Στο Θεατράκι τα παιδιά του Ιπποκράτειου Λυκείου με τους δασκάλους τους, την κ. Μπέττα και τον κ. Χαρτοφίλη, που τους ευχαριστούμε, μας είπαν  με τα τραγούδια τους ότι υπάρχει ελπίδα!

Η συντακτική ομάδα της ιστοσελίδας μας τους το ανταποδίδει!

Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν και πως σε θένε  Έχε το νου σου στο παιδί, κλείσε την πόρτα με κλειδί ψέματα λένε

Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί, λογάδες και γραμματικοί για να σε πείσουν Έχε το νου σου στο παιδί κλείσε την πόρτα με κλειδί, θα σε πουλήσουν

Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί που θα ‘χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα

Ήταν αναπάντεχο! Να κάθεσαι και να βλέπεις τα κορίτσια με τα κοντά παντελονάκια να περνούν από μπροστά σου, να σκέφτεσαι τα χρόνια της νιότης σου και ξαφνικά να κάθεται δίπλα σου η δασκάλα. Η κυρία Μαρία Φορόζη! Αυτά τελικά τα παγκάκια στο Κάστρο δεν πρόκειται να μαφήσουν ναγιάσω….

Άκουσε δημαρχάκι, μου φωνάζει, αν δεν ανοίξεις το Αζίλο, να ξέρεις ότι δεν θα σου ξαναμιλήσω! Θα σε κράξω σε όλη την γειτονιά της Αγίας Παρασκευής!

Η παραδοσιακή δασκάλα, φρουρός άγρυπνος του σχολείου της, που έκανε τα μπάνιο της στο Κάστρο με τις φιλενάδες της με είδε και κάθισε δίπλα μου. Ήταν αγριεμένη! Που έμαθε για το Αζίλο! Να δεις που πάλι θα φταίω εγώ….

Λες και μπήκε στο μυαλό μου. Άκουσε δημαρχάκι, εγώ εσένα ξέρω! Μου τάπανε στη γειτονιά! Έβαλες αυτόν τον ………  πίσω μου σέχω σατανά! και έκλεισε το σχολείο μου! Που είναι ο Γιακουμής ναρθεί να το φτιάξει!

Τι να της πεις τώρα! Ότι δεν τον έβαλα εγώ! Ότι δεν φταίει αυτός! Ότι οι πιο πολλοί έχουν φύγει! Ότι τα όνειρα που γίνονταν πράξη στη στιγμή έχουν τελειώσει! Ότι γλίτωσε και η ίδια γιατί έφυγε νωρίς!

Μην μου λες εμένα τέτοια! Καταλαβαίνω τι σκέφτεσαι! Μην με κοροϊδεύεις με τις γαλιφιές σου! Εγώ τους μαθητές μου δεν τους έμαθα να κάθονται. Ξύπνιους τους θέλω… Ακούς!  θα ξανάρθω να μου πεις τι έκαμες! Και έφυγε για να αλλάξει το πλάνο και να  δω δίπλα μου τον Γιακουμή, τον Βραχνά και τον Κόκκινο να χτίζουν ολόκληρο νοσοκομείο! Τύφλα νάχει ο Δαλιανίδης στην καταπληκτική ταινία του «Δάκρυα για την Ηλέκτρα»

Ποιος Δαλιανίδης στην ταινία του «ο κατήφορος»! Το μαγικό παγκάκι τον ξεπέρασε! Και μπροστά μου εμφανίστηκε άλλο πλάνο με εκατοντάδες Κώτες εργάτες και με τους σταυροφόρους από πάνω τους να χτίζουν ολόκληρο Κάστρο με τα χέρια τους χωρίς επιδοτήσεις και ευρωπαϊκά προγράμματα, χωρίς νόμους και…. αγρονόμους, χωρίς βουλευτές και υπουργούς…… Η Κως έχει πλούτο να φτιάξει δεκάδες Κάστρα!

