Δύο πρόσφατα γεγονότα από τα χιλιάδες μας φωτογραφίζουν την ωμή πραγματικότητα για το κράτος στο οποίο ζούμε. Για το κράτος που οι νέοι άνθρωποι φεύγουν γιατί δεν έχουν μέλλον ανάλογο των δυνατοτήτων τους και των οραμάτων τους.

Σε ειδική συνάντηση την οποία ανακοίνωσαν οι τοπικοί άρχοντες μας σχεδόν στα μέσα του καλοκαιριού και έμπλεοι ευφροσύνης και ίσως και υπερηφάνειας με τις σχετικές φωτογραφίες υπέγραψαν, ως μέγα γεγονός,  την ανάθεση της αποκομιδής των απορριμμάτων στον εργολάβο!

Ο διορισμένος από την κυβέρνηση πρόεδρος του νοσοκομείου σε ειδικό δελτίο τύπου με περηφάνεια μας ανακοινώνει ότι έρχεται για ένα μήνα στο νοσοκομείο μας ένας παθολόγος! Και καλεί τους πολίτες να του βρούνε σπίτι!!!

Η αυτοτέλεια και η αυτάρκεια του Δήμου, δηλαδή του πρώτου κυττάρου της δημοκρατίας μας σε όλη την μεγαλοπρέπεια τους!

Και η λειτουργία της κυβέρνησης του κράτους μας στο πρώτο αγαθό που είναι η υγεία των ανθρώπων επίσης σε όλης την μεγαλοπρέπεια της!

Κανένας από τους πολιτικούς εκεί στην πλατεία συντάγματος, και τις κεντροαριστεράς, που οι πολιτικοί γύπες επικαλούνται, δεν βλέπει ότι ο εφησυχασμός και ο ωχαδελφισμός της κοινωνίας μας οφείλεται στον ευνουχισμένο Δήμο. Κανένας δεν βλέπει ότι το πρόβλημα της υγείας δεν είναι οι μισθοί των νοσοκομειακών γιατρών αλλά η με κάθε τρόπο και μέσο του κ. Μητσοτάκη καθοδήγηση των ανθρώπων στην ιδιωτική υγεία!

Πληρώνουν οι πολίτες για να μαζεύει ο Δήμος τα σκουπίδια τους. Και αντί ο Δήμος, ως μοναδικός υπεύθυνος να καθορίζει τον καλύτερο και τον φτηνότερο τρόπο της αποκομιδής, αυτό το εμποδίζει με πολλούς τρόπους η κυβέρνηση, με σκοπό να καταστήσει τον Δήμο αναποτελεσματικό ώστε τα σκουπίδια να πάνε σε ιδιώτη, ή να δυσφημίσει των αντίπαλο πολιτικά δήμαρχο!

Στέλνει η κυβέρνηση έναν παθολόγο για μια βδομάδα ή για έναν μήνα πότε, πότε, και μετά βεβαιότητας μας οδηγεί στέλνει στον ιδιώτη γιατρό αφού είναι γνωστό ότι η ειδικότητα της παθολογίας είναι η βάση όλων των άλλων ειδικοτήτων και απαιτεί γνώση του ιστορικού όχι μόνο του ασθενούς αλλά και των παππούδων του… (οικογενειακοί γιατροί)….   

Αυτό δεν είναι κράτος των πολιτών αλλά των πολιτικών.

Ο Δήμαρχος! 8 συνοδοί του κ. Χατζημάρκου! Αντιδήμαρχοι και Αντιδημαρχίνες! Πρόεδροι! Σύμβουλοι! Παρευρισκόμενοι! Οι τηλεθεατές! Δεξιοί, Πασόκοι και Συριζαίοι!  Βουλευτές και υπουργοί! Όλοι   παρακολουθούσαν τον κ. Χατζημάρκο να τους λέει ότι θα μας κάνει και παιδιά! Και μάλιστα χωρίς να μας ρωτήσει!!! Ή μήπως?

Μας είπε ότι ήδη ξεκίνησε την αναγνωριστική μελέτη στο ληξιαρχείο για να μάθει εάν είμαστε στην κατάλληλη ηλικία και ότι αφού ολοκληρωθούν τα σχετικά με την αναγκαία συνεύρεση και που εάν απαιτηθεί θα χρησιμοποιηθούν και οι σύγχρονες μέθοδοι της τεκνοποιίας θα γεννηθούν τα παιδιά στον καθένα μας ξεχωριστά γεγονός που απαιτεί όπως όλοι γνωρίζουμε σχεδόν εννέα τέρμινα!!

Ποιος μαιευτήρας τελειόφοιτος του Χάρβαντ!  Ποιος Γυναικολόγος με βραβείο Νόμπελ! Ο ίδιος ο Θεός!

