Έπρεπε να περάσουν περίπου είκοσι χρόνια μετά την δικτατορία για να μπορέσει η αυτοδιοίκηση του πρώτου βαθμού να ισχυροποιηθεί ώστε να αντιμετωπίσουν οι Δήμοι της προκλήσεις της σύγχρονης εποχής.

Τις διαδημοτικές συνεργασίες, τους συνδέσμους και τις συνενώσεις Δήμων και Κοινοτήτων ακολούθησε η πλήρης κατάργηση των Κοινοτήτων ως αυτοτελών διοικητικών οντοτήτων με τελικό αποτέλεσμα την κατάργηση τους.

 

Ο στόχος από το 1980 ήταν η δημιουργία ισχυρών Δήμων που θα σήκωναν το βάρος της ευθύνης διοίκησης και διαχείρισης των τοπικών υποθέσεων στο περιβάλλον, στην υγεία και στην εκπαίδευση.

 

Παρόλο που η πορεία της ισχυροποίησης της αυτοδιοίκησης σε πληθυσμιακά και εδαφικά δεδομένα έπρεπε να υπηρετούν τον σκοπό της σταδιακής αποκέντρωσης πόρων και αρμοδιοτήτων, τελικά οι ίδιοι οι κυβερνώντες που την προώθησαν αντί να την ισχυροποιήσουν θεσμικά την αποδυνάμωσαν με κύριο όπλο την οικονομική τους εξάρτηση και την αποδυνάμωση του στελεχιακού τους δυναμικού.

 

Οι τελευταίες αρμοδιότητες που παραχώρησε το κράτος στους Δήμους ήταν το 2001 με τα λιμάνια, τους βρεφονηπιακούς και τα αθλητικά κέντρα.

 

Ένα ακραίο φαινόμενο της συνέχισης της αποδυνάμωσης των Δήμων και την ασφυκτικής εξάρτησης τους από την κυβέρνηση αποτελεί το νομοσχέδιο που προετοιμάζει η κυβέρνηση για τις δημοτικές αστυνομίες. Αυτή δηλαδή την νευραλγική υπηρεσία των Δήμων που ως αποστολή έχει την προστασία της υγείας των κατοίκων και της περιουσίας τους (ιδιωτικής και δημόσιας)

 

Το σχέδιο της κυβέρνησης είναι να χωριστούν οι Δήμοι σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με τον πληθυσμό τους και ανάλογα να οριστούν και να περιοριστούν τα αντικείμενα ευθύνης τους. Ανάλογος είναι και ο επιτρεπόμενος αριθμός των στελεχών τους.

 

Αυτή δυστυχώς είναι η αντιμετώπιση των Δήμων. Των πρώτων κυττάρων του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Για αυτή την Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη οι διαδημοτικές συνεργασίες και οι Σύνδεσμοι Δήμων που προβλέπει το Σύνταγμα ακριβώς για να μην αλλοιώνεται η οντότητα και η ουσία της αυτοδιοίκησης των τοπικών υποθέσεων είναι άγνωστη υπόθεση.

 

Η μάλλον είναι ακόμα μια θηλιά στον λαιμό της αιχμάλωτης από την κεντρική εξουσία αυτοδιοίκησης που δυστυχώς στην αποδοχή της συμμετέχουν και οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της που αυτές τις ημέρες συνεδρίασαν στην Αθήνα χαριεντιζόμενοι.

 

Κείμενα Αυτοδιοίκησης.(13)

Με  ένα νομοσχέδιο που μπήκε σε δημόσια διαβούλευση η κυβέρνηση Μητσοτάκη χτυπά την καρδιά του συστήματος δημόσιας υγείας αφού καταργεί την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση των γιατρών στο ΕΣΥ και αλλάζει σαρωτικά τις εργασιακές σχέσεις των γιατρών.

Αντί να το εκσυγχρονίσει. Αντί να αυξήσει τους μισθούς και να καλυτερεύσει τις συνθήκες εργασίας με το νομοσχέδιο εισάγει την μερική απασχόληση των ιδιωτών γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία και βάζει τα δημόσια νοσοκομεία και τους γιατρούς του ΕΣΥ να εισπράττουν αμοιβές από τους ασθενείς!!!

