Είναι η πρώτη φορά μετά από δεκάδες χρόνια όπου ένα περιφερειακό τοπικό κομματικό όργανο, η Νομαρχιακή Επιτροπή Βορείου Συγκροτήματος Δωδεκανήσου του ΣΥΡΙΖΑ, καταθέτει και διεκδικεί από τα κεντρικά όργανα του κόμματος την διαμόρφωση θέσεων για τις αλλαγές στο κατεστημένο για χρόνια πολιτικό σύστημα μέσω των αλλαγών στα συστήματα διακυβέρνησης!

Είναι η πρώτη φορά που μια τοπική κομματική οργάνωση λέει την αλήθεια εκφράζοντας δημόσια αυτό που σχεδόν όλοι οι πολίτες γνωρίζουν πως το πολιτικό σύστημα είναι παρωχημένο και έχει σαπίσει ως πρώτη αιτία των προβλημάτων!

Είναι η πρώτη φορά που μια τοπική κομματική οργάνωση απελευθερωμένη βάζει στόχο να διευρύνει την βάση της και να απελευθερώσει δυνάμεις τις περιφέρειας που μέχρι σήμερα είναι καθηλωμένες στην κεντρική γραφειοκρατία. Και  προτείνει θαρραλέα την αποκέντρωση των συστημάτων διακυβέρνησης, από πάνω μέχρι κάτω, με σκοπό να ευαισθητοποιηθούν και να ενεργοποιηθούν οι τοπικές κοινωνίες! Να αναλάβουν ευθύνες οι πολίτες! 

Σήμερα ως ένας απλός πολίτης που έζησε όλες τις διακυμάνσεις της πολιτικής από το 1963 μέχρι σήμερα. Που είδε τον λαό να πάλλεται για ισότητα ελευθερία και δημοκρατία και τον ίδιο λαό να υποτάσσεται στο ψέμα και στην υποκρισία. Που είδε πολιτικούς να αντιστέκονται και την άλλη στιγμή να παραδίδονται! Που είδε τις κοινωνίες να ανταγωνίζονται απελευθερωμένες και δημιουργικές  και να είναι οι τροφοδότες των πολιτικών διεργασιών της χώρας και σήμερα να είναι στείρες!

Σας λέω συμφωνώντας μαζί τους. ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση αυτός ο λαός να σηκώσει και πάλι το πνεύμα του και το ανάστημα του, να μιλήσει με ειλικρίνεια  ανατρέποντας τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες μας ποτίζουν η σημερινή άκρα δεξιά αλλά και το συστημικό πολιτικό σύστημα, εάν πρώτα αυτός ο λαός δεν αποκτήσει ρόλο και ευθύνη στην επίλυση των σημερινών του αναγκών, όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη!

Αυτή είναι η προϋπόθεση για να περάσει η κοινωνία μας στο επόμενο αναγκαίο για την επιβίωση μας στάδιο, της αδελφοσύνης, της ισότητας, της πραγματικής δημοκρατίας, της δημιουργικής δύναμης. Να αντισταθεί στην βαρβαρότητα του μίσους και του τυφλού υπολογισμού και του αχαλίνωτου κέρδους! Να διαλέξει αυτός τις λύσεις για την εκπαίδευση, την υγεία και την ίδια τη ζωή του. 

Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Χαίρομαι όμως για τον φίλο μου Δημήτρη Χασαπλαδάκη, τον παλιό συνάδελφο Γιώργο Κασσάρα και τους συναδέλφους τους γιατί για πρώτη φορά ως τοπική κομματική οργάνωση είπαν την αλήθεια! Δεν ασχολούνται απλά με την διαχείριση της καθημερινότητας ως δήθεν ειδήμονες επίλυσης των προβλημάτων αντιγράφοντας το κέντρο και τα κανάλια.

Και θα ήμουνα ευτυχής εάν και η πρόεδρος της τοπικής ΝΔ κ. Ψύρη και  οι  γραμματείς της τοπικής και νομαρχιακής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ, οι αγαπητοί Μιχάλης Χατζηγιακουμής και Γιώργος Θεοφιλίδης,  έχοντας παρόμοια ευθύνη, δραστηριοποιηθούν κατά τον ίδιο τρόπο! 

