Ήρθε στην Κω ο μάγος!. Ο αρχηγός! Ο μικρός πρωθυπουργός, ένας εκ των 11 Περιφερειαρχών (οι άλλοι δύο δεν είναι του κόμματος). Και οι ιθαγενείς ενός νησιού τον ευχαρίστησαν! Αυτή που ευτυχώς σήκωσε το ανάστημα της με ήθος και ευγένεια ήταν μόνο η πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, η κυρία Λάμπρου!

Συνεργασία είπαν όλοι! Είναι σαν την πράσινη τσόχα που ένας έχει την μάνα, έχει την μπάγκα, παίζει χρόνια τα χαρτιά στα δάκτυλα και οι αφελείς πρωτάρηδες χαρτοπαίκτες παίζουν χαρακίρι!!!

Ένας, ένας έλεγαν τον πόνο τους. Ατάκτως ειρημένα τα πάντα! Και ξέχασαν τα περισσότερα! Είπαν τα πάντα, από τα σχολεία μέχρι τα λιμάνια και τα κρουαζιερόπλοια, τις λακκούβες και τα σκουπίδια. Την υγεία και τα θαύματα.  Για τους συνταξιούχους ξέχασαν να πούνε… 

 Ο μάγος, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης άκουγε και δικαίως συμπεριφερόταν με ύφος και ήθος αυτοκράτορα. Ο δε Δήμαρχος, ο εκπρόσωπος ενός περήφανου λαού, και ενός νησιού, του πρώτου μακράν των άλλων της Περιφέρειας σε οικονομική δύναμη και προσφορά,  εγκαταλελειμμένου νησιού και χωρίς κανένα έργο πνοής τα 9 τελευταία χρόνια, έβλεπε και άκουγε, 

Ένα δημοτικό συμβούλιο που με ευθύνη του δημάρχου και φυσικά όλων των άλλων εκλεγμένων αντιδημάρχων και συμβούλων βρέθηκαν μπροστά σε ξένους ανθρώπους, που δεν ζουν στην Κω, χωρίς προετοιμασία, χωρίς ενιαία φωνή μπροστά στο ψέμα και την κοροϊδία. Μπροστά σε ανθρώπους  και κρατούν ηθελημένα την τύχη της στα χέρια και στις επιθυμίες τους ήταν άβουλοι, αδύναμοι και σκορποχώρι,

Και καλά ο περιφερειάρχης κάνει την δουλειά του και την δουλειά άλλων. Το ερώτημα είναι τίνος δουλειά κάνουν αυτοί που εκλέξαμε εμείς για να μας προστατέψουν, να μας καθοδηγήσουν. Για να πάμε ένα βηματάκι παραπέρα.

Η κυρία Λάμπρου όταν μιλούσε περιέγραφε τον πόνο μιας ολόκληρης κοινωνίας όταν θα βρεθεί απροστάτευτη. Της δικής μας κοινωνίας. Του διπλανού μας. Των πενήντα, των εκατό, έστω και του ενός ανθρώπου που αγωνίζεται να θρέψει το παιδί του  και ξαφνικά βρίσκεται ξεκρέμαστος.  Μιλούσε και προειδοποιούσε για τα μελλούμενα και ο Δήμαρχος των ανθρώπων αυτών όταν δίπλα έβλεπε την περιφρόνηση ξένου ανθρώπου και παρέμενα απαθής!.

Είναι του ΚΚΕ! Πέντε άνθρωποι, οι ίδιοι και οι ίδιοι! Άλλωστε δεν μας ψηφίζουν! Μα και αυτοί που μας ψηφίζουν? Ο καθένας για την πάρτη του! Και οι ψηφοφόροι? Μα και αυτοί για τον εαυτούλη τους είναι! Στο χέρι τους έχουμε. Που θα πάει, όλο και κάτι θα μας ζητήσουν. Έτσι τους μάθαμε!

