Οι Δήμοι από τις εποχές πριν το 1974. Όπως και την περίοδο των μεγάλων ευθυνών και των τεράστιων δυνατοτήτων στην ανάπτυξη των περιοχών τους μέχρι το 2000. Αλλά και την περίοδο της απαξίωσης τους από το 2000 μέχρι και σήμερα το σύστημα διακυβέρνησης τους παραμένει συγκεντρωτικό, δημαρχοκεντρικό και μάλιστα τελευταία ισχυροποιείται .

 

Τα βασικά χαρακτηριστικά των συγκεντρωτικών συστημάτων διακυβέρνησης των Δήμων διαχρονικά είναι τα ακόλουθα.

1. Ο Δήμαρχος είναι προϊστάμενος όλων των υπηρεσιών του Δήμου.  Ουδέποτε το πολιτικό δυναμικό της χώρας διανοήθηκε να αποσυνδέσει τις ευθύνες του Δημάρχου από το στελεχιακό δυναμικό των Δήμων.  Μπορεί αυτό το γεγονός να δικαιολογείται στις περιόδους έλλειψης επιστημονικού στελεχιακού δυναμικού ή και στις περιόδους ισχνών αγελάδων όπως στο μακρινό παρελθόν ή και τελευταία, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη διάκρισης των πολιτικών από τις διοικητικές και διαχειριστικές ευθύνες. (5α)

2. Ο Δήμαρχος μεταβιβάζει κατά την κρίση του αρμοδιότητες και διοικητικά καθήκοντα σε 5 ή 7 ή και περισσότερους αντιδημάρχους!. Αυτόματα με αυτή την πρώτη κατανομή καθηκόντων στους συμβούλους  ελέγχει πλήρως το σύνολο της παράταξης του αλλά και το Δημοτικό συμβούλιο αφού εξ αρχής προσδιορίζει την ανάληψη των υπολοίπων θέσεων σε προεδρία και επιχειρήσεις. (5β)

3. Ο Δήμαρχος και ιδιαίτερα τελευταία, έχει την δυνατότητα πρόσληψης μετακλητών, δικής του επιλογής, επιστημονικών συνεργατών οι οποίοι μπορεί να παρεμβαίνουν στο έργο των υπηρεσιών. (5γ)

4.Ουδέποτε θεσμοθετήθηκαν και εφαρμόστηκαν ουσιαστικές διαδικασίες εσωτερικού ελέγχου διαχείρισης των οικονομικών και αξιολόγησης των υπηρεσιών (5δ)

5.Η καταστατική θέση των αιρετών Συμβούλων που αφορά την θεσμική, κοινωνική  και οικονομική οντότητα τους ουδέποτε συζητήθηκε αφού στην ουσία η υποτιθέμενη νομοθετική τους εργασία είναι ανύπαρκτη και οι αντίστοιχες αρμοδιότητες και ευθύνες του δημοτικού οργάνου ή των επιτροπών του επουσιώδεις.  (5ε)

 

Στην ουσία το παραπάνω μονοπρόσωπο και ανεξέλεγκτο εσωτερικά συγκεντρωτικό σύστημα διακυβέρνησης των Δήμων απεικονίζει με απόλυτη ακρίβεια την πλήρη αναντιστοιχία μεταξύ της λαϊκής εκπροσώπησης που πηγάζει από την παλλαϊκή ψήφο και της συμμετοχικής δημοκρατίας που απαιτεί την όσο μεγαλύτερη συμμετοχή των εκπροσώπων του λαού στην λήψη των αποφάσεων και στην ανάληψη ευθυνών.

 

Εξ αιτίας αυτού του συγκεντρωτικού συστήματος διακυβέρνησης νομοθετούνται με ελάχιστες παραλλαγές και εφαρμόζονται τα εκλογικά πλειοψηφικά συστήματα που παρέχουν στον Δήμαρχο την πλειοψηφία σε συμβούλους στο Δημοτικό Συμβούλιο ανεξάρτητα του ποσοστού εκλογής του. Η τελευταία θεσμοθέτηση της απλής αναλογικής απέτυχε ακριβώς γιατί προϋπέθετε την αλλαγή του συγκεντρωτικού συστήματος διακυβέρνησης με μεταφορά αρμοδιοτήτων και ευθυνών στο δημοτικό συμβούλιο με παράλληλα αλλαγή της καταστατικής θέσης του Δημάρχου και των αιρετών συμβούλων. (5στ)

