Οι δημοτικές εκλογές είχαν τελειώσει. Οι ψήφοι είχαν μετρηθεί. Οι παρατάξεις γνώριζαν το αποτέλεσμα και τον αριθμό των συμβούλων που εκλέγονταν. Και οι υποψήφιοι σύμβουλοι ήξεραν ποιοί εκλέγονταν.

Όμως υπήρχε η στεναχώρια όπως πάντα γίνεται κυρίως για όσους ήταν κοντά στην εκλογή τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι φυσιολογικό κάποιοι και ιδίως η ηγεσία των παρατάξεων να θέλει να αμβλύνει την λύπη τους και να τους συμπαρασταθεί.

Μέχρις εδώ όλα καλά! Όλα φυσιολογικά και θεμιτά. Όμως το να προσπαθείς με τεχνάσματα να καλύψεις την στεναχώρια προχωρώντας σε ενστάσεις και προσφέροντας στιγμιαία ελπίδες για την εκλογή πάει πολύ.

Αυτό έγινε και από τον κ. Κυρίτση και από τον κ. Νικηταρά. Προχώρησαν σε ενστάσεις υποστηρίζοντας ότι τα ψηφοδέλτια που ακύρωσαν ήταν έγκυρα και άρα έχασαν έναν σύμβουλο που κέρδισαν οι αντίπαλοι.

Ήλθε λοιπόν η Δικαιοσύνη, προς την οποία έγινε η ένσταση και μας λέει ότι οι ενστάσεις δεν γίνονται αποδεκτές γιατί ακόμα και στην περίπτωση που τα άκυρα ψηφοδέλτια ήταν έγκυρα και πάλι η σύνθεση των παρατάξεων και ο αριθμός των δημοτικών τους συμβούλων δεν θα άλλαζε!!! 

Φυσικά στην περίπτωση των ενστάσεων το κακό ήταν μικρό. Αφορούσε ελάχιστους που κυρίως το γεγονός μεγαλοποίησαν τα παπαγαλάκια.

Όμως αυτή η τακτική είναι παρόμοια παλαιοκομματική τακτική και για όλες τις άλλες περιπτώσεις με τις υποσχέσεις έργων που οι πολιτικοί γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να γίνουν αγοράζοντας έτσι περίοδο ανοχής και χάριτος πουλώντας ελπίδες στους πολίτες.

Όταν οι εξουσίες εμπορεύονται εν γνώσει τους το ψέμα για να κερδίσουν χρόνο και ψεύτικες ελπίδες στις κοινωνίας τα πράγματα αλλάζουν. Η ζημιά στην κοινωνία είναι τεράστια όταν αποκρύπτεται η αλήθεια και αντίθετα προσφέρονται φρούδες ελπίδες

Με το θάρρος της γνώμης της, με τον πόνο μέσα της, με την ποιότητα των κειμένων της που την διακρίνουν, η συμπατριώτισσα μας εκπαιδευτικός κ. Τσαντσαράκη που για 24 ολόκληρα χρόνια δίδαξε στην Κέφαλο μιλά για το εγκαταλελειμμένο εδώ και χρόνια σχολείο της.

Κτίστηκε ένα καινούργιο και αυτό που φώλιασε σχεδόν όλους τους Κεφαλιανούς βρίσκετε σε πλήρη εγκατάλειψη. Δεν αποδίδει σε κάποιους ευθύνες. Βάζει και τον εαυτό της μέσα για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση. Και φυσικά μας λέει πάρα πολλά.

Ότι δεκάδες είναι τα κτίρια του Δήμου στην ίδια κατάσταση. Ότι δεν γίνεται να τα εγκαταλείπουμε. ότι αυτή η φροντίδα είναι το πρώτο που πρέπει να μας ενδιαφέρει γιατί αφορά την καθημερινή διαβίωση μας. Αφορά τον ίδιο τον πολιτισμό μας και πάνω απ’ όλα την ίδια την καθημερινότητα μας.

Η αγαπητή μας κυρία Σίσσυ δεν κάνει αντιπολίτευση. Δεν θέλει να αναδείξει τον εαυτό της. Άλλωστε δεν το χρειάζεται.

Μας λέει ότι η προστασία και η ανάδειξη του πλούτου που δημιούργησαν οι παλαιότεροι και βιώνουν και οι σημερινοί είναι το πρώτο που πρέπει να μας ενδιαφέρει.

Δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Εμείς θα λέγαμε ότι αυτό που χρειάζεται είναι το μεράκι και η ευαισθησία και μετά ένας σχεδιασμός και ένας προγραμματισμός, μια ιεράρχηση που θα βάλει πρώτα τις καθημερινές ανάγκες της κοινωνίας μας και μετέπειτα στόχους που θα αναδεικνύουν την ομορφιά και την δημιουργικότητα της κάθε τοπικής κοινωνίας μας ξεχωριστά.

Είναι μια νέα πενταετία. Ας ξεκινήσουμε με την προτροπή και την κραυγή της δασκάλας μας.