Αφού υποχρεώθηκε να έρθει ο ίδιος στην Κω για να μας σώσει από το κακό που προϋπήρχε με τα σκυλιά στους δρόμους να καταβροχθίζουν λουκάνικα και τους πολιτικάντηδες να εκμεταλλεύονται τον κόσμο! Βαβέλ. Σόδομα και Γόμορρα προϋπήρχαν!

Αφού μας δημιούργησε από το μηδέν, γιατί μηδέν υπήρχε.! Σκοτάδι!. Χάος  πριν την άφιξη του όπως ο ίδιος έγραφε με χρυσά γράμματα σε μαρμάρινες πλάκες ακριβοπληρωμένες!

Αφού έφτιαξε μέσα σε εννέα χρόνια μέχρι και φώτα να μας φωτίζουν στα σοκάκια που περπατούσαμε και μετατράπηκε το νησί σε τόπος ευδαιμονίας!

Μπροστά στον περιούσιο λαό του! Από τον ναό της εξουσίας του νησιού μας! Εξήγγειλε την διαιώνιση του είδους μας ώστε να γίνεται κυκλική αέναη κίνηση όπως είπε!

Με βάγια και ιαχές υποδέχθηκαν οι ιερείς και ο ευσεβής λαός την Θεία υπόσχεση! Βλέπουν τα σχολεία τους να αναγεννιούνται! Τα νοσοκομεία τους να κτίζονται γεμάτα γιατρούς! Οι δρόμοι τους για πρώτη φορά χωρίς λακκούβες! Οι ποδηλατόδρομοι φτάνουν μέχρι τον Άγιο Φωκά! Τα λιμάνια να γεμίζουν καράβια και κότερα! Τα στάδια να είναι γεμάτα παιδάκια! Οι αγελάδες πάχυναν για πρώτη φορά παρέα με τους ανθρώπους!

Και τώρα ήλθε η σειρά να μας κάνει και παιδιά!

Μόνο η Έπαρχος έλειπε και έχασε εκείνη την ευτυχή ημέρα της εξαγγελίας! Ο κ. Νικηταράς πρώτος και καλύτερος που τον εξύψωσε μέχρι τα ουράνια για την Θεία προσφορά του στο αγαπημένο του νησί! Όλοι οι ιερείς και οι ιέρειες του νησιού μας τον θυμιάτιζαν!  Και ο λαός, πολύ πάνω από τους μισούς με βάγια να χορεύει στους δρόμους…….

Μάλιστα αγαπητοί μου σχολιαστές που για ψύλλου πήδημα μαχαιρώνεστε!  Με ύφος δέκα Καρδιναλίων. Κατάφατσα! Επειδή ξέρει ποιοι είμαστε! Μας ανακοίνωσε την κατασκευή νέου δρόμου από τον Άγιο Φωκά στην Καρδάμαινα! Και κανένας από όλους αυτούς τους τύπους που μας κυβερνούν δεν του είπε ότι ξέχασε να βάλει μέσα και την Κέφαλο!! Ότι δεν θέλουμε άλλα παιδιά!

Το θαύμα ανακοινώθηκε την ίδια ώρα που περνούσαν ντάλα καλοκαίρι, μέρα μεσημέρι, μέσα στην πόλη, μπροστά στο Ακταίον και στους έκπληκτους τουρίστες, τα τριαντάτονα και σαραντάτονα φορτηγά με χαλίκια και τσιμέντα….  

Χρόνια πολλά και με φώτιση Κ. Καϊσερλης

Ήρθε στην Κω ο μάγος!. Ο αρχηγός! Ο μικρός πρωθυπουργός, ένας εκ των 11 Περιφερειαρχών (οι άλλοι δύο δεν είναι του κόμματος). Και οι ιθαγενείς ενός νησιού τον ευχαρίστησαν! Αυτή που ευτυχώς σήκωσε το ανάστημα της με ήθος και ευγένεια ήταν μόνο η πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, η κυρία Λάμπρου!

Συνεργασία είπαν όλοι! Είναι σαν την πράσινη τσόχα που ένας έχει την μάνα, έχει την μπάγκα, παίζει χρόνια τα χαρτιά στα δάκτυλα και οι αφελείς πρωτάρηδες χαρτοπαίκτες παίζουν χαρακίρι!!!