 

Το δυστύχημα είναι ότι ακριβώς τα ίδια συγκεντρωτικά συστήματα διακυβέρνησης εφαρμόζονται και στην Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση και στο Κράτος. Με αποτέλεσμα τα πάντα να εξαρτώνται από έναν άνθρωπο στην Κυβέρνηση, τον Πρωθυπουργό, από έναν στην Περιφέρεια, τον Περιφερειάρχη  και από έναν στους Δήμους, τον Δήμαρχο.  Το αποτέλεσμα είναι αυτονόητο. (5ζ)

 

Η υπερεξουσίες ενός ανθρώπου τον καθιστούν αδύνατο σε αποφάσεις σε μια εποχή πολυσύνθετη και δαιδαλώδη. Ευάλωτο στους μη θεσμικούς και μη εκλεγμένους συνεργάτες του και κυρίως τρωτό στα πάσης φύσεως συμφέροντα. Πράγματα που δύσκολα θα περνούσαν από εκλεγμένους συμβούλους με συλλογικές αρμοδιότητες και ευθύνες η οποίοι δυστυχώς σήμερα είναι υποχείριοι του Δημάρχου.

 

 Στην ουσία αλλά και στην πράξη ο Δήμαρχος είναι ο μοναδικός ρυθμιστής αλλά και υπεύθυνος απέναντι του νόμου των αποφάσεων και των πράξεων του Δήμου.  Κάθε δυνατότητα συμμετοχής, αξιοποίησης ή δεσμευτικών συλλογικών αποφάσεων των συμβούλων εναπόκειται στις ικανότητες και στις διαθέσεις του Δημάρχου.

 

Κείμενα Αυτοδιοίκησης (5)

Πήραμε, τον ευχαριστούμε και δημοσιεύουμε το άρθρο του φίλου Αλέξανδρου Καίσερλη

«Εγώ για το χαρτί ήρθα». Μια φράση που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει και δεν χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση. Μια φράση που μπορεί να καθρεπτίζει την νοοτροπία ενός ολόκληρου έθνους.

Παλαιότερα – μέχρι ακόμα και σήμερα – ήταν κάτι το συνηθισμένο να επιβραβεύεται κάποιος, με στόχο μια καλύτερη επίδοση, με την επιβράβευση να είναι κάποιο κάποιο υλικό αγαθό ή ένα χρηματικό πόσο. Αλλά βλέποντας τα πράγματα με μια πιο σύγχρονη ματιά, πόσο αποδοτικό είναι αυτό?

Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που περιμένουν να λάβουν μια ανταμοιβή για την ολοκλήρωση μιας εργασίας  – ή για να την κάνουν με επιτυχία – δεν αποδίδουν το ίδιο καλά όσο αυτοί που δεν περιμένουν τίποτα. Αυτό ισχύει τόσο για μικρά παιδιά, μεγαλύτερα παιδιά όσο και για ενήλικες. Και για άντρες και για γυναίκες. Για ανταμοιβές κάθε είδους και για κάθε είδους εργασία, όπως για παράδειγμα είναι η μάθηση, όταν πρόκειται να ανταμείψεις ένα παιδί για να του δώσεις κίνητρο να μάθει.

Γιατί να τον νοιάζει όλη η διαδικασία της εργασίας ή της μάθησης όταν μπορεί να πάρει την ανταμοιβή χωρίς να ξοδέψει χρόνο μαθαίνοντας? Στην πραγματικότητα το μόνο που θα τον νοιάζει είναι να πάρει την ανταμοιβή, και όχι να μάθει που είναι και η ουσία. Συμπερασματικά, τα δεδομένα υποδηλώνουν ότι όσο περισσότερο θέλουμε τα παιδιά – ή οι ενήλικες –  να κάνουν κάτι, τόσο πιο αντιπαραγωγικό είναι να τους προσφέρουμε μια  ανταμοιβή για να το κάνουν, πάντα σύμφωνα με τις μελέτες, που πλέον δεν είναι μόνο μελέτες αλλά ένα γεγονός.

Αυτό είναι κάτι που στην κοινότητα των εκπαιδευτικών είναι γνωστό. Ότι δηλαδή η επιβράβευση είναι το ίδιο επιβλαβής με την τιμωρία, σαν να βλέπουμε την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Αυτό το φαινόμενο όμως, εκτός από τους εκπαιδευτικούς, θα έπρεπε να είναι γνωστό και από τους νομοθέτες.