Διαβάσαμε στην Εφημερίδα των Συντακτών την συζήτηση που είχε η δημοσιογράφος Εύα Νικολαϊδου με τους κύριους συντελεστές και εξέχοντες καλλιτέχνες της Παράστασης “Μικρά συζυγικά εγκλήματα” την Ναταλία Τσαλίκη και τον Άρη Λυμπερόπουλο μας άρεσαν και αναδημοσιεύουμε μέρος της.

● Ζούμε σε μια εποχή βαρβαρότητας. Αναζητούμε τον άνθρωπο, όπως είχε πει κι ο Σεφέρης στην ομιλία του, στην απονομή του Νόμπελ.

Ν.ΤΣ.: Η ζωή, θέλουμε-δεν θέλουμε, εξελίσσεται. Μπορεί η δική μας χώρα να προχωράει πολύ πιο αργά από τις άλλες, γιατί είναι βαθύτατα συντηρητική χώρα, δεν της αρέσει η μετακίνηση. Είμαστε φοβισμένοι άνθρωποι. Δεν αρέσει στην κοινωνία μας η αλλαγή. Είμαστε ανασφαλείς. Το καινούργιο προϋποθέτει μια γενναιότητα, μια τόλμη. Δεν την έχει αυτή ο Ελληνας. Για να προχωρήσεις μπροστά, χρειάζεται να κάνεις μια σύγκρουση με τον εαυτό σου. Με τους γύρω σου, με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός σου. Πρέπει να σκύψεις μέσα σου να δεις τι σου αρέσει και τι όχι. Είναι η μοίρα της ζωής να πηγαίνει μπροστά. Και ο πυρήνας της ζωής είναι ο άνθρωπος.

● Ουσιαστικά, φοβόμαστε τους φόβους μας.

Α.Λ.: Ωραίο αυτό. Έχεις μια στιγμή στο έργο που λες «φοβάμαι αυτό που μπορεί να μάθω, φοβάμαι αυτό που μπορεί να είμαι». Δεν έχει να κάνει με το έργο. Πολλές φορές έχω επικαλεστεί κι εγώ το ρήμα φοβάμαι. Λέω ότι είμαι ίσως ένας φοβισμένος άνθρωπος. Είναι ένα πράγμα που το παλεύουμε. Είμαστε τυχεροί γιατί κάνουμε μια δουλειά που συχνά σε κάνει να σκεφτείς ξανά κάποια πράγματα. Εκτίθεσαι μπροστά σε κόσμο, στον μικρόκοσμο μιας σκηνής ένα βράδυ. Ένας κύριος που είχε έρθει χθες έλεγε στη γυναίκα μου «πόσο τυχερός είμαι που τον έχω φίλο». Αλλά έχει να κάνει με αυτό που εισπράττει από σκηνής και επηρεάζει κάπως τον ψυχισμό του. Νομίζω ότι αυτή είναι η πολύ μικρή μάχη που κάνω εγώ, χωρίς να είμαι επαναστατική φύση.

● Ποια βήματα πρέπει να γίνουν στο εκπαιδευτικό σύστημα;

Ν.ΤΣ.: Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι απαρχαιωμένο. Είναι πολύ βαθύ το θέμα για μένα. Είμαστε πολύ πίσω. Δεν φτάνει να ξέρουν οι άνθρωποι μόνο γεγονότα. Έχει πει η Αρβελέρ κάτι πολύ ωραίο. Λέμε στα παιδιά μας «καλή επιτυχία» ενώ θα έπρεπε να τους λέμε «καλή ευτυχία». Δεν τους μαθαίνουμε να είναι ευτυχισμένα. Τα φορτώνουμε με ένα σωρό υποχρεώσεις, μαθήματα – και το παιδί δεν μαθαίνει. Και μετά λέμε γιατί δεν αγαπάει, δεν έχει έρθει κοντά με τον εαυτό του. Γιατί δεν του το έμαθε κανείς. Το κύτταρο είναι η οικογένεια και το σχολείο. Πώς μεγαλώνει κανείς, με τι τροφή;

● Θα θέλατε να σχολιάσετε κάτι για τη βία της εποχής;

Α.Λ.: Δεν μπορώ να είμαι αθώος σε αυτά που γίνονται. Αισθάνομαι ότι υπάρχει σκοπιμότητα. Παίζεται μπάλα για το κεντρικό κομμάτι, της πολιτικής κατάστασης. Παρότι στη ζωή μπορώ να σου πω ότι με παρέσυραν πρόσωπα και όχι πολιτικές. Μπορεί να ψήφιζα έναν άνθρωπο γιατί με γοήτευε. Πάντα έτσι λειτουργούσα και στη ζωή μου, έτσι λειτούργησα και στο θέατρο. Μέχρι που κατάλαβα ότι έπρεπε μάλλον να πάρω μια απόσταση. Ισως και να το πλήρωσα.

