Επαναλειτουργεί ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών της Κω “Ο Ιπποκράτης”

Αυτό διαβάσαμε στον τοπικό τύπο  και η είδηση έπεσε σαν δροσοσταλιά σε ένα τοπίο που πάσχει από ανομβρία.

Αυτός ο ιστορικός σύλλογος που έχει να επιδείξει περγαμηνές ολόκληρες προσφορών στον άνθρωπο που έχει ανάγκη, που ήταν αποκούμπι σε εκατοντάδες οικογένειες που έψαχναν το πολύτιμο, που αποτελούσε ξεχωριστή και μοναδική εθελοντική προσφορά, που απουσίαζε από το νησί που κάποτε οργάνωνε πανελλήνια συνέδρια, είναι και πάλι πραγματικότητα.

Σίγουρα υπάρχουν και άλλες σημαντικές εθελοντικές οργανώσεις που προσφέρουν, όμως αυτή διαφέρει. Τα μέλη της δεν ψάχνουν χορηγούς, δεν μαζεύουν χρήματα, δεν στηρίζονται σε εκδηλώσεις.

Τα μέλη της προσφέρουν ένα δικό τους ζωντανό κομμάτι στον άγνωστο συνάνθρωπο μας. Του προσφέρουν ζωή!

Ελπίζουμε ο νέος άξιος πρόεδρος του Συλλόγου, όπως και όλα τα μέλη του να αποδειχθούν αντάξιοι του επιτίμου προέδρου του Βαγγέλη και κυρίως άξιοι εκπρόσωποι μιας κοινωνίας που οι πλούσιες αρετές της πρέπει να ζωντανεύουν καθημερινά. 

Ένας μεγαλοεργολάβος φτιάχνει μέσα σε μια κατοικημένη περιοχή, από τις πιο ωραίες της Κω, σε ένα πράσινο περιβάλλον, ένα τεράστιο εργοτάξιο με αδρανή και οικοδομικά υλικά!!

Γίνεται η καταγγελία στην Δημαρχία και το Επαρχείο από τους κατοίκους και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι αυτής της κοινωνίας δεν ασχολήθηκαν γιατί φαίνεται ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες βρίσκονται στη Ρόδο ή στην Αθήνα!!.

Και οι πολίτες έπρεπε να πάνε στον κ. Εισαγγελέα! Εκεί καταντήσαμε. Να επιλύει τα απλά πράγματα μιας πράξεις που είναι επικίνδυνη για την υγεία των πολιτών, την υποτίμηση της περιουσίας τους, αλλά και την δραματική υποβάθμιση του περιβάλλοντος η Δικαιοσύνη και όχι η ίδια η εκπαιδευμένη και πολιτισμένη κοινωνία μέσω των τοπικών της αρχών.!! Να γίνεται το περιβάλλον δικαστική διαφορά μεταξύ ιδιωτών!!

Και φυσικά ως επακόλουθο να θεωρείται αδίκως η τοπική αρχή ως εμπλεκόμενη στην αυθαίρετη και παράνομη παρέμβαση, ως στηρίζουσα την ασύδοτη ιδιωτική πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα.

Πάει αυτός ο Δήμος που ξέραμε. Που μέσα σε μια ημέρα έκοψε τον όροφο στο ιστορικό κέντρο. Που δέσμευσε τεράστιες περιοχές απόλυτης προστασίας παραλιών σε βάρος των ιδιωτών. Που σταμάτησε άμεσα την ασβεσταριά στο επαρχιακό. Που απαγόρευσε την ανακύκλωση σκουπιδιών του ιδιώτη δίπλα στους θαλάμους των στρατιωτών. Και όλα αυτά για το κοινό και όχι το ατομικό συμφέρον.

Τώρα τα θέματα του περιβάλλοντος καταλήγουν στα δικαστήρια. Κοινωνία των Δικηγόρων, των Εισαγγελέων και των Δικαστών. Δηλαδή μια κοινωνία που ο θάνατός του ενός είναι η ζωή του άλλου. Μόνο η κονόμα του…  Και μέχρι να φαγωθούν όλοι…. Πράγμα που αδικεί και αυτή την Δημαρχία….

Δεν πήγε στην Έκθεση τουρισμού του Λονδίνου η κυρία Αντιδήμαρχος και αντί να ψέξουν μόνο το ασήμαντο γεγονός ότι η κ. Βλάχου ως αντιδήμαρχος τουρισμού αγνοούσε ότι απαιτείται διαβατήριο αφού η Αγγλία έχει φύγει από την Ε.Ε. το έκαναν πρώτο θέμα της υποτιθέμενης τεράστιας ζημιάς που έγινε στην Κω επειδή η κ. Αντιδήμαρχος δεν πήγε στην έκθεση και επειδή η Κως δεν είχε περίπτερο και φυλλάδια για να μοιράσει!!!

