Σίγουρα υπάρχουν ακόμα οι ρομαντικοί. Υπάρχουν οι άνθρωποι που στα νιάτα τους οραματίστηκαν μια άλλη κοινωνία, πιο δίκαιη, πιο δημοκρατική.
Και φυσικά υπάρχουν και εκείνοι “οι ονειροπόλοι”, “οι ανατρεπτικοί” που ακόμα επιμένουν στην ανατροπή αυτού το άδικου κόσμου που πίστεψε στις υποσχέσεις των κρατούντων για καλύτερες και ωραιότερες ημέρες.
Κάποιοι νέοι, έστω και λίγοι, πιστεύουν ακόμα σε επαναστατικές αντιεξουσιαστικές πρακτικές και άλλοι νομίζουν ότι το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο. Ότι η κυρίαρχη τάξη με το χρήμα και τα όπλα μας έχει υποτάξει. Ότι η ανατροπή είναι πλέον αδύνατη. Έχουμε παραδοθεί, έχουμε χάσει.
Ο Καπιταλισμός. Η Παγκοσμιοποίηση. Οι Βάσεις για τον φόβο και τη εξάρτηση. Για τους πολλούς αιθεροβάμονες είναι η αιτίες της υποταγής των κοινωνιών και των λαών και κάποιοι με τις γροθιές σηκωμένες παλεύουν αυτόν τον πανίσχυρο εχθρό, αγνοώντας ότι αντίπαλος στον πόλεμο για μια δίκαιη κοινωνία είναι η ίδια η κοινωνία.
Είμαστε η ίδια κοινωνία με την κοινωνία της Κίνας όπου τότε οι αποικιοκράτες Άγγλοι και Γάλοι την γέμισαν με χασισοποτεία για να την αποκοιμίσουν.
Απλά η δική μας οδηγήθηκε στην νιρβάνα μια εφήμερης ευημερίας πρώτα με τον κατευθυνόμενο καταναλωτισμό, μετά με την χαλάρωση των ηθών και των παραδοσιακών αρχών μας και τελευταία με τον ατομικισμό που θα είναι η χαριστική βολή.
Τα δύο πρώτα. Ο καταναλωτισμός και η χαλάρωση των ηθών δύσκολα παλεύονται. Η καλύτερη και άνετη ζωή. Η απίστευτη διακίνηση της πληροφορίας, της ενημέρωσης και της προπαγάνδας, τα ΜΜΕ και τα σάιτ δεν παλεύονται.
Όμως ο ατομικισμός είναι κάτι που μπορεί να ανατραπεί. Είναι θέμα που σχετίζεται άμεσα με τα συστήματα διακυβέρνησης. Είναι κάτι που μπορεί να αποκλειστεί όταν μια κοινωνία απαιτήσει την συμμετοχή της στην συλλογική διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων της.
Μόνον τότε και μέσα από συλλογικές αποφάσεις που θα ωριμάσουν το θέμα στην κοινωνία θα έχει το πραγματικό νόημα το “γονέας 1 και γονέας 2”. Τώρα αυτό το ίδιο που επεβλήθη στην κοινωνία είναι η βίαιη ανατροπή ακόμα και των βιολογικών κανόνων, γιατί ακριβώς ο ατομικισμός, σε συνάρτηση με τον καταναλωτισμό και την χαλάρωση των ηθών, μας καθιστά ανεκτικούς και αδιάφορους.
Τα συγκεντρωτικά συστήματα εξουσίας, στους Δήμους και στο κράτος είναι το βασικό υπόβαθρο άνθησης του ατομικισμού, του εφησυχασμού και της αδράνειας και είναι τα μόνα που μπορούμε ακόμα να αλλάξουμε, όσο είναι ακόμα νωρίς για να ξυπνήσει η κοινωνία από την νιρβάνα της εφήμερης ευημερίας στην οποία μεθοδικά μας οδήγησαν…