Μπορούμε αρχικά να αναρωτηθούμε, ποιος φέρνει μέσα στην δική του κοινωνία, στο ίδιο του το σπίτι, τα προβλήματα και τα συμφέροντα άλλων? Όταν έχουν αλλοιωθεί αντιλήψεις και έχει θολώσει η ευφυΐα για να δούμε αυτό που θεωρείται κοινωνικά δίκαιο και συλλογικά σωστό.
Ποιοί είμαστε? Αυτοί που ανήκουμε σε μια πολιτική ομάδα που ελέγχεται από τρίτους, όπου τα συμφέροντα τους διαφέρουν κατά πολύ από αυτά της κοινωνίας, ή αυτοί που ανήκουμε σε μια κοινωνία της οποίας θέλουμε να διασφαλίσουμε το γενικό καλό?
Εθελοτυφλούμε. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με ένα μεγάλο “θα” για ένα νοσοκομείο της Κω που σίγουρα κάποια στιγμή – στο μακρινό μέλλον – θα γίνει, αλλά θα έχει χτιστεί πάνω στα ψέματα και στο αίμα αυτών που χάθηκαν, μεταξύ όλων των υποσχέσεων που δόθηκαν για να απαλύνουν τον πόνο και τον θυμό, αλλά όχι να βρουν την λύση και να σώσουν ζωές.
Ακόμα, βλέπουμε την αντίληψη της δημοκρατίας πως έχει χαθεί, όταν αξιωματικοί εκλεγμένοι από τους πολίτες, με ύφος αυτάρχη να κόβουν κάθε κεφάλι που τολμά να βρεθεί απέναντι τους και να τους παρουσιάσει τα λάθη τους, όπως θα έπρεπε να γίνεται στα δημοκρατικά καθεστώτα. Όπου ο εκλεγμένος υπηρετεί τον πολίτη και όχι το αντίστροφο και η κάθε φωνή είναι για να ακούγεται. Εκβιασμοί από πολιτικούς, ακόμα και μπροστά στην κάμερα, ανήκουν στην ελληνική κανονικότητα.
Έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι και η ανάγκη να εξυπηρετήσουμε έχει επικρατήσει αυτής του να εξυπηρετηθούμε, και έτσι η επιβολή της ολιγαρχίας είναι απλότητα.Έχοντας ξεχάσει και οι ίδιοι οι πολιτικοί ποιανού συμφέροντα έχουν εκλεγεί να εξυπηρετήσουν, αφού έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι οι πολίτες για ποια συμφέροντα και ποιανού καλό τους έχει δοθεί η δυνατότητα να εκλέξουν.
Η διαχρονική φράση – πάντα με σεβασμό στην ανθρώπινη υπόσταση, αλλά ενάντια στην πολιτική στάση – “να τους στείλουμε σπίτια τους” χάθηκε, και στην θέση της μπήκε το “φοβόμαστε για το σπίτι μας” και για το δικό μας συμφέρον και το δικό μας καλό.
Δυστυχώς ξέρουμε ότι υπάρχει έλλειψη ικανών πολιτικών. Και αυτό γιατί πρέπει να επαναπροσδιοριστεί και να τεθεί νέος πήχης για το τι σημαίνει να είναι κάποιος πολιτικά ικανός. Γι’ αυτόν που θέλει να προσφέρει, είναι προτιμότερη η ατομική προσφορά, σε ανθρωπιστικό, ερευνητικό, επιστημονικό και σε οποιοδήποτε επίπεδο που μπορεί να υπάρξει κάποιο ουσιαστικό αντίκτυπο στην κοινωνία και να μπορεί έτσι να μπει ένα μικρό λιθαράκι για κάτι καλύτερο, πάρα να μπει σε μια τεράστια αίθουσα με άλλους 299, και να διαπληκτίζεται μαζί τους, όταν ο καθένας υποστηρίζει το προσωπικό του συμφέρον ή το συμφέρον της πολιτικής του ομάδας αλλά λίγοι το συλλογικό. Με αυτόν τον τρόπο καταλήγει η θέληση για ουσιαστική προσφορά να εκμηδενίζεται και ακόμα και αυτοί που μπορούν να κάνουν την διαφορά, να τους κρατάνε πίσω οι υπόλοιποι.