Τα περίπτερα, τα φυλλάδια και οι εκδρομές των αιρετών στις εκθέσεις τουρισμού όταν εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια ο πλέον έμπειρος στον τουρισμό κ. Βουκουβαλίδης μας φωνάζει ότι δεν χρειάζονται!

Τα φυλλάδια και οι μπροσούρες όταν το διαδίκτυο και η ηλεκτρονική πληροφόρηση έχει κυριαρχήσει στην ζωή μας και στις δουλειές των επιχειρηματιών.

Το τραπεζάκι στα τουριστικά περίπτερα όταν οι συναντήσεις και οι συμφωνίες προετοιμάζονται προ πολλού και κλείνονται σε πολυτελή ξενοδοχεία και σουίτες!

Και το σπουδαιότερο που αφορά όλους και κυρίως τον κ. Χατζημάρκο που επαίρεται για τα κατορθώματα του στην τουριστική πρόοδο: Εάν νομίζουν ότι ζούμε στο 1970 και στο 1980 όπου η Κως και οι τότε πρωτοπόροι συντελεστές του τουριστικού θαύματος και ο Δήμος προσπαθούσαν με την παρουσία τους στις εκθέσεις να πείσουν τους επισκέπτες των εκθέσεων που βρίσκεται και ποιά είναι η Κως είναι βαθειά νυχτωμένοι. Ζουν σε άλλη εποχή, την εποχή των παγετώνων!

Τα μεγαθήρια του παγκόσμιου τουρισμού, όπως η TUI και οι άλλοι έχουν πέραν όλων των άλλων αποκλειστικών εργαλείων και πάνω από το 80% των κλινών της Κω ως ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές.!  Αυτοί την διαφημίζουν και αυτοί την προωθούν γιατί διαφορετικά θα ζημιωθούν.

Η Κως κ. Σβύνου και κ. Σιφάκη κάνετε λάθος εάν νομίζετε ότι περιμένει από εσάς για να πάει καλά στον τουρισμό. Η τουριστική Κως πλέον δεν ανήκει δυστυχώς σε σας και σε μας. Εσείς όπως και οι άλλοι μικροί και μεσαίοι Κώοι τουριστικοί επιχειρηματίες που έχουν απομείνει  κοιτάξτε να διατηρήσετε ανταγωνιστικό το προϊόν σας, όπως πολλοί από εσάς κάνουν. Και αυτό δεν εξαρτάται από την παρουσία σας στις εκθέσεις.

Ο συμπατριώτης μας Θοδωρής Χατζημιχαήλ σε ένα άρθρο του που με ιδιαίτερη λεπτότητα και ευστροφία προσδιορίζει την πολιτική ταυτότητα του αείμνηστου Τέλη και παράλληλα την αντιδιαστέλλει με την δική του ιδεολογική στάση καταλήγει στην πρόταση του να ονομασθεί το λιμάνι της Κω “Λιμάνι Τέλη Παυλίδη”

Κανείς από την Κω δεν αμφιβάλει ότι ο Τέλης έγραψε ιστορία στο πολιτικά χρονικά της πατρίδας μας και φυσικά κανένας από όλους εμάς , όπως και ο Θοδωρής δεν θα βρεθεί να αναφερθεί αδίκως για την ζωή και τα πεπραγμένα του εκλιπόντος

Όμως μια πρόταση για την απόδοση τιμών και μάλιστα αγαλμάτων και ονοματοθεσιών αμέσως μετά από μια έντονη συναισθηματική φόρτιση μάλλον δεν ανταποκρίνεται σε αντικειμενικά δεδομένα αλλά κυρίως σε συναισθηματικά που είναι φυσιολογικό να υπάρχουν.

Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι  δεν είναι τυχαία η επικρατούσα άποψη ότι τιμητικές διακρίσεις αυτού του εύρους και αυτή της σοβαρότητας όπως η πρόταση του κ. Χατζημιχαήλ δεν μπορεί να γίνονται εν ζωή ή μετά θάνατον πριν την παρέλευση τουλάχιστον τριών γενεών συγγενικών προσώπων και φυσικά αφού τεκμηριωθεί και παγιωθεί παγκοίνως η προσφορά του κάθε εκλιπόντος.

Το ειλικρινές κείμενο του κ. Χατζημιχαήλ με λεπτότητα φυσικά αλλά με απόλυτο καθαρό γραπτό λόγο αναδεικνύει το χάσμα που υπήρχε και υπάρχει μεταξύ της πολιτικής που εφάρμοζε ο αείμνηστος Τέλης με αυτήν της δικής του και μια ολόκληρης γενιάς συμπατριωτών μας και άρα ενισχύει την άποψη της χρονικής ωρίμανσης και αφαίρεσης καθε συναισθηματικής πλευράς αλλά και κάθε άλλης σκοπιμότητας.