Οι προτάσεις των 17 μελών της Νομαρχιακής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ  για πρώτη φορά δεν αφορούν τους ίδιους! Αφορούν όλους μας, αφορά τα στελέχη του Δήμου μας και τους φορείς του! Οι προοδευτικές δυνάμεις της τοπικής μας κοινωνίας  θα πρέπει να συστρατευτούν και να ενώσουν τις δυνάμεις τους διεκδικώντας από τα κόμματα τους την αφύπνιση και ενεργοποίηση της ίδιας της κοινωνίας μας! Είναι η αναγκαία βάση πάνω στην οποία θα στηριχθεί ο αγώνας ολόκληρου του δημοκρατικού λαού για την αλήθεια, την ισότητα και την δικαιοσύνη ως βάσεις και προϋποθέσεις της επίλυσης των τοπικών προβλημάτων μας.

Φιλικά Κώστας Καϊσερλης π. Υφυπουργός Εσωτερικών

Τελικά αυτά τα παγκάκια έχουν μέσα τους μια άλλη μαγεία. Είναι να μην καθίσεις εκεί την πρώτη φορά. Μόνος σου. Ή έστω με φίλους πολλών χρόνων. Δεν τα αποχωρίζεσαι! Τώρα εξηγείται γιατί σε αυτά έχουν καθίσει εκατοντάδες γεροντάκια μας τα δεκάδες χρόνια που πέρασαν και που σήμερα δεν υπάρχουν αλλά σίγουρα ζουν δίπλα μας λες και τα παγκάκια τους κρατούν μια γωνιά και δεν τους ξεχνάμε!

Κάθεσαι στο παγκάκι και βλέπεις τις νταλίκες να περνάνε! Και το άτιμο κατευθείαν σε στέλνει πολύ πίσω με ολοζώντανες εικόνες.

Σούρουπο έξω από την σκηνή, με μια απόκοσμη ηρεμία να ακούς τα κουάξ, κουάξ των βατράχων στο διπλανό ποταμάκι! Η θάλασσα μπροστά σου γίνεται ποταμάκι!

Λες και είσαι εκεί! Στο χωριουδάκι που ισοπεδώθηκε στο σεισμό της Μεγαλόπολης Αρκαδίας στα δεκαεννιά σου χρόνια. Τότε, την Άνοιξη του 1965.

Τότε που καμιά εικοσαριά φοιτητές του Οικοτροφείου του Αποστόλου Παύλου, της πανίσχυρης παραεκκλησιαστικής οργάνωσης «Ζωή» βρεθήκαμε την επόμενη ημέρα του σεισμού για να συνδράμουμε τους γέροντες κατοίκους στα κατεδαφισμένα σπίτια τους.

Πρώτοι εμείς, και που την επόμενη ήρθαν και άλλοι είκοσι φοιτητές της νεολαίας Λαμπράκη! Που χωρίσαμε το χωριό στα δύο και το ένα το πήραμε εμείς και το άλλο οι Λαμπράκηδες, να βγάζουμε τις πέτρες και την λάσπη για να σωθούν ότι απέμεινε.

Εκείνα τα βράδια που τα γερασμένα μάτια των λιγοστών κατοίκων του χωριού ήταν θλιμμένα μπροστά μας, αμίλητοι όλοι μας, μπροστά στην ολοκληρωτική καταστροφή. Βουβό το κλάμα των ξεσπιτωμένων γερόντων, με το μόνο που τους συντρόφευε το αληθινό κλάμα, τα κουάξ, κουάξ των δικών τους βατράχων! 

