδώ, στην δική μας Κύπρο, όπως και στην Λιβύη, όπως και στην Συρία και στο Ιράκ, και όπως και στην Αρμενία έκανε την δουλειά της.
Η Τουρκία που μέσα σε έξη μήνες έστησε στην Αλβανία ένα τεράστιο νοσοκομείο, δώρο στον σοσιαλιστή πρωθυπουργό της. Η Τουρκία που κάθε ημέρα εκκρεμότητας, κτίζει και ένα τοίχο μονιμότητας της κατοχής.
Και η Ελλάδα που την πολυσύνθετη εθνική πολιτική την περιόρισε στον διάλογο των καναλιών, στις μεγαλοστομίες των ειδικών αναλυτών και την έθαψε στην χυδαιότητα και τις κραυγές των πεζοδρομίων.
Πήγαν στην διάσκεψη. Τους είπαν οι Τούρκοι για δύο κράτη και δεν άνοιξε μύτη. Έφυγαν όλοι ικανοποιημένοι. Ποιά απόβαση. Ποιά κατοχή. Ποιό ενιαίο δόγμα. Ποιοί νεκροί. Ποια φυλακισμένα μνήματα. Και ο ΟΗΕ, αντί να τους πετάξει έξω και να ζητήσει την άμεση επέμβαση των μεγάλων…. διαπίστωσε την διαφωνία.
Ανάσταση; Για ποιά Ανάσταση μιλάμε. Των νεκρών ή των ζωντανών!