Τουλάχιστον τα ζόμπι κυνηγούν ανθρώπους και πίνουν και αίμα. Εμείς είμαστε πεθαμένοι και περιμένουμε την Δευτέρα Παρουσία να αναστηθούμε …

Ήλθε ο σωτήρας και πήγαν εκεί και μίλησαν ο καθένας για τον εαυτό του. Και αυτοί για τον εαυτό τους είναι! Κανένας δεν τους είπε και κανένας δεν κάθισε να σκεφτεί ότι εκπροσωπούν ένα ολόκληρο λαό και ότι θα πρέπει να μάθουν, να κρατούν σημειώσεις έργων και συμπεριφορών 9 χρόνων, να συνεργαστούν, να ιεραρχήσουν, να πουν την αλήθεια και να διεκδικήσουν. Να ορθώσουν το ανάστημα ενός κυρίαρχου τοπικά συλλογικού οργάνου εκλεγμένου απ’ ευθείας από τον λαό

Τελικά έγιναν και αυτοί σωτήρες! Ή μάλλον τα τελευταία της ιεραρχίας του πολιτικού συστήματος  σωτηράκια! Για να μας μοιράζουν τους  κάδους για τα αποφάγια θα τους προσφέρει ως λιλιά ο μάγος  και εμείς θα τρέχουμε να τα πάρουμε και να τους ευχαριστούμε για το κατόρθωμα.

Φέτος είπα να αλλάξω παραλία. Να πάω για μπάνιο στο σκαλάκι, εκεί που τότε κρυφά με τις βράκες βουτούσαμε και η μάνα μας έγλυφε για να μας πιάσει….  Λάθος, μεγάλο λάθος που αντί για κει πήγα δίπλα στην παραλία του Κάστρου και κάθισα για πρώτη φορά στα παγκάκια του.

Λάθος γιατί αυτά τα δύο παγκάκια, στα ογδόντα σου, αντί να σε ξεκουράσουν  σε πάνε πίσω για να σε προετοιμάσουν! Με έναν τρόπο δικό τους. Με εικόνες ολοζώντανες που περνούν από μπροστά σου σαν τις παλιές ταινίες του σινεμά και σβήνουν από τα ορθάνοικτα μάτια σου τις νταλίκες που πηγαινοέρχονται απ’ το λιμάνι.

Ολοζώντανος δίπλα μου καθόταν ο Τέλης! «Κωστάκι, μου είπε, το λιμάνι δεν θα το πάρεις» Και εγώ να του λέω. «Συνέχεια όχι μου λες! Θάρθει η ημέρα που θα καθόμαστε στα παγκάκια του Κάστρου και θα αναρωτιόμαστε λυπημένοι, γιατί»

Θύμωσε που του το θύμισα. Σηκώθηκε και έφυγε. Για να βρεθούν μπροστά μου, στην παραλία του Κάστρου οι αγαπημένες μου ηλικιωμένες Κώτισσες με τα μεσοφόρια τους να μου φωνάζουν γιατί αργήσαμε  να βάλουμε τη σκάλα να κατεβαίνουν στην παραλία για το πρωινό μπάνιο τους.  Και έφυγαν και αυτές χαρούμενες από μπροστά μου γιατί ο Γιάννης και ο Κώστας, οι ξυλουργοί μας μόλις είχαν φέρει την ξύλινη σκάλα…

Δεν πρόλαβα να δω τις πανύψηλες χουρμαδιές που φύτεψαν δίπλα  οι Ιταλοί και έσβησαν για να βρεθεί μπροστά μου ο Γιώργος Σβύνος. Ο πρώτος αρχικηπουρός του Δήμου. Που του  τις χρέωσε παιδάκι όντας ο Ιταλός γεωπόνος και ζει ακόμα μαζί  με τις αιωνόβιες χουρμαδιές, φύλακας άγγελος των ιταλικών πάρκων και δενδροστοιχιών.

