Διαβάσαμε την αγωνιώδη κραυγή του συμπατριώτη μας καθηγητή ιατρικής και σημερινού προέδρου του Διεθνούς Ιπποκρατείου Ιδρύματος Νίκου Παπαντωνίου που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια είπε τα πράγματα με το όνομα τους.

Ένα ίδρυμα και μάλιστα αυτής της παγκόσμιας βαριάς κληρονομιάς δεν μπορεί να επιβίωση και να εκπληρώσει την τεράστια ευθύνη της αποστολής του χωρίς χρήματα. Με μόνο την πενιχρή οικονομική στήριξη των επιχορηγήσεων θα φυτοζωεί. Ούτε θα λέγαμε εμείς και με τα 100 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο που αναζητά εναγωνίως ο εκλεκτός και ευγενείς συμπατριώτης μας πρόεδρος του μπορεί να σηκώσει το τεράστιο παγκόσμιο φορτίο που σηκώνει.

Ο πρώτος που το ένοιωσε μετά από μία σειρά προέδρων ήταν ο τότε δήμαρχος της Κω Κ. Καίσερλης που μαζί με τον τότε πρόεδρο καθηγητή Ιστορίας της Ιατρικής αείμνηστο  κ. Μαρκέτο εμπνεύστηκαν την αξιοποίηση των ακινήτων του Ιδρύματος σε συνεργασία του Δήμου και μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας ή ερευνητικών ιατρικών κλινικών.

Ο δεύτερος που αποδέχτηκε την πρόταση ήταν ο αείμνηστος Α. Παυλίδης που ως πρόεδρος κατανοώντας το οικονομικό πρόβλημα και γνωρίζοντας την ανεκτίμητη αξία των ακινήτων του Ιδρύματος δίπλα στο νοσοκομείο του Ιπποκράτη ξεκίνησε να το μελετά. Δυστυχώς ήταν προς το τέλος της ζωής του.

Σεβαστέ αγαπητέ μας κ. καθηγητά. Στο ίδρυμα αναλώθηκαν αρκετοί επώνυμοι καθηγητές και λάτρεις της Ιπποκρατικής ιδέας. Εκατοντάδες καθηγητές και νομπελίστες της ιατρικής προσκύνησαν στον τόπο μας. Όμως κανένας από εμάς δεν μίλησε με ειλικρίνεια. Δεν είπε ότι το φορτίο είναι τεράστιο και οι παραστάσεις που προσφέρει είναι αμελητέες.

Το είπες εσύ δημόσια για πρώτη φορά. Είμαστε μικροί για να σηκώσουμε αυτό το βάρος. Όχι μόνο για τα πενιχρά οικονομικά του, αλλά και για την ευθύνη της διαχείρισης του.

Αγαπητέ κ. Καθηγητά, ποτέ εσύ, ούτε κάποιος άλλος από το συμβούλιο μπορεί να σκεφτεί επιχειρηματικά. Ανέτρεψε μόνος σου την κατάσταση και άνοιξε τους σωστούς διαύλους απευθυνόμενος σε μεγάλες εταιρείες αξιοποίησης της αίγλης, της τοποθεσίας και τα ακίνητα του Ιδρύματος με μόνη απαίτηση της διαφύλαξη της ιστορικής παρακαταθήκης του Ιπποκράτη.   

Η Γενική Διευθύντρια του Ελληνικού Κτηματολογίου έφτιαξε μια επιτροπή αποτελούμενη από δεκατέσσερις, μάλιστα δεκατέσσερις, επιστήμονες μεγαλοστελέχη της εταιρείας για να συντονίσουν το ψηφιακό τάχα μου σύστημα εγγραπτέων πράξεων του Ιταλικού κτηματολογίου Ρόδου, Κω και Λέρου, που όπως ενδεχόμενα γνωρίζεται έχει ψηφιοποιηθεί πριν από είκοσι χρόνια!!  Και μάλιστα για να συντονίσουν τις ενέργειες όχι τις δικές τους αλλά του αναδόχου εργολάβου που θα αναλάβει αυτήν την υπόθεση!!!

