Γνωρίζουμε όλοι μας ότι το πρόβλημα της χώρας μας με την γείτονα ήταν ένα υπαρκτό πρόβλημα και μάλιστα ιδιαίτερα σοβαρό. Το γνωρίζαμε εδώ και δεκάδες χρόνια, ακόμα και πριν την δημιουργία της Γιουγκοσλαβίας μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ξέραμε ότι τα εθνικιστικά θέματα στην Βαλκανική χερσόνησο την είχαν μετατρέψει σε μπαρουταποθήκη της Ευρώπης.

Επίσης ξέρουμε ότι οι εθνικιστικές ή οι θρησκευτικές εξάρσεις και ακρότητες είναι οι αφορμές πολέμων που στο βάθος υποκρύπτουν οικονομικά συμφέροντα των ιδίων ή τρίτων. Η πατρίδα μας αλλά και η γύρω περιοχές ευτύχησαν εδώ και εβδομήντα χρόνια να μην ζήσουν πολέμους. Οι εποχές έχουν αλλάξει από τότε που η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας ήταν το μήλο της πολεμικής έριδας τεσσάρων εθνών. Και λέμε την γεωγραφική περιοχή αφού για την ιστορική ελληνική Μακεδονία δεν υπήρχε αμφισβήτηση μέχρι πρόσφατα που εμφανίστηκε ένα εθνικιστικό κόμμα στα Σκόπια. Που οικειοποιήθηκε τα όσια και τα ιερά χιλιάδων ετών. Και που ήταν δυνατόν να οδηγήσει δικαίως μέχρι και σε πολεμική σύρραξη.

Δύο άνθρωποι. Ο Τσίπρας και ο Ζάεφ. Και δύο Κυβερνήσεις επανέφεραν τα πράγματα στην σωστή τους θέση. Παραδέχτηκαν ότι γεωγραφικά η Μακεδονία είναι μία τεράστια περιοχή. Εμείς αποδεχθήκαμε ότι η περιοχή των Σκοπίων είναι τμήμα της τεράστιας αυτής περιοχής στα βόρεια όπως είναι και τμήμα της Βουλγαρίας. Και εκείνοι αποδέχθηκαν ότι η Μακεδονία του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι η Ελληνική Μακεδονία.    Φυσικά δεν εξομαλύνονται οι διενέξεις σε μια νύχτα. Φυσικά και πρέπει να σφυρηλατούμε καθημερινά την αναγκαιότητα της ειρηνικής συνύπαρξης και του αλληλοσεβασμού του αληθινού εθνικού προσδιορισμού.

Και χαιρόμαστε γιατί η σημερινή Κυβέρνηση ανεξάρτητα αν προεκλογικά είχε τις εθνικιστικές της εξάρσεις σήμερα με σοβαρότητα αποδέχεται την ιστορική συμφωνία μεταξύ των δύο κρατών.

Παρακολουθήσαμε τούτες τις μέρες τις εκδηλώσεις για τα 46 χρόνια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Χιλιάδες κόσμος με πολλούς πάρα πολλούς νέους. Με μανάδες και παιδάκια από 2 χρονών μέχρι εφήβους 15ριδες να παρελαύνουν με ένα λουλούδι.

Τέλος παρακολουθήσαμε την μεγαλύτερη πορεία τουλάχιστον των τελευταίων 20 χρόνων απ’ ότι θυμόμαστε. Και αμέσως τίθενται δύο ερωτήματα, τι έγινε ξαφνικά και τι ενδεχόμενα συμβαίνει η σηματοδοτεί. Για όποιον μπορεί να κρίνει ψύχραιμα αλλά πολιτικά η απάντηση για το πρώτο ερώτημα απλή. Για το δεύτερο θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες.

Όταν τον τελευταίο μήνα κοιμόμαστε και ξυπνάμε με το κακό πανεπιστημιακό άσυλο. Για τις γιάφκες με τα όπλα της Συρίας και τα άλλα φαιδρά. Όταν το ημερήσιο ον κάμερα πρόγραμμα των δελτίων ειδήσεων και λοιπών εκπομπών δείχνουν τις γιάφκες ακολασίας με 50 κούτες λαθραία τσιγάρα. Με εκατό “λαθρομετανάστες” εκ των οποίων 35 γυναίκες και 28 παιδιά. ‘Όταν τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ στυλ Χούντας δείχνουν τις γιάφκες με 8 ξύλα για πανό, με 8 μπουκάλια μπύρας και μια μάσκα.

Τότε τι περιμένεις από μια περήφανη νεολαία και ένα περήφανο λαό; Πως το συμπεραίνουμε; Το μπλοκ των φοιτητών για πρώτη φορά ήταν το μεγαλύτερο και σχεδόν δύο φορές από του ΚΚΕ του παραδοσιακά μεγαλύτερου ιστορικά με πάνω από 20.000 άτομα.

Επικεφαλής των φοιτητών οι φοιτητές της Ανωτάτης Εμπορικής που τα ΜΑΤ έκλεισαν με αλυσίδες τις πόρτες. Μαζί με τους ΓΟΝΕΙΣ τους. Και καλά όλα αυτά, ο τουρίστας Τσίπρας τι ήθελε εκεί. Δεν βαρέθηκε να πηγαίνει από τα 15 του. Γιατί δεν πήγαινε μια βόλτα στο χωριό του τα Τζουμέρκα για σαββατοκύριακο όπως ο Πρωθυπουργός στο Λονδίνο για βόλτα στον Τάμεση και για τον Τσιτσιπά. Εξ άλλου ο Πρωθυπουργός με το Πολυτεχνείο δεν είχε ποτέ καμιά σχέση. Αυτός. όχι η κυβέρνηση του που πολλά μέλη της ήταν εκεί. Λίγοι μέσα και πιο πολύ έξω που περίμεναν τους μέσα για να τους περιποιηθούν.

Γι’ αυτό λέω το δεύτερο ερώτημα θα απαντηθεί από την πράξη.