Εικόνες που τις είδαμε σε ζωγραφιές ζωντάνεψαν. Το υδροπλάνο των Ιταλών δίπλα στη μεγάλη σκάλα να ξεφορτώνει…. Τα σχέδια του Μιλτιάδη για τους μόλους των κρουαζιερόπλοιων, τον ένα από εδώ και τον άλλο από εκεί στη μεγάλη σκάλα. Άγραφη ιστορία. Να μαζέψει λεφτά, να κάνει τις μελέτες. Ο Σαμψών να βοηθά. Να πει όχι στους επενδυτές που ζητούσαν τον χερσαίο χώρο για να βάλουν εκεί τουριστικά καταστήματα, όταν η πόλη είναι γεμάτη. Την παράλληλη επέκταση του μόλου του λιμανιού για να γίνει η λεκάνη δεύτερο λιμάνι.  Χρόνια που πέρασαν μπροστά μου ολοζώντανα, αυτά τα ελάχιστα χρόνια που του άφησε ο Ραγκούσης του Καλλικράτη, ούτε καν τέσσερα, ούτε πέντε….. Τρία χρόνια των κρουαζιεροπλοίων και της Ράιαναιρ που έσβησαν και τα θυμούνται μόνο τα παγκάκια. 

Παναγιά μου!! Που να σε αφήσει ο Τέλης! Τι τόθελα να του πω τότε για τα παγκάκια. Μνημονικό του Αβραάμ. Ξανακάθισε δίπλα μου αγριεμένος. «Κωστάκι μην επιμένεις να επεκτείνουμε το λιμάνι. Οι αρχαιολόγοι είναι στουρνάρια. (το ΚΑΣ συνεδρίασε γεγονός πρωτοφανές μέσα στο Στεφαμάρ, όπως συνεδρίασε και στο Ασκληπιείο, μια άλλη πονεμένη ιστορία, και είπαν όχι, γιατί το Κάστρο με την επέκταση του λιμανιού από θαλασσινό θα μετατρέπονταν τάχα μου σε στεριανό!!) Κωστάκι  μην επιμένεις, Θα χάσουμε το δισεκατομμύριο. Εγώ θα διαπλατύνω το δρόμο που είναι μπροστά μας θες δεν θες.  Δές τον πως έγινε». Και έφυγε χαμογελαστός βάζοντας το δάκτυλο του στο μυαλό και όχι στην καρδιά….

Πέρασε η ώρα. Ψάχνω γύρω μου… Που είναι οι άλλοι…. Ήταν πολύ πρωί φαίνεται και τα γεροντάκια στα παγκάκια του Κάστρου δεν ήρθαν ακόμα. Σίγουρα θάρθουν! Που θα πάει. Αυτά τα παγκάκια έχουν την δική τους μαγεία. Σε πάνε μέχρι και στη Δωρική Εξάπολη και στην απέναντι Αλικαρνασσό που αχνοφαίνεται και ας μην έχω πάει ποτέ.  Σε προετοιμάζουν για το αύριο ξαναφέρνοντας πίσω τις μικρές και μεγάλες λύπες και χαρές των περασμένων…..

Ο κ. Χατζηδάκης είναι υπουργός Εθνικής Οικονομίας της Κυβέρνησης της Ν.Δ. Ο κ. Αβρίθης είναι πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου της Κω, στην ουσία τοπικός συνυπεύθυνος της οικονομικής ανάπτυξης του νησιού μας και  μέλος της Ν.Δ.

Τις τελευταίες ημέρες ανακοινώθηκαν και από τους δύο τα ακόλουθα: Ο πρώτος μιλώντας υποτιμητικά στην Πάτρα για την αντίδραση του Δήμου της Πάτρας να πουληθεί το λιμάνι της σε ιδιώτες είπε να κοιτάξουμε την ΚΟΣΚΟ και τα άλλα λιμάνια που πουλήθηκαν και έτσι απέφεραν τεράστια ανάπτυξη στις πόλεις τους!

Ο δεύτερος μας ανακοίνωσε ότι δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της κυβέρνησης η πρόταση του για την αύξηση των τελών στο λιμάνι της Κω και έτσι θα μπορέσει να φτιάξει κάποια αναγκαία έργα!