Αγαπητοί μας φίλοι, όποιος μελετήσει την ιστορία του Ιταλικού κτηματολογίου θα μάθει ότι το Κτηματολόγιο της Κω φτιάχτηκε με χαρτί και με μολύβι και με ζωγραφική ακόμα και του είδους των δένδρων κάθε ιδιοκτησίας από μια διμοιρία Ιταλών στρατιωτών μέσα σε τρία χρόνια! Όποιος δει τα καλλιτεχνήματα του Ιταλικού Κτηματολογίου θα νοιώσει ντροπή για την Ελλάδα.

Τρεις υπάλληλοι της Πολεοδομίας του Δήμου μας το 2013 μέσα σε ένα χρόνο έφτιαξαν τους φακέλους για την μεταγραφή του 70% των πράξεων εφαρμογής της επέκτασης του σχεδίου πόλης που ξεκίνησε να μεταγράφεται το 2020 και ακόμα δεν τελείωσαν.

Για να μεταγραφούν οι υπόλοιπες πράξεις εφαρμογής της πόλης και όλες του σχεδίου πόλης του Μαστιχαρίου να είστε βέβαιοι ότι θα κάνουν άλλα είκοσι χρόνια!!

Και αυτοί οι κύριοι, όχι του Κτηματολογίου, αλλά της Κυβέρνησης βγάζουν ένα δελτίο τύπου για να συσκοτίσουν από την μια και να μας δουλέψουν από την άλλη, αντί να απολογούνται για την κατάντια του ελληνικού Κτηματολογίου.

Μια κατάντια που και αυτή βρίσκεται στα σχέδια της ιδιωτικοποίησης, αφού σε λίγο θα μας πουν ότι πρέπει να το πάρει ιδιώτης για να μπορέσουν να προχωρήσουν τα πράγματα.

Δύο κείμενα είδαν το φως της δημοσιότητας την ίδια ημέρα. Το ένα μας ενημερώνει ότι ο Περιφερειάρχης μας έχει προχωρήσει σε….. πολιτική διακήρυξη που την μαθαίνουμε για πρώτη φορά και το άλλο μας αράδιασε καμιά δεκαπενταριά πολιτιστικούς φορείς της Δωδεκανήσου στους οποίους ο κ. Χατζημάρκος μοιράζει τριχίλιαρα!!

Σας μεταφέρουμε αυτούσια την πολιτική του διακήρυξη:

« Η σύγχρονη αντίληψη της αποκέντρωσης περιγράφεται στο δίπτυχο «συμμετοχική διοίκηση – αποκεντρωμένη διακυβέρνηση», στην αρχή της ισοτιμίας, χωρίς αποκλεισμούς, κάνοντας πράξη την ενδοπεριφερειακή συνοχή και την περιφερειακή συνείδηση»

Μας λέει ότι αυτήν υπηρετεί με συνέπεια και αυτή πλέον έχει εμπεδωθεί σε μεγάλο βαθμό, στο σύνολο των νησιών του Νότιου Αιγαίου και μεταξύ των Περιφερειακών Ενοτήτων, Κυκλάδων και Δωδεκανήσου!!

Και την ίδια ώρα του θαύματος της…. «συμμετοχικής διοίκησης και της αποκεντρωμένης διακυβέρνησης» μοιράζει καθρεφτάκια στους Ιθαγενείς για να τον δοξάσουν!!.

Και αυτοί φυσικά τα δέχονται! Οι Δήμαρχοι των πάλαι ποτέ ισχυρών και πρωτοπόρων Δήμων υποκλίνονται και ο Δήμος της Ρόδου όπως και ο Δήμος της Κω έχουν μετατραπεί σε οδοκαθαριστές γλείφοντας το χέρι του μάγου Περιφερειάρχη μπας και τους δώσει το τριχίλιαρο για να κάνουν Απόκριες….

Ποιοι? Οι σύγχρονοι δήμαρχοι, συνάδελφοι των παλαιών δημάρχων και κοινοταρχών που πάλεψαν για την κατάργηση των κυβερνητικών νομαρχών οι οποίοι μοίραζαν λεφτά. Οι δήμαρχοι και Κοινοτάρχες που αγωνίστηκαν για την δημιουργία δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης προγραμματικού σκοπού και όχι διαχείρισης και διανομής χρημάτων.

