Με αφορμή το άρθρο ενός εξαίρετου επιστήμονα και στελέχους της Αυτοδιοίκησης του Απόστολου Παπατόλια που δημοσιεύσαμε χθες και το οποίο στην πραγματικότητα είχε τίτλο Ο “δημοκρατικός προγραμματισμός” ως αντίδοτο στην παρακμή της Αυτοδιοίκησης” αναδεικνύουμε κάτι σοβαρότερο από το σκόπιμο κατά την άποψη μας έλλειμμα των διαδικασιών του δημοκρατικού προγραμματισμού στην διοίκηση του κράτους μας.

Είμαστε βέβαιοι ότι ο κ. Παπατόλιας αναφερόμενος στην Αυτοδιοίκηση και στην ανάταση της μέσω του δημοκρατικού προγραμματισμού, στην ουσία παρέπεμπε στην ίδια την δημοκρατία και στην αναγκαιότητα ενεργοποίησης των πολιτών στα κοινά που τους αφορούν. Και άρα οι απόψεις μας δεν απέχουν από αυτές του ιδίου, απλά οι δικές μας κτυπούν ευθέως το καμπανάκι του κινδύνου όχι για την στενή έννοια της ύπαρξης των οργανισμών της Αυτοδιοίκησης αλλά για την ίδια την κοινωνία και την δημοκρατία.

Κάποτε ειπώθηκε ότι οι Θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το όπιο του λαού είναι η αφαίρεση της δυνατότητας και της ικανότητας της κοινωνίας και των πολιτών να συμμετέχουν με δημοκρατικές διαδικασίες στον δημοκρατικό προγραμματισμό των προτάσεων και της υλοποίησης των έργων και των δράσεων που τους αφορούν. Το όπιο το προσφέρουν στον λαό τα γραφειοκρατικά, αυταρχικά και συγκεντρωτικά συστήματα εξουσίας

Μετά την άνοιξη της δημοκρατίας μας τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια όταν με νόμους καθιερώθηκε ο δημοκρατικός προγραμματισμός,  η σταδιακή με κάθε τρόπο και κάθε μέσο απενεργοποίηση του, είχε μοναδικό σκοπό και στόχο την αποδυνάμωση της αυτόβουλης δυναμικής των τοπικών κοινωνιών να επιλέγουν τα του οίκου τους. Και κυρίως να μην είναι συμμέτοχες και άρα σκεπτόμενες κοινωνίες. Της αφαιρούν σιγά, σιγά την δύναμη που έχει μέσα της να αγωνίζεται για την επιβίωση της, για την καλυτέρευση της ζωής της

Όταν οι σοφοί της          Κίνας έλεγαν σε αυτούς που πεινούσαν να μάθουν να ψαρεύουν αντί να τους προσφέρουν ψάρια, ήξεραν γιατί το έλεγαν. Εμείς πλέον φτάσαμε να τα περιμένουμε όλα, ακόμα και τον δάσκαλο στο σχολείο μας και τον γιατρό στο νοσοκομείο μας, αλλά και τα χρήματα για την κατασκευή του δρόμου μας από την κυβέρνηση και δυστυχώς από τους ευρωπαίους δανειστές μας μέσα από τα κατευθυνόμενα προγράμματα τους.

Έτσι μας έμαθαν γιατί αυτό τον λαό θέλουν. Τον υπάκουο και τον πειθήνιο.  Όμως ένας λαός που περιμένει να του επιλύσουν άλλοι τα προβλήματα του είναι λαός σε εξάρτηση. Μια εξάρτηση παρόμοια με το χασίσι και το όπιο, τόσο γλυκιά που δεν καταλαβαίνεις την υποδούλωση και τελικά τον θάνατο της κοινωνίας, τον θάνατο του πλούτου και του πολιτισμού της που έρχεται.

Σε αυτήν την κατρακύλα δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον τοπικές κομματικές οργανώσεις όπως παλιά για να την σταματήσουν. Ούτε Δήμοι για να αντισταθούν. Αλλά ούτε και οργανώσεις για την πρόληψη κατά της εξάρτησης. Αντίθετα έχουμε βαποράκια αλλά και προμηθευτές του οπίου της ύπνωσης της κοινωνίας (σωτήρες και παρατρεχάμενοι λέγονται) γιατί τα λεφτά είναι πολλά και τα συμφέροντα μεγάλα. 

Μέρος επίκαιρου άρθρου του Απόστολου Ι. Παπατόλια, Δρ. Δημοσίου Δικαίου (Paris X), πρ. Νομάρχη

Το άρθρο  μας άρεσε και το δημοσιεύουμε για να το θυμούνται σε δύσκολες στιγμές οι εκλεγμένοι μας. Είναι η απάντηση στους 13 μικρούς υπουργούς της κυβέρνησης ένας εκ των οποίων είναι και ο δικός μας, αλλά και στην αποδυνάμωση του Δήμου μας.