Ξεκάθαρα βλέπουμε στις δύο περιπτώσεις ότι από την μια η πρόθεση της κυβέρνησης και του υπουργού της είναι να πουλήσουν τα λιμάνια γιατί μόνο έτσι θα αναπτυχθούν οι πόλεις μας και από την άλλη βλέπουμε την αγωνία του προέδρου μας να φτιάξει το λιμάνι μας και δεν μπορεί εάν δεν του το επιτρέψει ο υπουργός.

Δηλαδή και για τα δύο το πεπόνι και το μαχαίρι το κρατά ο Υπουργός! Η αύξηση των τελών που επέτρεψαν στον Παναγιώτη είναι το δείγμα! Ούτε καρφίτσα δεν μπορεί να αγοράσει ο Παναγιώτης χωρίς την έγκριση του υπουργού. Φυσικά και ο ιδιώτης μπορεί. Ο Παναγιώτης γιατί δεν μπορεί? Ο εκλεγμένος εκπρόσωπος του λαού, δηλαδή ο ίδιος ο λαός, γιατί?

Ο Παναγιώτης γιατί δεν μπορεί? Όχι γιατί δεν τον εμπιστεύονται. Όχι γιατί τον θεωρούν ανίκανο. Όχι γιατί το νομίζουν απατεώνα. Σύντροφος τους είναι! Αυτά περί ανικανότητας τα λένε για τους δημάρχους για να δικαιολογήσουν την άρνηση τους να τους αφήσουν να δημιουργήσουν.

Στην πραγματικότητα τον Παναγιώτη Αβρίθη τον συνθλίβουν και του αφαιρούν κάθε ικμάδα δύναμης γιατί με νόμους τον ελέγχουν μέχρι και που θα πάει να κατουρήσει! Θέλουν να είναι υποτελής τους για τα δικά τους προσωπικά πολιτικά συμφέροντα. Αυτό θέλει το σημερινό πολιτικό σύστημα και κατεστημένο.

Αυτό δεν είναι χώρα και μάλιστα η Ελλάδα του Περικλή! Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στους Ούνους που τους δώσαμε τα φώτα μας και τους εκπολιτίσαμε. Στο Άμστερνταμ, το μεγαλύτερο λιμάνι της Ευρώπης το κουμάντο είναι ο Δήμος, οι κάτοικοι του! Το λιμάνι είναι δικό του! Αυτός το ενοικιάζει, αυτός καθορίζει τους όρους, αυτός κρατά ότι θέλει και τα διαχειρίζεται όπως και ο ιδιώτης! 

Δύο άνθρωποι στο ίδιο κόμμα, εκλεγμένοι από τον ίδιο λαό για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του λαού! Και όμως ο ένας κάνει κουμάντο στη ζωή του άλλου ακόμα και μέσα στην αυλή του που είναι το λιμάνι της κάθε πόλης και αυτό το ανεχόμαστε, μάλιστα είμαστε και χαρούμενοι όταν μας πετάνε και μια αύξηση των τελών….

Αγαπητοί μου συμπατριώτες,

Παρακολουθούμε τι συνέβη στην συνέντευξη που παραχώρησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κασσελάκης στην δημοσιογράφο της Ρόδου κ. Ρένα Διακίδη  και μάθαμε από τον ίδιο τον κ. Πρωθυπουργό ότι ο κ. Κασσελάκης δεν σεβάστηκε μία δημοσιογράφο και μάλιστα γυναίκα και αποχώρησε από την συνέντευξη. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι η πολιτική είναι δημοσιογραφία, λες και δεν παροικούμε στην Ιερουσαλήμ και δεν γνωρίζουμε τα θαύματα της….

Επειδή κάποιοι έχουν την εντύπωση  ότι μπορούν να μας δουλεύουν υποχρεώνομαι να  δημοσιεύω την επιστολή αγωνία μου που έστειλα από υποχρέωση σε όσους με εμπιστεύτηκαν ως πρώην βουλευτή Δωδεκανήσου,  στις 31 Μαρτίου, στις δύο τοπικές εφημερίδες της Ρόδου εξ αιτίας της οικτρής οικονομικής κατάστασης του Δήμου της Ρόδου που με λύπησε βαθύτατα και την οποία επιστολή αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν!