Ο ήλιος ανέβηκε! Αλήθεια! Πήραμε τον «κατήφορο»? Στερέψανε τα δάκρυα για μια «ξεχασμένη Ηλέκτρα»?

Να πάλι ο Τέλης! Όπου κάτσεις και όπου σταθείς, μπροστά σου θάναι!  Κωστάκι, ξέχνα το!, η Μαρία είναι δικιά μου…. Και χραπ, τις έστειλε τριακόσια χιλιάρικα για να αλλάξει τα σπασμένα παράθυρα του Αζίλου της!

Η αξέχαστη κυρία Μαρία μαζί με τόσους άλλους θα κάθονται πάντα στα παγκάκια για να μας θυμίζουν ότι οι κοινωνίες με τέτοιους ανθρώπους δεν παίρνουν ποτέ τον «κατήφορο» ….. Δεν «δακρύζουν» ποτέ…..

Σας ευχαριστώ Κ. Καϊσερλης

Είναι η πρώτη φορά μετά από δεκάδες χρόνια όπου ένα περιφερειακό τοπικό κομματικό όργανο, η Νομαρχιακή Επιτροπή Βορείου Συγκροτήματος Δωδεκανήσου του ΣΥΡΙΖΑ, καταθέτει και διεκδικεί από τα κεντρικά όργανα του κόμματος την διαμόρφωση θέσεων για τις αλλαγές στο κατεστημένο για χρόνια πολιτικό σύστημα μέσω των αλλαγών στα συστήματα διακυβέρνησης!

Είναι η πρώτη φορά που μια τοπική κομματική οργάνωση λέει την αλήθεια εκφράζοντας δημόσια αυτό που σχεδόν όλοι οι πολίτες γνωρίζουν πως το πολιτικό σύστημα είναι παρωχημένο και έχει σαπίσει ως πρώτη αιτία των προβλημάτων!

Είναι η πρώτη φορά που μια τοπική κομματική οργάνωση απελευθερωμένη βάζει στόχο να διευρύνει την βάση της και να απελευθερώσει δυνάμεις τις περιφέρειας που μέχρι σήμερα είναι καθηλωμένες στην κεντρική γραφειοκρατία. Και  προτείνει θαρραλέα την αποκέντρωση των συστημάτων διακυβέρνησης, από πάνω μέχρι κάτω, με σκοπό να ευαισθητοποιηθούν και να ενεργοποιηθούν οι τοπικές κοινωνίες! Να αναλάβουν ευθύνες οι πολίτες! 

Σήμερα ως ένας απλός πολίτης που έζησε όλες τις διακυμάνσεις της πολιτικής από το 1963 μέχρι σήμερα. Που είδε τον λαό να πάλλεται για ισότητα ελευθερία και δημοκρατία και τον ίδιο λαό να υποτάσσεται στο ψέμα και στην υποκρισία. Που είδε πολιτικούς να αντιστέκονται και την άλλη στιγμή να παραδίδονται! Που είδε τις κοινωνίες να ανταγωνίζονται απελευθερωμένες και δημιουργικές  και να είναι οι τροφοδότες των πολιτικών διεργασιών της χώρας και σήμερα να είναι στείρες!

Σας λέω συμφωνώντας μαζί τους. ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση αυτός ο λαός να σηκώσει και πάλι το πνεύμα του και το ανάστημα του, να μιλήσει με ειλικρίνεια  ανατρέποντας τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες μας ποτίζουν η σημερινή άκρα δεξιά αλλά και το συστημικό πολιτικό σύστημα, εάν πρώτα αυτός ο λαός δεν αποκτήσει ρόλο και ευθύνη στην επίλυση των σημερινών του αναγκών, όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη!