Το κόλπο έπιασε! Άλλωστε η συνταγή είναι γνωστή. Αφού επί τρία χρόνια απαξίωσαν τα δημόσια νοσοκομεία τώρα τους δίνουν την χαριστική βολή.  Μας πάνε πίσω 40 χρόνια.  Το παραδίδουν στους ιδιώτες που είναι γρήγοροι, είναι άριστοι και φυσικά έχουν μεγάλες τσέπες.

Τέσσερις είναι οι βασικές υπηρεσίες που αφορούν τους πολίτες. Η Εκπαίδευση, η Υγεία, Το περιβάλλον και η Κοινωνική Πρόνοια.

 

Και οι τέσσερις αυτές υπηρεσίες ως βασικά αγαθά των πολιτών μιας ευνομούμενης πολιτείας δεν θα μπορούσαν σε καμιά περίπτωση να βρίσκονταν αποκλειστικά στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου που αποσκοπεί στο κέρδος και φυσικά σε καμιά περίπτωση, ακόμα και όταν συμμετείχαν ιδιώτες το κράτος δεν θα επέτρεπε την ασύδοτη λειτουργία του αλλά θα έθετε κανόνες.

 

Δυστυχώς στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και μετά την πτώχευση της παρατηρείται, λες και η πτώχευση να ήταν μεθοδευμένη, μια επέλαση με δισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων (Φανς) σε όλα τα παραπάνω δημόσια αγαθά που μέχρι τότε ήταν στην ιδιοκτησία του κράτους ή υπό τον έλεγχο του κράτους.

 

Το φαινόμενο αυτό, της ολοκληρωτικής, οριζόντιας σε όλη την έκταση της χώρας και κάθετης σε όλες της δομές εμπλοκής του ιδιωτικού κεφαλαίου στα παραπάνω δημόσια αγαθά οφείλεται στην βουλιμία των επενδυτικών κεφαλαίων να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους και την μονοπρόσωπη, συγκεντρωτική από το γραφείο του πρωθυπουργού επιλογή και απόφαση του τρόπου διαχείρισης τους.

 

Ακριβώς αυτό το φαινόμενο εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους στην ίδια την κοινωνία για τα τέσσερα δημόσια αγαθά που την αφορούν άμεσα αφού όπως μπορούμε να αντιληφθούμε η εξ ολοκλήρου ανάληψη από το ιδιωτικό κεφάλαιο της διαχείρισης τους στην ουσία αλλάζει το δημοκρατικό πολίτευμα και μεταφέρει την ευθύνη διακυβέρνησης και διαχείριση τους στα ολιγοπώλια και το χρήμα.

 

Κάποιοι θα δικαιολογήσουν την σημερινή κατάσταση και θα πουν ότι μπορεί σήμερα να αναλαμβάνουν άμεσα οι ιδιώτες την διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων, αλλά όμως τον έλεγχο και την ρύθμιση των κανόνων την κατέχει το κράτος.

 

Είναι όμως πολύ διαφορετικό να ελέγχει και να ρυθμίζει τους κανόνες της λειτουργίας των τεράστιων ιδιωτικών κεφαλαίων για όλη την χώρα ένας άνθρωπος, ο πρωθυπουργός μέσω του ελεγχόμενου περιβάλλοντος, από το να ρυθμίζουν και να ελέγχουν την λειτουργία τους συλλογικά και πολυπρόσωπα όργανα και μάλιστα για κάθε περιοχή και κάθε τοπική κοινωνία ξεχωριστά! Ο ένας είναι ευάλωτος στο άπληστο χρήμα….

 

Αυτή ακριβώς την διαφορά αντιλήφθηκαν οι ηγέτες των κρατών της Ευρώπης μετά τον πόλεμο και πέραν της καθιέρωσης συλλογικών συστημάτων διακυβέρνησης, μεταβίβασαν τις τοπικές δημόσιες υποθέσεις και αγαθά στις τοπικές κοινωνίες και στους Δήμους. Με τον τρόπο αυτό η διαχείριση τους γίνεται από τους ίδιους τους πολίτες μέσω των τοπικών συλλογικών συστημάτων διακυβέρνησης σε περισσότερους από 400 Δήμους ξεχωριστά  που άμεσα επιβαρύνονται το κόστος και άμεσα βλέπουν τα αποτέλεσμα.