Η επιστολή μου:

«Αγαπητοί φίλοι, (της Ροδιακής και της Δημοκρατικής Ρόδου) σας στέλνω τις δικές μου σκέψεις για την κατάσταση και την πορεία του νησιού που αγάπησα και θαύμαζα με την παράκληση να τις δημοσιεύσετε. Σας ευχαριστώ Κώστας Καϊσερλης πρώην Βουλευτής Δωδεκανήσου

«Δεν θα ξεχάσω τα πρώτα χρόνια της θητείας μου ως Δήμαρχος Κω το 1979. Τότε που σχεδόν μία φορά την εβδομάδα ερχόμουνα στη Ρόδο για να διεκπεραιώσω τις δημοτικές υποθέσεις, αφού τότε ο Δήμος της Κω δεν είχε ούτε έναν επιστήμονα!. Που την θαύμαζα, όπως την θαύμαζε και όλη η Μεσόγειος. Ποια Κύπρος και ποια Κρήτη! Ποια Μάλτα μπροστά της.

Και την ζήλευα, και έβαζα τα δυνατά μου να την φτάσω.

Και έρχεται σήμερα, μετά από μόλις σαράντα χρόνια, ο περιφερειάρχης κ. Χατζημάρκος και μας λέει περιχαρής για το Rhodes Co-Lab με τα τριακόσια τόσα εκατομμύρια του, την ώρα που ο Δήμος της Ρόδου βγήκε στην πολιτική πιάτσα της πλατείας Συντάγματος και ζητά δανεικά!!!

Κοροϊδεύει ο κ. Περιφερειάρχης όσους μιλούσαν για την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού και ποτέ τα εννιά χρόνια δεν κάθισε να κάνει μια μελέτη για την φέρουσα ικανότητα της Ρόδου και τι σημαίνει ισόρροπη βιώσιμη ανάπτυξη της κοινωνίας και του πλούτου της.

Συμπράττει με την TUI για να στήσει μια ψεύτικη εικόνα και στην ουσία συμβάλλεται μονοπωλιακά ο παραγωγός με τον μεταπράτη και αγοραστή!. Ο παραγωγός που δεν έχει κανένα δικό του πρόγραμμα ανάδειξης του δικού του προϊόντος και των συμφερόντων του και ο αγοραστής που ήδη έχει σχεδιάσει τα προϊόντα που θα αγοράσει στα προσεχή είκοσι χρόνια για την δική του κερδοφορία……

Τα φούμαρα του κ. Περιφερειάρχη πάνε σύννεφο!  Λες και μιλάει σε ιθαγενείς για το πρόγραμμα του με άξονα μία ολιστική προσέγγιση στο περιβάλλον, ολιστική την λένε τώρα,  ενώ η καμένη Ρόδος  ακόμα βγάζει μαύρους καπνούς.

Και προσθέτει και για μια ολιστική προσέγγιση στην κοινωνία και την οικονομία την ώρα που όταν μπεις στο σούπερ μάρκετ ψάχνεις την τσέπη σου και όταν βλέπεις μπροστά σου την συντριβή των οικογενειακών τουριστικών επιχειρήσεων από τα Φαντς,  τα μεγαθήρια και τις αλυσίδες τύπου TUI.

Οι παραλίες, μας λέει, ότι θα ανασχεδιαστούν για να δέχονται άτομα με αναπηρία! Φοβερή επιστημονική και πρωτοπόρα ιδέα που την ανακάλυψε ο κ. Περιφερειάρχης την ώρα που μία, μία οι παραλίες ξεπουλιούνται και αποκλείονται από την ελεύθερη πρόσβαση.