Λίγο κράτησε η γλυκιά ανάμνηση, η ήρεμη φύση, η σιωπηλή αντάρα του σεισμού, οι αμίλητοι νέοι!  Το λυπημένο κράξιμο των βατράχων!  Για να κάνει και πάλι τα μαγικά του το παγκάκι, να αλλάξει το πλάνο και η εικόνα να με πάει σε άλλα βατράχια με μια εναλλαγή που θα ζήλευε ακόμα και ο Χάρι Πότερ στο έργο η φιλοσοφική λίθος και τα φανταστικά του ζώα! Η θάλασσα μπροστά μου έγινε λίμνη της πλατείας Συντάγματος! Με δεκάδες βατράχια να τσαλαβουτούν και να κράζουν κουάξ, κουάξ όσο πιο δυνατά μπορούν για να τα ακούσω…..

Δεκάδες, εκατοντάδες βατράχια, μαζί με τα βατραχάκια τους,  ξεσηκωμένα να πηδάνε πάνω κάτω και να αγωνιούν κουάξ, κουάξ, γιατί τα άλλα εκατομμύρια βατραχάκια, έξω από την λίμνη, τους πήραν χαμπάρι και θέλουν και αυτά να μπούνε στη λίμνη να δροσιστούνε αλλά το νερό δεν φτάνει, η λίμνη δεν χωρά άλλα….. 

Έξω από την λίμνη! Στην ερημία του χώρου, στο στεγνό και άνυδρο τοπίο και στον χαμένο χρόνο της νιότης,  να ακούς τα αγωνιώδη κραξίματα κουάξ, κουάξ,  των βολεμένων στην ωραία λιμνούλα βατράχων προς τους αδικημένους βατράχους της ερημίας για να τρέξουν και να γεμίσουν την λίμνη τους με νερό!!! (νεροκουβαλητές) Κανένας τους δεν κράζει για να δώσουν λίγο νεράκι και στα μακρινά ξαδέρφια τους βατράχια…..

Τιναι ρε Τέλη?  Πάλι εδώ? Γιατί γελάς?  Τι? Δεν γελάς? Εγώ σου τάλεγα… Τι θέλεις εσύ το Κωτάκι μέσα στη λίμνη! Και εσύ…. όχι μόνο δεν άκουγες, αλλά τους σήκωσες και το δάκτυλο….. Ο Τέλης! Ξέρει ότι τον πεθύμησα και έρχεται να με συντροφεύσει.

Γελάτε ε! Το ξέρω αγαπητοί σχολιαστές μου και γελώ και εγώ μαζί σας!  Έχετε πλάκα! Σας συμβουλεύω να κάτσετε έστω και μια φορά στο παγκάκι, χωρίς νερό και χωρίς φωνή κουάξ, κουάξ…….  

Καλοκαιρινά όνειρα του Κ. Καϊσερλη

Ότι υπάρχει πάνω στο νησί της Κω είναι περιουσία των κατοίκων του! Άρα μια φωτιά, μικρή ή μεγάλη, θα βλάψει και θα καταστρέψει την περιουσία των κατοίκων του νησιού μας και όχι φυσικά την περιουσία των κατοίκων της Καλύμνου ή της Ρόδου!

Αυτά τα κατανόησαν  οι κάτοικοι των πόλεων και των Δήμων όλου του κόσμου εκτός της Ελλάδας! Και δεν τα κατανόησαν μόνο, αλλά εδώ και εκατοντάδες χρόνια  η κάθε πόλη, ο κάθε Δήμος έφτιαχνε την δική του  πυροσβεστική υπηρεσία και τις υποδομές της πυρόσβεσης και τις πρόληψης! Οι ίδιοι οι πολίτες πληρώνουν με την τοπική φορολογία τους, και αυτοί  τους ελέγχουν και τους κρίνουν για την δουλειά τους, προληπτική ή κατασταλτική.

Μόνο στην Ελλάδα, μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο, οι πολίτες του κάθε Δήμου, με τον δήμαρχο και την έπαρχό του, αντί να κατανοήσουν τους λόγους που οι πυροσβεστικές υπηρεσίες έπρεπε να ανήκουν στον Δήμο,  αντί έστω να αντιγράψουν τα άλλα κράτη αφού λένε ότι είμαστε και ευρωπαίοι, τι κάνουν? Για να σβήσουν τις φωτιές που καταστρέφουν τις περιουσίες των συμπατριωτών τους, παρακαλούν τον υπουργό, τον πρωθυπουργό και τον περιφερειάρχη, τον αρχιπύραρχο και όλους τους άλλους, που δεν έχουν καμιά περιουσία στο νησί της Κω, ούτε συγγενείς για να…. σβήσουν τις πυρκαγιές! Να τους παρακαλούν να στείλουν δέκα χιλιάρικα να μαζέψουν τα κλαδιά!!!