Με τον Ν.1622/1986 εισήχθη στη χώρα μας ο θεσμός του «δημοκρατικού προγραμματισμού» που καθιέρωνε την ενεργό συμμετοχή της Αυτοδιοίκησης στην κατάρτιση και την εφαρμογή προγραμμάτων περιφερειακής και τοπικής ανάπτυξης. Καθώς προωθούσε τη συστημική συνεργασία διαφορετικών διοικητικών επιπέδων, ήταν η πρώτη ουσιαστικά απόπειρα «πολυεπίπεδης διακυβέρνησης» στη χώρα μας, που υποκαταστάθηκε, όμως, γρήγορα από το κοινοτικό Σύστημα Διαχείρισης των συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων, το οποίο απορρόφησε όλες τις «λειτουργίες διακυβέρνησης»  (προγραμματισμός, υλοποίηση, παρακολούθηση, αξιολόγηση), περιθωριοποιώντας πολιτικά και επιχειρησιακά τα εργαλεία του «δημοκρατικού προγραμματισμού».

Έκτοτε, παρά τις προσπάθειες για εξορθολογισμό του καθεστώτος των Δημοσίων Επενδύσεων, δεν επιδιώχθηκε ποτέ ο εκδημοκρατισμός ή η αποκέντρωση του αναπτυξιακού σχεδιασμού. Οι απλές διαχειριστικές λειτουργίες εκτόπισαν, έτσι, οριστικά αυτές του αναπτυξιακού προγραμματισμού με πρώτο «θύμα» την Αυτοδιοίκηση, καθώς τα έργα και οι δράσεις των ΟΤΑ αποφασίζονται από την Κεντρική Διοίκηση με γνώμονα την «επιλεξιμότητα» των δαπανών και τις προτεραιότητες της ενωσιακής γραφειοκρατίας.

Σήμερα, λόγω των δεσμών νεο-πελατειακής εξάρτησης (χάριν των χρηματοδοτήσεων) που συνδέουν τους Δήμους με τις Περιφέρειες η σχέση των δύο βαθμίδων θυμίζει περισσότερο εκείνη μεταξύ Κρατικής Περιφέρειας και Αυτοδιοίκησης στις προ Καλλικράτη εποχές.

Το πάλαι ποτέ εμβληματικό αίτημα για «ισχυρή και ακηδεμόνευτη Αυτοδιοίκηση» έχει εγκαταλειφθεί από το πολιτικό προσωπικό που την υπηρετεί, συνθηκολογώντας πλέον απενοχοποιημένα με την συγκεντρωτική διαχείριση αλλά και την κομματική πατρωνία, στην οποία αναζητεί ολοένα και συχνότερα τη νομιμοποίησή του.

Οι δε αιρετές Περιφέρειες έχουν εγκλωβιστεί σε τέτοιο βαθμό στη διεκπεραίωση των πολιτικών των Υπουργείων, που δύσκολα πλέον διακρίνονται από την κεντρική κρατική γραφειοκρατία. Οι ίδιοι μάλιστα οι Περιφερειάρχες δείχνουν να απολαμβάνουν τον ρόλο τους ως συμπληρωματικού εξαρτήματος ενός εν τοις πράγμασι διευρυμένου κυβερνητικού σχήματος. Στον βαθμό που εξασφαλίζουν τη μακροημέρευσή τους μέσα από τη διεύρυνση της σφαίρας επιρροής τους, επιλέγουν αναμενόμενα τη διατήρηση του «ομφάλιου λώρου» αντί για αβέβαια συνθήματα όπως η χειραφέτηση ή ο εκδημοκρατισμός της Αυτοδιοίκησης.

Έτσι, αντί για τους 13 «μικρούς Πρωθυπουργούς που οραματίζονταν οι εμπνευστές του Καλλικράτη, στην πράξη έχουν εγκατασταθεί 13 «άτυποι Υπουργοί» της εκάστοτε Κεντρικής Κυβέρνησης, υπερπρόθυμοι να εκπληρώσουν διαχειριστικές λειτουργίες, επιφυλάσσοντας, παράλληλα, στους Δήμους τον ρόλο του «πτωχού συγγενή». Αυτός ο συσχετισμός δεν μπορεί να ανατραπεί παρά με μια γενναία μεταρρύθμιση της Αυτοδιοίκησης, με ισχυρή κοινωνική γείωση. Η επιστροφή του «δημοκρατικού προγραμματισμού» είναι το πρώτο και πιο ουσιαστικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή.

Αλήθεια! Τι ψάχνουμε και ποιόν ψάχνουμε στις λίστες την ημέρα των εκλογών που όλοι μας την προσδιορίζουμε ως γιορτή της Δημοκρατίας? Ψάχνουμε τον φίλο? Ψάχνουμε τον συγγενή? Ψάχνουμε αυτόν που θα μας εξυπηρετήσει ή μας εξυπηρέτησε?