Αφήστε και το καταπληκτικότερο στο άκρως ενδιαφέρον πρόγραμμα  Rhodes Co-Lab για τα πλαστικά απορρίμματα και για την ηλεκτροκίνηση. Τέτοιες ιδέες είναι μοναδικές όχι μόνο μεταξύ των 13 περιφερειών αλλά και σε όλα τα Βαλκάνια. Πουλιέται η αστική συγκοινωνία του Δήμου ΡΟΔΑ και θα της βάλουμε ηλεκτροκίνηση!

Rhodes Co-Lab λοιπόν, το ακούνε και χαίρονται οι ροδίτες γεωργοί και κτηνοτρόφοι της Ρόδου γιατί στο πρόγραμμα του προβλέπεται η αύξηση της παραγωγής κατά 50% μέχρι το 2025! Το ακούνε και οι εργαζόμενοι στον τουρισμό και χαίρονται γιατί θα υπάρξουν περισσότερες ευκαιρίες απασχόλησης!. Και κάποιοι επώνυμοι αναρωτιούνται δυστυχώς μέσα τους, ποιος είναι ο λόγος που δεν γίνεται ο χωροταξικός σχεδιασμός, και γιατί δεν υπάρχει δημοκρατικός προγραμματισμός της ανάπτυξης στη Ρόδο. Και ο νέος Δήμαρχος της Ρόδου αντί να ξεσηκωθεί, κορδώνεται γιατί βγήκε  πρόεδρος των υπόλοιπων ψοφοδεών δημάρχων, αφού έτσι τους κατάντησαν.

Ο κ. Περιφερειάρχης λοιπόν βλέπει μπροστά του έναν Δήμο να παραπαίει. Τον Δήμο της Ρόδου!!. Τον Δήμο που στο παρελθόν ήταν πρώτος σε όλη την Ελλάδα, που φιλοξένησε αρχηγούς Κρατών και παγκόσμιας φήμης ανθρώπους. Το διαμάντι της Μεσογείου.

Τον ενιαίο Δήμο της Ρόδου που τα στελέχη της αυτοδιοίκησης, Νομάρχες, Δήμαρχοι και Κοινοτάρχες αγωνίστηκαν για την δημιουργία του ώστε να ισχυροποιηθεί και να έχει τον αποκλειστικό ρόλο στην ανάπτυξη και στην προστασία της υγείας και της περιουσίας των Ροδιτών.

Αυτόν τον πάλαι ποτέ ισχυρό Δήμο τον έχει μετατρέψει με τις δικές του ευλογίες υποτελή της εξουσίας του, εξαιτίας της μονοπρόσωπης συγκεντρωτικής περιφερειακής εξουσίας, αντί να αναγνωρίσει και να εμπιστευτεί μέσα από τον σεβασμό της κοινωνίας και της αυτοδιοίκησης την τεράστια δύναμη που κρύβει ο λαός της Ρόδου και ο πλούτος του νησιού. Αντί να αποδεχτεί ότι ο συνταγματικός ρόλος της Περιφέρειας δεν είναι να υποκαταστήσει τον Δήμο.

Λυπάμαι για την Ρόδο που ζήλευα, του αείμνηστου Καραγιάννη του ΕΒΕΔ με την συλλογική του σκέψη, γιατί μπροστά στα μάτια των Ροδιτών χωρίς να μιλά και να αντιστέκεται κανένας  συντελείται ένα έγκλημα. Υφαρπάζεται και παραχωρείται η τοπική εξουσία της κοινωνίας της Ρόδου και ο πλούτος της σε μακρινές εξουσίες. Και κατά την πολιτική μου άποψη δυστυχώς  ένας Ροδίτης μετατρέπεται σε μητροκτόνο της γενέτειρας του.

Δυστυχώς το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι πολίτες, οι τοπικές αρχές του και οι φορείς τους από αφέντες ενός πανέμορφου και πλούσιου νησιού να μετατρέπονται σε ικέτες του κ. Περιφερειάρχη και των ανώνυμων επενδυτών για ένα κομμάτι  Co-Lab».