Και αυτό γιατί, θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε το παραπάνω φαινόμενο, με το κράτος να ζητάει πιστοποιήσεις, πτυχία και σεμινάρια για να μπορέσει κάποιος να ανέβει θέσεις στην κατάταξη και να μπορέσει να διοριστεί ή και ίσως να έχει μια καλύτερη μισθοδοσία. Το κράτος δίνει την ανταμοιβή, ο εκπαιδευτικός ανταμείβεται. Σύμφωνα με τα παραπάνω, πόσο θα πίστευε κανείς ότι θα ένοιαζε τον εκπαιδευτικό να μάθει πραγματικά, και όχι να συλλέξει χαρτιά για να έχει περισσότερες πιθανότητες να διοριστεί, ή να έχει έναν καλύτερο μισθό? Αν είχε την επιλογή να πάρει το χαρτί, το εισιτήριο δηλαδή για την επιβράβευση, χωρίς να χρειαστεί να περάσει από όλη την διαδικασία να μάθει, τι θα επέλεγε?

Πλέον οι εκπαιδευτικοί, αναγκάζονται να μαζέψουν χαρτιά έτσι ώστε να έχουν μια καλύτερη θέση στο δημόσιο, χωρίς όμως να τους νοιάζει να μάθουν αυτό που πρόκειται να εκπαιδευτούν ή να διδάξουν, όταν έρθει η ώρα. Ένα κομμάτι χαρτί, έχει αντικαταστήσει την ουσία της γνώσης. Και η αλήθεια είναι ότι δεν φταίνε αυτοί αλλά αυτός που τους οδήγησε να σκέφτονται έτσι.

Καταλήγουμε πλέον να μιλάμε για ελληνική νοοτροπία, γιατί όντως έχουμε έναν ξεχωριστό τρόπο σκέψης. Έναν τρόπο σκέψης που μας επέβαλε το κράτος και αυτοί που διαμορφώνουν τις κοινωνίες. 

Γενικότερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό που βλέπουμε στην εκπαίδευση είναι ένας φαύλος κύκλος. Κάτι που δεν κινείται σε μια ευθεία γραμμή προς το καλύτερο. Κάθε κυβέρνηση που έρχεται, η ακόμα χειρότερα μέσα στις ίδιες κυβερνήσεις, γίνονται αλλαγές που κινούνται σε έναν κύκλο και όχι σε  μια ευθεία προς τα μπρος. Αλλαγές που επαναφέρουν παλιότερες μεταρρυθμίσεις που είχαν καταργηθεί, που με την σειρά τους επαναφέρουν κάτι το οποίο θεωρούνταν ξεπερασμένο ή και μη αποδοτικό.

Ακόμα και νέες αλλαγές που είναι μεν υποσχόμενες, γίνονται έχοντας στο μυαλό το σήμερα. Χωρίς να σκέπτονται το μέλλον. Επενδύσεις του σήμερα αλλά όχι του αύριο. Για το θεαθήναι. Και αυτό δυστυχώς είναι κάτι διαχρονικό.

Όμως, από την στιγμή που υπάρχει επένδυση για το σήμερα, πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχει και το αύριο, και ο προϋπολογισμός σου και το σχέδιο που κάνεις πρέπει να έχει αξία και για το μέλλον. Αυτός ο κύκλος που εξακολουθούμε να κάνουμε, τον κάνουμε γιατί δεν βλέπουμε το μέλλον, πάρα μόνο το παρόν. Ένας κύκλος της αυτοκαταστροφής. Το φινλαδικό εκπαιδευτικό σύστημα, που πρωτοξεκίνησε πριν από δεκάδες  χρόνια για να φτάσει σε αυτό που είναι σήμερα και να θεωρείται ένα από τα καλύτερα στον κόσμο, είναι ένα παράδειγμα καλού οράματος και σχεδιασμού, που υλοποιήθηκε με την πάροδο των χρόνων, με συνεννόηση και υπομονή.