Τα παραπάνω αυτονόητα πράγματα που αφορούν τα συστήματα διακυβέρνησης της χώρας και όχι την αυτοδιοίκηση. Που σχετίζονται με το παρωχημένο και σάπιο αθηνοκεντρικό συγκεντρωτικό πολιτικό σύστημα, είναι η μοναδική αιτία που οδηγεί τους πολίτες στον εφησυχασμό, στον ωχαδελφισμό  και στην αδιαφορία εξαιτίας της πλήρους εξάρτησης τους από μακρινές αρχές, εντελώς ξένες προς τις αποκλειστικά δικές τους τοπικές υποθέσεις, που αφορούν την περιουσία, την μόρφωση, την υγεία και το περιβάλλον τους.

Η αποκλειστική αρμοδιότητα της πυροσβεστικής στους Δήμους που θα εγγυώνται την προστασία των περιουσιών των κατοίκων με τα ανάλογα τοπικά έσοδα για την άρτια λειτουργία της και την κατασκευή των υποδομών, θα οδηγήσει στην αντίστοιχη ευθύνη των πολιτών να συνδράμουν εθελοντικά ή υποχρεωτικά για την αύξηση του αποτελέσματος και την μείωση των φορολογικών βαρών!

Η αύξηση του αποτελέσματος και η μείωση των φορολογικών βαρών με την συμμετοχή των πολιτών, εθελοντική ή υποχρεωτική, είναι το βασικό επιχείρημα και η μοναδική αιτία που τα ανεπτυγμένα κράτη οδηγήθηκαν στην αποκέντρωση αρμοδιοτήτων και φόρων στους Δήμους.  

Κάποιοι θα πουν σε ποιους Δήμους! Σε αυτούς που ξέρουμε?  Άλλωστε αυτή είναι η δικαιολογία και των κρατούντων. «Σιγά που θα δώσουμε την προστασία της περιουσίας των πολιτών στον Νικηταρά και στον Καμπουράκη, στους άχρηστους του Δήμου, και στον Καϊσερλη  που θέλει να προσλάβει ψηφοφόρους για κομματικό στρατό».

Μην ξεχνάτε ότι και αυτοί είναι πολίτες αυτού του νησιού όπως και όλοι οι άλλοι! Έχουν και αυτοί περιουσίες στην Κω!  Απλά αγνοείτε ότι αναφερόμαστε σε Δήμους που έχουν άλλη εκπροσώπηση και άλλη διακυβέρνηση, αναφερόμαστε σε ευρωπαϊκούς Δήμους και όχι στους σημερινούς τριτοκοσμικούς Δήμους, που έχουν μετατραπεί σε οδοκαθαριστές με αρχηγό έναν άνθρωπο, χωρίς καμιά εξουσία και χωρίς τοπική φορολογία! 

Και επειδή είναι κοντά μας η Κύπρος πηγαίνετε εκεί ή ανοίξτε τον υπολογιστή και ρωτήστε γιατί στις προχθεσινές εκλογές των Δήμων  στήθηκαν επτά κάλπες!   

Τελικά αυτά τα δύο παγκάκια στο Κάστρο δεν είναι αστεία ιστορία! Βλέποντας απέναντι μου τα κατάρτια των σκαφών της Μαρίνας, με πήγαν κατ’ ευθείαν στους ταξιδιώτες τους. Σε αυτούς που ίσως ένα όνειρο άπιαστο γίνονταν πραγματικότητα! Μια ανάπαυλα στη σκληρή καθημερινότητα! Μια σιωπή στην βοή της πολυκοσμίας. Μια γλύκα της απεραντοσύνης της θάλασσας, της έρημης παραλίας και του ψίθυρου με τον δικό του άνθρωπο, την δική του γυναίκα ή άνδρα…..

