Τέσσερις είναι οι βασικές υπηρεσίες που αφορούν τους πολίτες. Η Εκπαίδευση, η Υγεία, Το περιβάλλον και η Κοινωνική Πρόνοια.

 

Και οι τέσσερις αυτές υπηρεσίες ως βασικά αγαθά των πολιτών μιας ευνομούμενης πολιτείας δεν θα μπορούσαν σε καμιά περίπτωση να βρίσκονταν αποκλειστικά στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου που αποσκοπεί στο κέρδος και φυσικά σε καμιά περίπτωση, ακόμα και όταν συμμετείχαν ιδιώτες το κράτος δεν θα επέτρεπε την ασύδοτη λειτουργία του αλλά θα έθετε κανόνες.

 

Δυστυχώς στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και μετά την πτώχευση της παρατηρείται, λες και η πτώχευση να ήταν μεθοδευμένη, μια επέλαση με δισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων (Φανς) σε όλα τα παραπάνω δημόσια αγαθά που μέχρι τότε ήταν στην ιδιοκτησία του κράτους ή υπό τον έλεγχο του κράτους.

 

Το φαινόμενο αυτό, της ολοκληρωτικής, οριζόντιας σε όλη την έκταση της χώρας και κάθετης σε όλες της δομές εμπλοκής του ιδιωτικού κεφαλαίου στα παραπάνω δημόσια αγαθά οφείλεται στην βουλιμία των επενδυτικών κεφαλαίων να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους και την μονοπρόσωπη, συγκεντρωτική από το γραφείο του πρωθυπουργού επιλογή και απόφαση του τρόπου διαχείρισης τους.

 

Ακριβώς αυτό το φαινόμενο εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους στην ίδια την κοινωνία για τα τέσσερα δημόσια αγαθά που την αφορούν άμεσα αφού όπως μπορούμε να αντιληφθούμε η εξ ολοκλήρου ανάληψη από το ιδιωτικό κεφάλαιο της διαχείρισης τους στην ουσία αλλάζει το δημοκρατικό πολίτευμα και μεταφέρει την ευθύνη διακυβέρνησης και διαχείριση τους στα ολιγοπώλια και το χρήμα.

 

Κάποιοι θα δικαιολογήσουν την σημερινή κατάσταση και θα πουν ότι μπορεί σήμερα να αναλαμβάνουν άμεσα οι ιδιώτες την διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων, αλλά όμως τον έλεγχο και την ρύθμιση των κανόνων την κατέχει το κράτος.

 

Είναι όμως πολύ διαφορετικό να ελέγχει και να ρυθμίζει τους κανόνες της λειτουργίας των τεράστιων ιδιωτικών κεφαλαίων για όλη την χώρα ένας άνθρωπος, ο πρωθυπουργός μέσω του ελεγχόμενου περιβάλλοντος, από το να ρυθμίζουν και να ελέγχουν την λειτουργία τους συλλογικά και πολυπρόσωπα όργανα και μάλιστα για κάθε περιοχή και κάθε τοπική κοινωνία ξεχωριστά! Ο ένας είναι ευάλωτος στο άπληστο χρήμα….

 

Αυτή ακριβώς την διαφορά αντιλήφθηκαν οι ηγέτες των κρατών της Ευρώπης μετά τον πόλεμο και πέραν της καθιέρωσης συλλογικών συστημάτων διακυβέρνησης, μεταβίβασαν τις τοπικές δημόσιες υποθέσεις και αγαθά στις τοπικές κοινωνίες και στους Δήμους. Με τον τρόπο αυτό η διαχείριση τους γίνεται από τους ίδιους τους πολίτες μέσω των τοπικών συλλογικών συστημάτων διακυβέρνησης σε περισσότερους από 400 Δήμους ξεχωριστά  που άμεσα επιβαρύνονται το κόστος και άμεσα βλέπουν τα αποτέλεσμα.