Ας ξεκινήσουμε όμως από τα βασικά. Αν θέλεις πραγματικά να αλλάξεις κάτι, άλλαξε τον τρόπο σκέψης του Έλληνα. Αν θέλεις καλύτερη εκπαίδευση δίδαξε στον εκπαιδευτικό ότι στην γνώση, και όχι σε ένα κομμάτι χαρτί βρίσκεται η ουσία. Διδάσκοντας δηλαδή, την αξία της γνώσης. Ένας πολύ απλός τρόπος για να αλλάξεις και την ποιότητα της εκπαίδευσης, αλλά και την ελληνική νοοτροπία. Και τα δυο εξίσου σημαντικά.

 Κυριακάτικο άρθρο της συντακτικής ομάδας της Κως Προοπτική που αφορά την αυτοδιοίκηση.  Η σειρά των άρθρων  είναι αριθμημένη Η αρίθμηση σε κάποιες παραγράφους σημαίνει την περαιτέρω μελλοντική ανάπτυξη τους. Διαδώστε το και κρατήστε το.

 

Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβουμε ότι τα οικονομικά των ΟΤΑ είναι το αίμα των ζωντανών οργανισμών. Όταν αυτό δεν αναπαράγεται και δεν οξυγονώνεται τότε ο οργανισμός πεθαίνει ή υποστηρίζεται μηχανικά αλλά βρίσκεται σε κώμα!

 

Οι Δήμοι στην χώρα μας μέχρι και το 1981 που ανέλαβε την διακυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ βρίσκονταν πράγματι σε κώμα. Δεν ήταν ζωντανοί οργανισμοί! Τα έσοδα τους προήρχοντο από τις επιχορηγήσεις των κυβερνήσεων που αποφασίζονταν κάθε χρόνο και αφορούσαν αυστηρά τα λειτουργικά τους έξοδα και από τις ισχνές δημόσιες επενδύσεις έργων που και αυτά ελέγχονταν ετήσια από τις κυβερνήσεις. Για τις δημοτικές  ανταποδοτικές υπηρεσίες καθαριότητας, φωτισμού, ύδρευσης, άρδευσης και αποχέτευσης την τιμολόγηση την καθόριζε η κυβέρνηση!

 

Όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ, την διακυβέρνηση, το αξίωμα του Δημάρχου ήταν τιμητικό και άμισθο. Τα έξοδα παράστασης του Δημάρχου υπολογίζονταν ανάλογα με τις εισπράξεις του Δήμου και τις συντάξεις των δημάρχων και των δημοτικών υπαλλήλων τις πλήρωνε ο Δήμος! Αντιδήμαρχοι και μετακλητοί υπάλληλοι δεν υπήρχαν! Αυτά από το ΠΑΣΟΚ με υπουργό τον αείμνηστο Γ. Γεννηματά καταργήθηκαν και  τις υποχρεώσεις τις ανέλαβε το κράτος πέραν από το ότι άμεσα αυξήθηκαν οι κρατικές επιχορηγήσεις και οι δημόσιες επενδύσεις κατά 300%!  Ήταν η πρώτη γενναία ενίσχυση που έδωσε ώθηση στους Δήμους να αναπτύξουν δραστηριότητες σε δημοτικές επιχειρήσεις, σε αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας τους και σε έργα με αυτεπιστασία που κάλυψαν χιλιάδες θέσεις εργασίας, αυξάνοντας το τοπικό εισόδημα! (4α)

 

Το δεύτερο μεγάλο βήμα έγινε και πάλι επί ΠΑΣΟΚ επί υπουργίας Α. Τσοχατζόπουλου το 1988 όταν προσδιορίστηκε με νόμο το ύψος των κρατικών επιχορηγήσεων στο 20% του φόρου εισοδήματος και στο 50% των τελών κυκλοφορίας τα οποία κατανέμονταν στους Δήμους με κοινές αποφάσεις της κυβέρνησης και της κεντρικής Ένωσης των Δήμων. (4β)

 

Το τρίτο μεγάλο βήμα πάλι επί ΠΑΣΟΚ ήταν η δημιουργία του δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης, των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων, που είχε ως αποτέλεσμα να κατανέμονται οι κρατικές πιστώσεις των δημοσίων έργων από τους εκλεγμένους και όχι από την κυβέρνηση.  Αυτή η εξέλιξη συμπληρώθηκε και πάλι επί ΠΑΣΟΚ το 1998 με την κατάργηση της κρατικής περιφέρειας και των Νομαρχιών και την δημιουργία των αυτοδιοικητικών περιφερειών που διαχειρίζονται μεγάλο μέρος του κρατικού προϋπολογισμού.(4γ)

 

Η γενναία και θεσμοθετημένη πλέον στο ύψος κρατικής χρηματοδότησης, σε συνάρτηση με τις επιδοτήσεις σε αναπτυξιακά έργα και η εισροή πόρων από τα προγράμματα σύγκλισης Βορρά Νότου της Ε.Ε. που ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου με το ιστορικό βέτο κατόρθωσε το 1989 οδήγησαν τους Δήμους στο απόγειο της ανάπτυξης τους στα τέλη της δεκαετίας του 1990, απελευθερωμένους από την κρατική εξάρτηση.