Και όμως τον ποιόν ψάχνουμε μας το λέει το τραγούδι:

“Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο. Να σταματήσει πια να δασκαλεύει με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς, πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει, θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς! “

Τον Ρήγα για την Ελευθερία! Τον Βενιζέλο για την μεγάλη Ελλάδα!. Τον Άρη για την Αντίσταση του ΕΑΜ. Τον Παναγούλη και τον Μανδηλαρά για την Δημοκρατία. Τον νέο, τον κάθε νέο, με τα πρησμένα πόδια που τον έλεγαν αλήτη…..  

Σίγουρα μας μαθαίνουν άλλα. Να ζούμε για τον εαυτό μας και την οικογένεια μας. Όμως οι νέοι πάντα θα υπάρχουν, πάντα θα ονειρεύονται, πάντα θα μπαίνουν μπροστά.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι κολλήγοι του κάμπου της Θεσσαλίας επαναστάτησαν. Και ακολούθησαν και άλλοι με το κάλεσμα κάποιων σαρδανάπαλων. Μόνον έτσι προοδεύουν οι κοινωνίες. Μόνον έτσι ξυπνά το φιλότιμο του Έλληνα, μόνον έτσι ενώνονται.

Τα χρόνια πέρασαν. Οι άνθρωποι άλλαξαν. Αλλά οι αδικίες και οι ανισότητες παραμένουν. Παραμένουν ψάχνοντας να βρουν έστω και έναν, αυτόν τον δάσκαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο, στους εκατοντάδες υποψήφιους των αυριανών εκλογών που θα ξεσηκώσει τον λαό για να του ζωντανέψει το φιλότιμο και να κάνει τον λαό αφέντη.

Αυτόν πρέπει να ψάξουμε να βρούμε αύριο….

Ήλθε από το πουθενά. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα περισσότερα μέλη του ψήφισαν το ίδιο που είχαν ψηφίσει και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση. Όταν το 3% έφτασε στο 40%!

Η μόνη διαφορά από τότε είναι πως τότε εξ αιτίας της πτώχευσης που τους οδήγησαν τα κόμματα τους, μετακόμισαν στο άγνωστο κόμμα του 3%, ενώ τώρα οι ίδιοι άνθρωποι μετακομίζουν στον άγνωστο αρχηγό για τους ίδιους λόγους, για την εξουσία.

Όμως είναι οι ίδιοι που πάντα θα οδηγούν στην νίκη.

Αυτό δεν κατάλαβε ποτέ το 3%! Ένα 3% με δημοκρατικές αρχές και αξίες, με αγώνες, με οράματα και ιδέες που νόμιζε στην εποχή που ζούμε ότι κρατά το Άγιο Δισκοπότηρο και έχει την Θεία Χάρη.

Και δώστου η αριστερά πάνω, και η αριστερά κάτω! Γιατί δεν έχουν καταλάβει ότι κάτι τέτοιες λέξεις όπως ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση, το κεφάλαιο και η αριστερά, από την μεγάλη κατανάλωση έχουν σαπίσει.

Άνοιγμα λοιπόν στην κοινωνία. Στον δημοκρατικό κόσμο, χωρίς ταμπέλλες και χωρίς ομπρέλες. Με ανοικτά τα παράθυρα και τις πόρτες!

ΌΧΙ για να μπουν μέσα οι πολίτες! Αλλά για να βγει έξω το κατεστημένο της Θείας Επιφοίτησης και να πάει η επιφοίτηση, δηλαδή οι εξουσίες  στους πολίτες!

Όσοι από αυτούς που μπήκαν σήμερα μέσα νομίζουν ότι όταν ανοίξουν τα παράθυρα και τις πόρτες πως οι πολίτες θα μπουν μέσα ως εθελοντές είναι βαθειά νυχτωμένοι. Οι πολίτες θα μπουν μέσα και θα συμμετάσχουν, θα συστρατευτούν μόνο εάν έχουν μερίδιο από την εξουσία!

Η απίστευτη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ είναι μπροστά μας. Ποιός φταίει? Μα φυσικά το 3%. Το είπαν οι χθεσινοί ψηφοφόροι του. Και θα συνεχίσει να φθίνει και με τους νέους αρχηγούς εάν δεν κατανοήσουν, ότι η συμμετοχή του πολίτη προϋποθέτει υποχρεωτικά την συμμετοχή στο μερίδιο της εξουσίας!

Εθελοντές στην πολιτική και στην νομή της εξουσίας δεν υπήρξαν ποτέ. Τα λάφυρα της εξουσίας στους ανήσυχους προοδευτικούς πάντα θα είναι το κίνητρο, σε αντίθεση με τους συντηρητικούς που ζητούν προστασία. Ας δώσει η νέα αλλά και η παλιά ηγεσία τις ιδέες και τα ιδανικά και ας αφήσει τις κοινωνίες και τους δημοκρατικούς πολίτες να τα κατακτήσουν. Αυτό ήταν το χθεσινό μήνυμα…..