Ν.ΤΣ.: Η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω στον τομέα της πολιτικής. Είμαστε ακόμα στον απόηχο του εμφύλιου πολέμου. Κι αυτό το βλέπουμε και σε άλλες πτυχές της κοινωνίας. Η τάση μας να χωριζόμαστε, οι από δω κι οι από κει. Το βλέπεις στο facebook αυτό. Με το που γίνεται κάτι είναι σαν να είσαι υποχρεωμένος να διαλέξεις πλευρά. Προσωπικά, δεν πιστεύω σε κόμματα. Πιστεύω σε ανθρώπους. Προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε έναν άνθρωπο που μας πείθει ότι αγαπάει αυτή τη χώρα και το κάνει με ανιδιοτέλεια για να πάει μπροστά η πατρίδα μας. Δύσκολα τους βρίσκω αυτούς τους ανθρώπους. Δεν με ενδιαφέρει τι είναι, πώς είναι. Αρκεί να με πείσει.

● Τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο; Δεν εμπιστευόμαστε πια.

Ν.ΤΣ.: Μα δεν εμπιστεύεσαι ούτε τον εαυτό σου. Από εκεί ξεκινάμε. Αν εσύ δεν νιώθεις μέσα σου μια σιγουριά, πώς θα εμπιστευτείς τον διπλανό, αν εσύ είσαι κομμάτια; Θέλει πολλή δουλειά ο Έλληνας για να προχωρήσει, να ενηλικιωθεί και να ωριμάσει. Πολύ χρόνο. Εάν δεν το αποφασίσει, δεν θα γίνει. Δεν το βλέπω να το αποφασίζει γρήγορα.

Α.Λ.: Δεν τελείωσε ο Εμφύλιος, ο διχασμός. Η κατάρα αυτής της φυλής. Ξεκινάει από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και συνεχίζει. Και στην καθημερινότητά μας, στα επαγγέλματα. Άμα πάει κάποιος και προκόψει έξω, είναι ανεπιθύμητος μέσα.

Όποιος παρακολουθεί τις απόψεις, τις θέσεις και τις συμπεριφορές του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, του Στέφανου Κασσελάκη, θα καταλάβει τους λόγους που αποχωρούν από τον ΣΥΡΙΖΑ τα ιστορικά στελέχη του. Τους κάνει να φαίνονται ξεπερασμένοι!

Παράλληλα θα δικαιολογήσει και τις επιλογές του 56% των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν Κασσελάκη.

Ο Δαρβίνος ήταν ο πρωτοπόρος ερευνητής επιστήμονας που υποστήριξε την θεωρία της εξέλιξης των ζώων και των φυτών. Είναι αυτός που είπε με απλά λόγια ότι τα ζώα για να επιβιώσουν πρέπει να προσαρμόζονται, διαφορετικά εξαφανίζονται.

Αποχώρησαν λοιπόν και αποχωρούν όσοι είναι κολλημένοι στο Κεφάλαιο του Μαρξ και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κεφάλαιο με μικρό κ είναι και τα 5 και 10 χιλιάρικα  που έχει ένας νεαρός από τον πατέρα του ή ένα δάνειο από μια τράπεζα για να ανοίξει μια καφετέρια, ένα σουβλατζίδικο, ένα ιατρείο και που στα πρώτα βήματα του θέλει την στήριξη της πολιτείας  και της κοινωνίας για να το ξεπληρώσει και να το πολλαπλασιάσει!!

Αυτό είπε ο κ. Κασσελάκης και οι θεματοφύλακες του Κεφαλαίου ανατρίχιασαν και βγήκαν από τα ρούχα τους, χωρίς να σκεφτούν ότι  όταν έγραψε το Κεφάλαιο ο Μαρξ, το χρήμα το είχε το 1% του πληθυσμού και το άλλο 99% ήταν δούλοι και άφραγκοι!!

Φανταστείτε τώρα εσείς αγαπητοί μας φίλοι να βρίσκεστε σήμερα στην ίδια επιχείρηση τεχνητής νοημοσύνης, να έχετε επενδύσει σε αυτήν τα οράματα, τις ελπίδες και το χρήμα σας και διαχειριστές της να είναι ένας τριαντάρης του Πολυτεχνείου και ο Σκουρλέτης ή ο Βίτσας ή ο Φίλης!!! 

Η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ολόιδια με τις καθημερινές ιστορίες των νέων ανθρώπων όταν έφτασε η ώρα να αποχωρήσουν οι γερασμένοι γονείς τους.  Ή αποχωρούν από μόνοι τους και αφήνουν τα παιδιά τους να προχωρήσουν ακόμα και με ρίσκο. Ή τα ίδια τα παιδιά τους δεν τους αντέχουν και τους παροπλίζουν.

Αυτό έγινε και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που μελέτησαν τον Δαρβίνο δεν άντεξαν άλλο και πήραν το ρίσκο!! Θα μας πείτε θα πετύχει?  Στην θεωρία της εξέλιξης η προσαρμογή είναι αναγκαία αλλά σταδιακή. Ο χρόνος θα δείξει αν θα πεθάνει το είδος ή αν θα αντέξει και θα πολλαπλασιαστεί. Το βέβαιο είναι ότι οι αλλαγές στο ζωικό και στο φυτικό βασίλειο είναι νομοτελειακές και άρα αυτό που έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν επιβεβλημένο και είναι το πρώτο και αναγκαίο βήμα.