 

Ιδιαίτερα για την Δωδεκάνησο οι Δήμοι αποτελούσαν ξεχωριστό παράδειγμα αφού οι Ιταλοί  άφησαν αφενός μεγάλη δημόσια περιουσία η οποία σε μεγάλο ποσοστό παραχωρήθηκε στους Δήμους. Άφησαν το κτηματολόγιο που απέτρεπε την κτηματική λεηλασία. Άφησαν την τοπική δημοτική φορολογία 4% επί της αξίας των εισαγομένων και εξαγομένων προϊόντων που εισέπρατταν οι Δήμοι.!  Επίσης μετά την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου καθιερώθηκε η απόδοση στους Δήμους του 20% επί του φόρου φυσικών και νομικών προσώπων της Δωδεκανήσου. Η ακίνητη περιουσία των Δήμων, ο Δημοτικός φόρος και το 20% του φόρου εισοδήματος ήταν στην πραγματικότητα το αίμα των Δήμων και η ανάσα τους που τους κρατούσε ζωντανούς πέραν της μηχανικής υποστήριξης των κυβερνήσεων. (4δ)

 

Δυστυχώς από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ξεκίνησε ο κατήφορος και η πλήρης και πάλι εξάρτηση των Δήμων από την βούληση και τον έλεγχο των κυβερνήσεων. Καταργήθηκαν με νόμους σταδιακά τα πάντα. Οι δημοτικές επιχειρήσεις, οι προγραμματικές συμβάσεις, οι επιδοτήσεις των αναπτυξιακών νόμων και φυσικά μειώθηκαν οι θεσμοθετημένοι τακτικοί πόροι και κυρίως το μεγαλύτερο μέρος τους κατανέμεται ερήμην των συνδικαλιστικών οργάνων των Δήμων και υποδιαιρείται σε εξειδικευμένα προγράμματα κατά την κρίση της κυβέρνησης που κατανέμει ο υπουργός και η κυβέρνηση ανάλογα με την βούληση τους!!!  (4ε)

 

Επίσης η απουσία δημοκρατικού προγραμματισμού κατανομής των εθνικών πόρων και της Ε.Ε. που σταδιακά καταργήθηκε και η συγκεντρωτική διακυβέρνηση των Δήμων και των Περιφερειών που ενισχύθηκε από το πλήθος των αντι, και των συνεργατών που έχει ως αποτέλεσμα τον πλήρη έλεγχο των δημοτικών και περιφερειακών οργάνων από τον Δήμαρχο και τον Περιφερειάρχη συμπλήρωσαν την τραγική σημερινή εικόνα των Δήμων σε αποτέλεσμα το κώμα και η τεχνική υποστήριξη. Δηλαδή πλήρης εξάρτηση(4στ)

 

Ήταν η σκόπιμη εξέλιξη αποδυνάμωσης των Δήμων από το σκληρά συγκεντρωτικό κράτος για την επέλαση των ξένων επενδυτικών κεφαλαίων και για την εκμετάλλευση του περιβάλλοντος των δημόσιων αγαθών και των ανθρώπων.  

 

Κείμενα Αυτοδιοίκησης (4) 

Πήραμε και δημοσιεύουμε αφού τον ευχαριστήσουμε το άρθρο φίλου της ιστοσελίδας μας.

Παρακολουθήσεις που γίνονται από ένα δημοκρατικό κράτος, με νόμιμο τρόπο αλλά λανθασμένα, όπως μας αναφέρει η κυβέρνηση, αλλά παράνομα και κακόβουλα, όπως μας λένε οι παραιτήσεις που ακολούθησαν. Αν γνώριζε την παρακολούθηση του κ. Ανδρουλάκη δεν θα την επέτρεπε, είπε ο άνθρωπος που οι αρμοδιότητες της ΕΥΠ ήταν στον ίδιο, με δική του απόφαση.