Έτσι, το παράδοξο που έχει συμβεί είναι, να είναι περισσότερες αυτές οι ατομικές μονάδες που πραγματικά προσφέρουν αλλά δεν ανήκουν ουσιαστικά κάπου, και λιγότεροι αυτοί που δεν μπορούν να προσφέρουν και πολλά, αλλά ανήκουν σε κυβερνητικές ομάδες που πρέπει να το κάνουν.
Η ένωση όμως των ατομικών μονάδων της ουσιαστικής προσφοράς, είναι αυτό που θα οδηγήσει σε μια ουσιαστική αλλαγή. Με τον σκοπό να καταφέρει να οδηγήσει στην δημιουργία ενός νέου πολιτικού χώρου, μιας νέας κοινωνικής ομάδας, στην οποία θα υπάρχει αντίληψη για τις πραγματικές ανάγκες και τον ουσιαστικό καταμερισμό ευθυνών, και θα καταφέρει να προσδιορίσει το πρόβλημα, να παρουσιάσει στις ομάδες πολιτών τις ανάγκες για να προστατευτούν τα συμφέροντα τους και των ανθρώπων των μικρών κοινωνιών, και ως αποτέλεσμα της ευρύτερης κοινωνίας, και να ηγηθεί δίνοντας την δύναμη σε αυτές τις κοινωνίες να αντιμετωπίσουν οι ίδιες τα προβλήματα τους που αυτές γνωρίζουν καλύτερα, αφήνοντας πίσω την μεγάλη φθορά του παλιού.
Γιατί υπάρχει ανάγκη για κάτι καθαρό. Μακριά από κάθε ταμπέλα που χαρακτηρίζει και οδηγεί στην μεροληψία. Μακριά από την ταμπέλα της αριστεράς, της “ανίκανης¨ και “ανέτοιμης” αριστεράς, ή της δεξιάς, της “διεφθαρμένης” και της “εξυπηρέτησης συμφερόντων” δεξιάς. Δυο χώρων που έχουν χαρακτηριστεί από λάθος πρακτικές και έχουν καταλήξει να είναι σαν έννοιες δυο διεφθαρμένοι ή ανίκανοι χώροι, αλλά στην πραγματικότητα είναι δύο διαφορετικοί τρόποι προσέγγισης στην αναζήτηση λύσης κοινωνικών προβλημάτων.
Η συνέργεια δυνάμεων από όλους τους χώρους, χωρίς πλέον καμία ταμπέλα, μακριά από παλιές πρακτικές, που θα αντιμετωπίσουν το κάθε πρόβλημα με την βέλτιστη λύση, και όχι καθολικά με την αριστερή ή την δεξιά, έχοντας τον πολίτη και την κάθε ξεχωριστή κοινωνία στο επίκεντρο, όπου αθροιστικά δημιουργούν το σύνολο μας, είναι αυτό που θα εξελίξει την Ελλάδα. Είναι αυτό που θα δημιουργήσει μια νέα και σύγχρονη δημοκρατία που έχουμε ανάγκη.
Η συνέργεια πολλών και διαφορετικών αντιλήψεων, οδηγεί σε μια αποδεκτή και συμφέρουσα λύση πολλών και διαφορετικών προβλημάτων για το σύνολο των ατόμων που μαστίζονται από αυτά.
Ο επαναπρογραμματισμός ενός ολόκληρου έθνους είναι μονόδρομος. Για την συνολική ευημερία των ανθρώπων της, θέτοντας ως στόχο μια λογική και ορθολογική σκέψη και μια αντικειμενικά σωστή αντίληψη των πραγμάτων, επιστρέφοντας την δημοκρατία στις ρίζες της, για να μπορέσουμε να οδηγηθούμε στην αναδημιουργία της Ελλάδας.
Καΐσερλης Αλέξανδρος