Σίγουρα υπάρχουν ακόμα οι ρομαντικοί. Υπάρχουν οι άνθρωποι που στα νιάτα τους οραματίστηκαν μια άλλη κοινωνία, πιο δίκαιη, πιο δημοκρατική.

Και φυσικά υπάρχουν και εκείνοι “οι ονειροπόλοι”, “οι ανατρεπτικοί” που ακόμα επιμένουν στην ανατροπή αυτού το άδικου κόσμου που πίστεψε στις υποσχέσεις των κρατούντων για καλύτερες και ωραιότερες ημέρες.

Κάποιοι νέοι, έστω και λίγοι, πιστεύουν ακόμα σε επαναστατικές αντιεξουσιαστικές πρακτικές και άλλοι νομίζουν ότι το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο. Ότι η κυρίαρχη τάξη με το χρήμα και τα όπλα μας έχει υποτάξει. Ότι η ανατροπή είναι πλέον αδύνατη. Έχουμε παραδοθεί, έχουμε χάσει.

Ο Καπιταλισμός. Η Παγκοσμιοποίηση. Οι Βάσεις για τον φόβο και τη εξάρτηση. Για τους πολλούς αιθεροβάμονες είναι η αιτίες της υποταγής των κοινωνιών και των λαών και κάποιοι με τις γροθιές σηκωμένες παλεύουν αυτόν τον πανίσχυρο εχθρό, αγνοώντας ότι αντίπαλος στον πόλεμο για μια δίκαιη κοινωνία είναι η ίδια η κοινωνία.

Είμαστε η ίδια κοινωνία με την κοινωνία της Κίνας όπου τότε οι αποικιοκράτες Άγγλοι και Γάλοι την γέμισαν με χασισοποτεία για να την αποκοιμίσουν.

Απλά η δική μας οδηγήθηκε στην νιρβάνα μια εφήμερης ευημερίας πρώτα με τον κατευθυνόμενο καταναλωτισμό, μετά με την χαλάρωση των ηθών και των παραδοσιακών αρχών μας και τελευταία με τον ατομικισμό που θα είναι η χαριστική βολή.

Τα δύο πρώτα. Ο καταναλωτισμός και η χαλάρωση των ηθών δύσκολα παλεύονται. Η καλύτερη και άνετη ζωή. Η απίστευτη διακίνηση της πληροφορίας, της ενημέρωσης και της προπαγάνδας, τα ΜΜΕ και τα σάιτ δεν παλεύονται.

Όμως ο ατομικισμός είναι κάτι που μπορεί να ανατραπεί. Είναι θέμα που σχετίζεται άμεσα με τα συστήματα διακυβέρνησης. Είναι κάτι που μπορεί να αποκλειστεί όταν μια κοινωνία απαιτήσει την συμμετοχή της στην συλλογική διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων της.

Μόνον τότε και μέσα από συλλογικές αποφάσεις που θα ωριμάσουν το θέμα στην κοινωνία θα έχει το πραγματικό νόημα το “γονέας 1 και γονέας 2”. Τώρα αυτό το ίδιο που επεβλήθη στην κοινωνία είναι η βίαιη ανατροπή ακόμα και των βιολογικών κανόνων, γιατί ακριβώς ο ατομικισμός, σε συνάρτηση με τον καταναλωτισμό και την χαλάρωση των ηθών, μας καθιστά ανεκτικούς και αδιάφορους.

Τα συγκεντρωτικά συστήματα εξουσίας, στους Δήμους και στο κράτος είναι το βασικό υπόβαθρο άνθησης του ατομικισμού, του εφησυχασμού και της αδράνειας και είναι τα μόνα που μπορούμε ακόμα να αλλάξουμε, όσο είναι ακόμα νωρίς για να ξυπνήσει η κοινωνία από την νιρβάνα της εφήμερης ευημερίας στην οποία μεθοδικά μας οδήγησαν…