Η εικόνα πλέον, στην εποχή της τεχνολογίας, είναι τα πάντα. Όταν έχεις ένα μαγαζί, όσο καλό και να είναι, δεν μπορεί να λειτουργήσει αν η εικόνα που έχει είναι ανύπαρκτη. Το καλύτερο προϊόν να έχεις, δεν θα βρει ανταπόκριση αν δεν προωθηθεί σωστά. Το ίδιο ισχύει για το αντίστροφο. Μπορεί να έχεις το χειρότερο μαγαζί, αλλά η εικόνα που παρουσιάζεις να δείχνει ότι είσαι το καλύτερο.

Και το ίδιο ισχύει με το προϊόν της Νέας Δημοκρατίας, την κυβέρνηση της Ελλάδας δηλαδή, και με τα Μ.Μ.Ε που μας πουλάν το πόσο σπουδαίο είναι το έργο τους, υποβαθμίζοντας ή μην επιλέγοντας να παρουσιάσουν την φωνή των άλλων. Σε οποιοδήποτε τραγικό γεγονός που έχει την ευθύνη η κυβέρνηση, πρώτο θέμα θα είναι κάτι άλλο που «πουλάει» ακόμα καλύτερα, σε μια απόπειρα αποπροσανατολισμού.

Γιατί πλέον όλα τα Μ.Μ.Ε, έχουν και μια κατεύθυνση. Είναι γνωστό σε όλους πόσα εκατομμύρια δίνονται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στα Μ.Μ.Ε. για διάφορους λόγους και αιτίες. Ο μέσος πολίτης ξέρει ότι το μέσο αυτό που θα επιλέξει για να ενημερωθεί, είναι κίτρινο. Και δεν είναι μόνο ένα. Είναι πολλά που, θέλοντας και μη, επιλέγοντας την ενημέρωση μας, επιλέγουμε και την πλύση εγκεφάλου.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Υπάρχουν και τα κοινωνικά δίκτυα, όπου μπορεί ο καθένας, ανώνυμα, χωρίς το μειονέκτημα της ταμπέλας πλέον, να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, έχοντας τις περισσότερες αντιδράσεις στην ανάρτηση του, με αποτέλεσμα να επηρεάσει γεγονότα και καταστάσεις, και να γείρει την πλάστιγγα προς τις δικές του πολιτικές αντιλήψεις.

Πόσες τακτικές, και πόσες επενδύσεις έχουν γίνει άραγε σε αυτόν νέο μέσο που μας προσφέρει η τεχνολογία, με σκοπό την αλλοίωση των αντιλήψεων?

Εν τέλει, είχε δίκιο ο κ. Μητσοτάκης. Στην δημοκρατία που ζούμε δεν υπάρχουν σκιές. 15.000 νόμιμες παρακολουθήσεις μόνο από την ΕΥΠ τον χρόνο. Φανταστείτε τις άλλες. Γιατί όσα συμβαίνουν είναι γνωστά σε όλους.  Που μας οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: δεν υπάρχει παρακράτος.Γιατί πλέον το παρακράτος έχει μετατραπεί σε φυσιολογικούς μηχανισμούς που πράττουν με διαφάνεια και πλέον δεν είναι ούτε παράνομοι, ούτε κρυφοί. Άρα, πλέον δεν μιλάμε για παρακράτος.

Εξακολουθούμε να μιλάμε για δημοκρατία. Μια βρώμικη, διεφθαρμένη και άρρωστη δημοκρατία.  Η χώρα που γέννησε την ιδέα της δημοκρατίας, την όρισε ξανά, με έναν τρόπο που δεν θα ευχόταν κανείς.

Και εμείς στην Κω τσακωνόμαστε για το τίνος πρωτοβουλία ήταν να τοποθετηθούν οι λάμπες Led. Μια πολύ ωραία πρωτοβουλία, όποιου και να ήταν, που θα πρόσφερε πολλά. Αλλά τα προβλήματα, τοπικά πλέον, εξακολουθούν να είναι πολύ μεγαλύτερα.

Το πρώτο και βασικότερο είναι η ποιότητα του πολιτικού στερεώματος.  Έχει γίνει γνωστό με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι η τοπική αντιπολίτευση, παλεύει για την εξουσία και μόνο, και ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, και όχι για το καλό του νησιού, όπως και θα έπρεπε να είναι. Κάθε έργο της Δημοτικής αρχής, ακολουθείται πρώτα απ’ όλα, από ένα δελτίο τύπου των αντιπολιτευόμενων, έτσι ώστε να πάρουν αυτοί τα εύσημα του έργου, ως ένα από τα πολλά έργα που είχαν βάλει αυτοί στον προγραμματισμό.