Αυτή είναι η προϋπόθεση για να περάσει η κοινωνία μας στο επόμενο αναγκαίο για την επιβίωση μας στάδιο, της αδελφοσύνης, της ισότητας, της πραγματικής δημοκρατίας, της δημιουργικής δύναμης. Να αντισταθεί στην βαρβαρότητα του μίσους και του τυφλού υπολογισμού και του αχαλίνωτου κέρδους! Να διαλέξει αυτός τις λύσεις για την εκπαίδευση, την υγεία και την ίδια τη ζωή του. 

Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Χαίρομαι όμως για τον φίλο μου Δημήτρη Χασαπλαδάκη, τον παλιό συνάδελφο Γιώργο Κασσάρα και τους συναδέλφους τους γιατί για πρώτη φορά ως τοπική κομματική οργάνωση είπαν την αλήθεια! Δεν ασχολούνται απλά με την διαχείριση της καθημερινότητας ως δήθεν ειδήμονες επίλυσης των προβλημάτων αντιγράφοντας το κέντρο και τα κανάλια.

Και θα ήμουνα ευτυχής εάν και η πρόεδρος της τοπικής ΝΔ κ. Ψύρη και  οι  γραμματείς της τοπικής και νομαρχιακής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ, οι αγαπητοί Μιχάλης Χατζηγιακουμής και Γιώργος Θεοφιλίδης,  έχοντας παρόμοια ευθύνη, δραστηριοποιηθούν κατά τον ίδιο τρόπο! 

Οι προτάσεις των 17 μελών της Νομαρχιακής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ  για πρώτη φορά δεν αφορούν τους ίδιους! Αφορούν όλους μας, αφορά τα στελέχη του Δήμου μας και τους φορείς του! Οι προοδευτικές δυνάμεις της τοπικής μας κοινωνίας  θα πρέπει να συστρατευτούν και να ενώσουν τις δυνάμεις τους διεκδικώντας από τα κόμματα τους την αφύπνιση και ενεργοποίηση της ίδιας της κοινωνίας μας! Είναι η αναγκαία βάση πάνω στην οποία θα στηριχθεί ο αγώνας ολόκληρου του δημοκρατικού λαού για την αλήθεια, την ισότητα και την δικαιοσύνη ως βάσεις και προϋποθέσεις της επίλυσης των τοπικών προβλημάτων μας.

Φιλικά Κώστας Καϊσερλης π. Υφυπουργός Εσωτερικών

Τελικά αυτά τα παγκάκια έχουν μέσα τους μια άλλη μαγεία. Είναι να μην καθίσεις εκεί την πρώτη φορά. Μόνος σου. Ή έστω με φίλους πολλών χρόνων. Δεν τα αποχωρίζεσαι! Τώρα εξηγείται γιατί σε αυτά έχουν καθίσει εκατοντάδες γεροντάκια μας τα δεκάδες χρόνια που πέρασαν και που σήμερα δεν υπάρχουν αλλά σίγουρα ζουν δίπλα μας λες και τα παγκάκια τους κρατούν μια γωνιά και δεν τους ξεχνάμε!

Κάθεσαι στο παγκάκι και βλέπεις τις νταλίκες να περνάνε! Και το άτιμο κατευθείαν σε στέλνει πολύ πίσω με ολοζώντανες εικόνες.

Σούρουπο έξω από την σκηνή, με μια απόκοσμη ηρεμία να ακούς τα κουάξ, κουάξ των βατράχων στο διπλανό ποταμάκι! Η θάλασσα μπροστά σου γίνεται ποταμάκι!

Λες και είσαι εκεί! Στο χωριουδάκι που ισοπεδώθηκε στο σεισμό της Μεγαλόπολης Αρκαδίας στα δεκαεννιά σου χρόνια. Τότε, την Άνοιξη του 1965.

Τότε που καμιά εικοσαριά φοιτητές του Οικοτροφείου του Αποστόλου Παύλου, της πανίσχυρης παραεκκλησιαστικής οργάνωσης «Ζωή» βρεθήκαμε την επόμενη ημέρα του σεισμού για να συνδράμουμε τους γέροντες κατοίκους στα κατεδαφισμένα σπίτια τους.