Και αντί να μ’ αφήσουν να ταξιδέψω και εγώ νοερά μαζί τους, να και κάθισαν πάνω τους ο Σάκης, ο Μηνάς και στο άλλο παγκάκι ο Μπέζος!

Αυτός ο χάντακας του Κάστρου από κάτω μας, με εκατοντάδες σκελετούς σταυροφόρων έκανε τα μαγικά του…. Ήλθαν και οι δύο, ο Σάκης και ο Μηνάς δίπλα μου αγκαλιασμένοι και ο Μπέζος να ρωτά και να ξαναρωτά:

Ρε σεις γιατί με καλέσατε? 

Ρε δήμαρχε μου φωνάζει! Ωχ!  είπα μέσα μου, πάλι εγώ θα την πατήσω! Δεν τους είπες, δεν τους έμαθες τόσα χρόνια τι σημαίνει και ποια είναι η σημασία του γιώτινγκ για μας τους κακόμοιρους που έχουμε χιλιάδες σκοτούρες στο κεφάλι μας? Πήγα στη Ψέριμο, φυσικά και μετά από τον συρφετό! Και το φχαριστήθηκα! Και έκαμα το λάθος και πήγα και στις Σπέτσες με τις φιληνάδες μου τις Καρντάσιαν και υποχρεώθηκα για να έχω την ησυχία μου να κλείσω όλο το μαγαζί!! Και να διώξω την χλέμπα…

Τι του λένε τώρα! Τους κοιτάζω και τους δύο έτοιμος να τους τα ψάλω! Με κοιτάζουν και αυτοί και πάνω που ήμουν έτοιμος να δικαιολογηθώ, μου ξαναφωνάζει ο Μπέζος!

Και καλά ρε δήμαρχε ο Σάκης, αυτός ο καλός άνθρωπος είναι καινούργιος και δεν ξέρει! Όμως τον ευχαριστώ που με κάλεσε αλλά…. δεν σφάξανε! Αλλά ο άλλος, ο κύριος Μηνάς, ο ξενοδόχος! Τώρα ξύπνησε? Τώρα σκέφτηκε ότι το νησί του Ιπποκράτη, το διαμάντι του Αιγαίου,  είναι κορεσμένο? Πριν από λίγο φώναζε και σ’ έβριζε για την Ραυαναιρ και τους τουρίστες των τριάντα ευρώ!

Τα παγκάκια τρίζανε! Δεν άντεξαν και γύρισαν το πλάνο! Ούτε ο Λάνθιμος νάτανε! Εξαφανίστηκαν και οι τρεις τους και βρέθηκε μπροστά μου ο νεαρός μηχανικός του Δήμου! Ο ναυπηγός του Πολυτεχνείου που προσλήφθηκε το 1995 με στόχο να προετοιμαστούμε για να διεκδικήσουμε την Μαρίνα αφού ο ΕΟΤ είχε ξεκινήσει την κατασκευή της!!

«Σας τάλεγα κύριε δήμαρχε κουνώντας το κεφάλι του! Οι Μαρίνες πρέπει να είναι κλειστές! Μια καφετέρια, ένα εστιατόρια, μια πισίνα! Τα πάντα  ελεγχόμενα μέχρι και οι τουαλέτες, μόνο για τον κύριο Μπέζο και τους όμοιους του! Μόνο γι’ αυτούς τους χιλιάδες άγνωστους μεταξύ τους, λεφτάδες πάνω στα χλιδάτα γιωτ τους, που μιλάνε μέσω του ασύρματου και ψάχνουν ένα δικό τους μοναχικό στέκι να γνωριστούν και να μιλήσουν για τις δουλειές τους και τις εμπειρίες τους! Εσείς την Μαρίνα την καταντήσατε καλοκαιρινό μαγαζάκι με παιδική χαρά και πρωταθλήματα! Πολύβουο λιμάνι για τον μαζικό σας τουρισμό και τους ντόπιους….»

Σας ορκίζομε ειλικρινά ότι αυτά τα είδα μπροστά στα μάτια μου!

Κώστας Καίσερλης