Όχι μόνο εκφράσεις που χρησιμοποιούνται δημόσια, αλλά και οι πράξεις πλέον, ρίχνουν το επίπεδο του πολιτικού σκηνικού, πηγαίνοντάς μας βήματα πίσω.

Βλέπουμε σε δημόσια διαβούλευση, που έγινε από κοινού δημοτικής αρχής και μειοψηφίας, να κατεβάζει τον διακόπτη του μικροφώνου του Δημάρχου, την στιγμή που αυτός μιλάει, ο Πρόεδρος της Κεφάλου. Αυτός δηλαδή που οι κάτοικοι της Κεφάλου έχουν σαν πρότυπο. Σαν τον άνθρωπο που περιμένουν να τους βοηθήσει έτσι ώστε να λυθούν τα σοβαρά προβλήματα που έχουν. Και αυτός για να τους βοηθήσει, κλείνει μικρόφωνα.

Όλα αυτά, σε μια δημόσια διαβούλευση που έγινε ύστερα από πρωτοβουλία του ίδιου του Προέδρου να συλλέξει υπογραφές για να παρευρεθεί ο Δήμαρχος και να μιλήσει μαζί τους.

Λες και, ο οποιοσδήποτε Δήμαρχος, που θα του ζητούσαν οι πολίτες να τους κάνει μια ενημέρωση για το στάδιο που βρίσκονται όλα τα θέματα που ταλανίζουν το χωριό, αυτός θα αρνούνταν, φορτώνοντας πάνω του, το όποιο πολιτικό κόστος της άρνησης αυτής.  Εκτός και αν πίστευε ο Πρόεδρος, ότι ο Δήμαρχος θα φοβόταν να πάει, μην χειροδικήσουν πάνω του. Γιατί σε τέτοιο επίπεδο μας έχουν φτάσει.

Αλλά προφανώς η πρωτοβουλία αυτή του Προέδρου για τις υπογραφές, έγινε για να πολώσει το κλίμα, κάτι το οποίο, όπως είναι κατανοητό από όλους, δεν βοηθάει, εκτός και αν θες να διχάσεις την κοινωνία.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πολλά, που πλέον δείχνουν οι πολίτες της Κω να έχουν καταλάβει και να επιλέγουν την ηρεμία και το καθαρό, θετικό κλίμα. Όμως υπάρχει η εθελοτυφλία σε όλα τα παραπάνω. Εθελοτυφλία από τους πολίτες της Ελλάδας για τις πρακτικές της κυβέρνησης, που χρηματίζει για να εξακολουθεί να κυβερνά, και εθελοτυφλία από τους πολίτες της Κω, για τις πρακτικές της αντιπολίτευσης που εκμηδενίζει το πολιτικό επίπεδο, πηγαίνοντας μας προς τα πίσω. Γιατί όμως?

Ένας βασικός λόγος είναι η ανάγκη μιας θέσης. Η ανάγκη που έχουμε για την διασφάλιση των συμφερόντων μας. Γιατί, γι’ αυτό εξάλλου όλοι δεν παλεύουν? Για το συμφέρον του. Το δικό του, του φίλου του και των δικών του ανθρώπων. Όλων αυτών των συμφερόντων που οδηγούν στην μεροληψία και στην ανάγκη επικράτησης κάποιου σε μια θέση με οποιοδήποτε κόστος επειδή, σε γενικές γραμμές έχουμε ένα προσωπικό συμφέρον.

Ο λόγος που οδηγούμαστε στην καταστροφή είναι η  αντικειμενικότητα, που πλέον δεν υπάρχει. Έχουμε χάσει πλέον την έννοια του σωστού, του δίκαιου. Γιατί σωστό και δίκαιο είναι αυτό που μας συμφέρει.

Οπότε το πρόβλημα δεν είναι η κυβέρνηση, ή η αντιπολίτευση. Είμαστε εμείς και ο τρόπος που μας οδήγησαν να επιλέγουμε. Ο τρόπος που μας έμαθαν να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και πως αφήνουμε το παρακράτος να γίνει μια δημοκρατική αντίληψη.