Ένας, ένας έλεγαν τον πόνο τους. Ατάκτως ειρημένα τα πάντα! Και ξέχασαν τα περισσότερα! Είπαν τα πάντα, από τα σχολεία μέχρι τα λιμάνια και τα κρουαζιερόπλοια, τις λακκούβες και τα σκουπίδια. Την υγεία και τα θαύματα.  Για τους συνταξιούχους ξέχασαν να πούνε… 

 Ο μάγος, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης άκουγε και δικαίως συμπεριφερόταν με ύφος και ήθος αυτοκράτορα. Ο δε Δήμαρχος, ο εκπρόσωπος ενός περήφανου λαού, και ενός νησιού, του πρώτου μακράν των άλλων της Περιφέρειας σε οικονομική δύναμη και προσφορά,  εγκαταλελειμμένου νησιού και χωρίς κανένα έργο πνοής τα 9 τελευταία χρόνια, έβλεπε και άκουγε, 

Ένα δημοτικό συμβούλιο που με ευθύνη του δημάρχου και φυσικά όλων των άλλων εκλεγμένων αντιδημάρχων και συμβούλων βρέθηκαν μπροστά σε ξένους ανθρώπους, που δεν ζουν στην Κω, χωρίς προετοιμασία, χωρίς ενιαία φωνή μπροστά στο ψέμα και την κοροϊδία. Μπροστά σε ανθρώπους  και κρατούν ηθελημένα την τύχη της στα χέρια και στις επιθυμίες τους ήταν άβουλοι, αδύναμοι και σκορποχώρι,

Και καλά ο περιφερειάρχης κάνει την δουλειά του και την δουλειά άλλων. Το ερώτημα είναι τίνος δουλειά κάνουν αυτοί που εκλέξαμε εμείς για να μας προστατέψουν, να μας καθοδηγήσουν. Για να πάμε ένα βηματάκι παραπέρα.

Η κυρία Λάμπρου όταν μιλούσε περιέγραφε τον πόνο μιας ολόκληρης κοινωνίας όταν θα βρεθεί απροστάτευτη. Της δικής μας κοινωνίας. Του διπλανού μας. Των πενήντα, των εκατό, έστω και του ενός ανθρώπου που αγωνίζεται να θρέψει το παιδί του  και ξαφνικά βρίσκεται ξεκρέμαστος.  Μιλούσε και προειδοποιούσε για τα μελλούμενα και ο Δήμαρχος των ανθρώπων αυτών όταν δίπλα έβλεπε την περιφρόνηση ξένου ανθρώπου και παρέμενα απαθής!.

Είναι του ΚΚΕ! Πέντε άνθρωποι, οι ίδιοι και οι ίδιοι! Άλλωστε δεν μας ψηφίζουν! Μα και αυτοί που μας ψηφίζουν? Ο καθένας για την πάρτη του! Και οι ψηφοφόροι? Μα και αυτοί για τον εαυτούλη τους είναι! Στο χέρι τους έχουμε. Που θα πάει, όλο και κάτι θα μας ζητήσουν. Έτσι τους μάθαμε!

Τουλάχιστον τα ζόμπι κυνηγούν ανθρώπους και πίνουν και αίμα. Εμείς είμαστε πεθαμένοι και περιμένουμε την Δευτέρα Παρουσία να αναστηθούμε …

Ήλθε ο σωτήρας και πήγαν εκεί και μίλησαν ο καθένας για τον εαυτό του. Και αυτοί για τον εαυτό τους είναι! Κανένας δεν τους είπε και κανένας δεν κάθισε να σκεφτεί ότι εκπροσωπούν ένα ολόκληρο λαό και ότι θα πρέπει να μάθουν, να κρατούν σημειώσεις έργων και συμπεριφορών 9 χρόνων, να συνεργαστούν, να ιεραρχήσουν, να πουν την αλήθεια και να διεκδικήσουν. Να ορθώσουν το ανάστημα ενός κυρίαρχου τοπικά συλλογικού οργάνου εκλεγμένου απ’ ευθείας από τον λαό

Τελικά έγιναν και αυτοί σωτήρες! Ή μάλλον τα τελευταία της ιεραρχίας του πολιτικού συστήματος  σωτηράκια! Για να μας μοιράζουν τους  κάδους για τα αποφάγια θα τους προσφέρει ως λιλιά ο μάγος  και εμείς θα τρέχουμε να τα πάρουμε και να τους ευχαριστούμε για το κατόρθωμα.

Φέτος είπα να αλλάξω παραλία. Να πάω για μπάνιο στο σκαλάκι, εκεί που τότε κρυφά με τις βράκες βουτούσαμε και η μάνα μας έγλυφε για να μας πιάσει….  Λάθος, μεγάλο λάθος που αντί για κει πήγα δίπλα στην παραλία του Κάστρου και κάθισα για πρώτη φορά στα παγκάκια του.

Λάθος γιατί αυτά τα δύο παγκάκια, στα ογδόντα σου, αντί να σε ξεκουράσουν  σε πάνε πίσω για να σε προετοιμάσουν! Με έναν τρόπο δικό τους. Με εικόνες ολοζώντανες που περνούν από μπροστά σου σαν τις παλιές ταινίες του σινεμά και σβήνουν από τα ορθάνοικτα μάτια σου τις νταλίκες που πηγαινοέρχονται απ’ το λιμάνι.