Πρώτοι εμείς, και που την επόμενη ήρθαν και άλλοι είκοσι φοιτητές της νεολαίας Λαμπράκη! Που χωρίσαμε το χωριό στα δύο και το ένα το πήραμε εμείς και το άλλο οι Λαμπράκηδες, να βγάζουμε τις πέτρες και την λάσπη για να σωθούν ότι απέμεινε.

Εκείνα τα βράδια που τα γερασμένα μάτια των λιγοστών κατοίκων του χωριού ήταν θλιμμένα μπροστά μας, αμίλητοι όλοι μας, μπροστά στην ολοκληρωτική καταστροφή. Βουβό το κλάμα των ξεσπιτωμένων γερόντων, με το μόνο που τους συντρόφευε το αληθινό κλάμα, τα κουάξ, κουάξ των δικών τους βατράχων! 

Λίγο κράτησε η γλυκιά ανάμνηση, η ήρεμη φύση, η σιωπηλή αντάρα του σεισμού, οι αμίλητοι νέοι!  Το λυπημένο κράξιμο των βατράχων!  Για να κάνει και πάλι τα μαγικά του το παγκάκι, να αλλάξει το πλάνο και η εικόνα να με πάει σε άλλα βατράχια με μια εναλλαγή που θα ζήλευε ακόμα και ο Χάρι Πότερ στο έργο η φιλοσοφική λίθος και τα φανταστικά του ζώα! Η θάλασσα μπροστά μου έγινε λίμνη της πλατείας Συντάγματος! Με δεκάδες βατράχια να τσαλαβουτούν και να κράζουν κουάξ, κουάξ όσο πιο δυνατά μπορούν για να τα ακούσω…..

Δεκάδες, εκατοντάδες βατράχια, μαζί με τα βατραχάκια τους,  ξεσηκωμένα να πηδάνε πάνω κάτω και να αγωνιούν κουάξ, κουάξ, γιατί τα άλλα εκατομμύρια βατραχάκια, έξω από την λίμνη, τους πήραν χαμπάρι και θέλουν και αυτά να μπούνε στη λίμνη να δροσιστούνε αλλά το νερό δεν φτάνει, η λίμνη δεν χωρά άλλα….. 

Έξω από την λίμνη! Στην ερημία του χώρου, στο στεγνό και άνυδρο τοπίο και στον χαμένο χρόνο της νιότης,  να ακούς τα αγωνιώδη κραξίματα κουάξ, κουάξ,  των βολεμένων στην ωραία λιμνούλα βατράχων προς τους αδικημένους βατράχους της ερημίας για να τρέξουν και να γεμίσουν την λίμνη τους με νερό!!! (νεροκουβαλητές) Κανένας τους δεν κράζει για να δώσουν λίγο νεράκι και στα μακρινά ξαδέρφια τους βατράχια…..

Τιναι ρε Τέλη?  Πάλι εδώ? Γιατί γελάς?  Τι? Δεν γελάς? Εγώ σου τάλεγα… Τι θέλεις εσύ το Κωτάκι μέσα στη λίμνη! Και εσύ…. όχι μόνο δεν άκουγες, αλλά τους σήκωσες και το δάκτυλο….. Ο Τέλης! Ξέρει ότι τον πεθύμησα και έρχεται να με συντροφεύσει.

Γελάτε ε! Το ξέρω αγαπητοί σχολιαστές μου και γελώ και εγώ μαζί σας!  Έχετε πλάκα! Σας συμβουλεύω να κάτσετε έστω και μια φορά στο παγκάκι, χωρίς νερό και χωρίς φωνή κουάξ, κουάξ…….  

Καλοκαιρινά όνειρα του Κ. Καϊσερλη