Αυτή την «σύγχρονη αντίληψη της αποκέντρωσης» όπου μια περιφέρεια με δεκάδες νησιά με εντελώς ξεχωριστές και διαφορετικές κοινωνικές και οικονομικές δομές, ανάγκες και συμφέροντα μετατρέπεται σε έναν τεράστιο μονοπρόσωπο Δήμο με κυρίαρχο τον μάγο Χατζημάρκο και με τις ευλογίες του ηγέτη Μητσοτάκη που δεν γουστάρει 500 Δήμους να κάνουν το κουμάντο τους αλλά δεκατρείς μικρούς, κάτω από αυτόν πρωθυπουργούς.

Και ο Δήμαρχος μας όχι μόνο το ανέχεται αλλά και συμβάλει στην «εμπέδωση» της «σύγχρονης αντίληψης» του κ. Χατζημάρκου για την «συμμετοχική διοίκηση και την αποκεντρωμένη διακυβέρνηση» αποδεχόμενος την μοίρα των Ιθαγενών της Αφρικής!!!

Το βλέπουμε και αυτό. Τέσσερις μήνες τώρα η μάχη για τις λακκούβες συνεχίζεται. Και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι και αιματοχυσίες εργολάβων! Αλλά και διθυράμβους για τις επιτυχές του στρατεύματος σε «στοχευμένες παρεμβάσεις» σε κάποια μέτωπα!

Αυτό πλέον δεν είναι μια μάχη, αλλά ένας πραγματικός πόλεμος που τον παρακολουθούμε με δέος, ίσως και λιγότερο απ’ ότι παρακολουθούμε την Παλαιστίνη και την Ουκρανία!.

Βλέπετε και τα δύο δεν απέχουν πολύ από το παιχνίδι της πολιτικής. Στην μια περίπτωση η αποσιώπηση των σκληρών ανταγωνισμών στην οικονομική επικυριαρχία του πλανήτη κρύβεται πίσω από τους θρησκευτικούς και εθνικιστικούς μεμονωμένους πολέμους και στην άλλη η ένδεια της Αυτοδιοίκησης κρύβεται πίσω από τον πόλεμο της λακκούβας. 

Ο πόλεμος λοιπόν της λακκούβας! Ένα ασήμαντο γεγονός. Μια κατάσταση που η ύπαρξη της λακκούβας οφείλεται σε παραλήψεις των ίδιων. Και μια παρέμβαση  που είναι αυτονόητη υποχρέωση τους. Έχει μετατραπεί σε πρώτο θέμα και τεράστια πολιτική επιτυχία!! Πίσσα για λακκούβες όταν στο νησί πριν από τριάντα χρόνια έρχονταν κάθε ημέρα δύο βυτία πίσσας επί 150 ημέρες!!!

Αντί να παρεμβαίνουν έγκαιρα και χωρίς τυμπανοκρουσίες αφού οι ίδιοι ευθύνονται για τις λακκούβες. Αντί το κλείσιμο να θεωρείται μια αυτονόητη και υποχρεωτική υποχρέωση, αυτό έχει μετατραπεί σε ανδραγαθία που φτάνει στον βαθμό να φωτογραφίζονται οι λακκούβες και ο ένας να συγχαίρει τον άλλο για την στήριξη και την βοήθεια στο κλείσιμο της!!! Να νικούν τον εργολάβο με διθυράμβους!!!

Και η Αυτοδιοίκηση τραβά την ανηφόρα. Ζει ένα Γολγοθά.

Αλλά τι να πεις. Οι λακκούβες της έμειναν. Γι’ αυτό τους έχουν. Για τα σκουπίδια και τις λακκούβες.

Και έτσι οι ίδιοι για να μην ακυρωθούν. Οι ίδιοι για να μην παραιτηθούν. Οι ίδιοι για να μην φωνάξουν. Κατέβασαν τον πήχη της Αυτοδιοίκησης στο κλείσιμο της λακκούβας και στο μάζεμα των σκουπιδιών.

Και μαζί τους κατεβάζουν και τις προσδοκίες των πολιτών. Τους μαθαίνουν στα μικρά και στα λίγα. Υποτιμάται η ίδια η κοινωνία.