Ολοζώντανος δίπλα μου καθόταν ο Τέλης! «Κωστάκι, μου είπε, το λιμάνι δεν θα το πάρεις» Και εγώ να του λέω. «Συνέχεια όχι μου λες! Θάρθει η ημέρα που θα καθόμαστε στα παγκάκια του Κάστρου και θα αναρωτιόμαστε λυπημένοι, γιατί»

Θύμωσε που του το θύμισα. Σηκώθηκε και έφυγε. Για να βρεθούν μπροστά μου, στην παραλία του Κάστρου οι αγαπημένες μου ηλικιωμένες Κώτισσες με τα μεσοφόρια τους να μου φωνάζουν γιατί αργήσαμε  να βάλουμε τη σκάλα να κατεβαίνουν στην παραλία για το πρωινό μπάνιο τους.  Και έφυγαν και αυτές χαρούμενες από μπροστά μου γιατί ο Γιάννης και ο Κώστας, οι ξυλουργοί μας μόλις είχαν φέρει την ξύλινη σκάλα…

Δεν πρόλαβα να δω τις πανύψηλες χουρμαδιές που φύτεψαν δίπλα  οι Ιταλοί και έσβησαν για να βρεθεί μπροστά μου ο Γιώργος Σβύνος. Ο πρώτος αρχικηπουρός του Δήμου. Που του  τις χρέωσε παιδάκι όντας ο Ιταλός γεωπόνος και ζει ακόμα μαζί  με τις αιωνόβιες χουρμαδιές, φύλακας άγγελος των ιταλικών πάρκων και δενδροστοιχιών.

Εικόνες που τις είδαμε σε ζωγραφιές ζωντάνεψαν. Το υδροπλάνο των Ιταλών δίπλα στη μεγάλη σκάλα να ξεφορτώνει…. Τα σχέδια του Μιλτιάδη για τους μόλους των κρουαζιερόπλοιων, τον ένα από εδώ και τον άλλο από εκεί στη μεγάλη σκάλα. Άγραφη ιστορία. Να μαζέψει λεφτά, να κάνει τις μελέτες. Ο Σαμψών να βοηθά. Να πει όχι στους επενδυτές που ζητούσαν τον χερσαίο χώρο για να βάλουν εκεί τουριστικά καταστήματα, όταν η πόλη είναι γεμάτη. Την παράλληλη επέκταση του μόλου του λιμανιού για να γίνει η λεκάνη δεύτερο λιμάνι.  Χρόνια που πέρασαν μπροστά μου ολοζώντανα, αυτά τα ελάχιστα χρόνια που του άφησε ο Ραγκούσης του Καλλικράτη, ούτε καν τέσσερα, ούτε πέντε….. Τρία χρόνια των κρουαζιεροπλοίων και της Ράιαναιρ που έσβησαν και τα θυμούνται μόνο τα παγκάκια. 

Παναγιά μου!! Που να σε αφήσει ο Τέλης! Τι τόθελα να του πω τότε για τα παγκάκια. Μνημονικό του Αβραάμ. Ξανακάθισε δίπλα μου αγριεμένος. «Κωστάκι μην επιμένεις να επεκτείνουμε το λιμάνι. Οι αρχαιολόγοι είναι στουρνάρια. (το ΚΑΣ συνεδρίασε γεγονός πρωτοφανές μέσα στο Στεφαμάρ, όπως συνεδρίασε και στο Ασκληπιείο, μια άλλη πονεμένη ιστορία, και είπαν όχι, γιατί το Κάστρο με την επέκταση του λιμανιού από θαλασσινό θα μετατρέπονταν τάχα μου σε στεριανό!!) Κωστάκι  μην επιμένεις, Θα χάσουμε το δισεκατομμύριο. Εγώ θα διαπλατύνω το δρόμο που είναι μπροστά μας θες δεν θες.  Δές τον πως έγινε». Και έφυγε χαμογελαστός βάζοντας το δάκτυλο του στο μυαλό και όχι στην καρδιά….

Πέρασε η ώρα. Ψάχνω γύρω μου… Που είναι οι άλλοι…. Ήταν πολύ πρωί φαίνεται και τα γεροντάκια στα παγκάκια του Κάστρου δεν ήρθαν ακόμα. Σίγουρα θάρθουν! Που θα πάει. Αυτά τα παγκάκια έχουν την δική τους μαγεία. Σε πάνε μέχρι και στη Δωρική Εξάπολη και στην απέναντι Αλικαρνασσό που αχνοφαίνεται και ας μην έχω πάει ποτέ.  Σε προετοιμάζουν για το αύριο ξαναφέρνοντας πίσω τις μικρές και μεγάλες λύπες και χαρές των περασμένων…..