Γνωρίζουμε όλοι μας ότι το πρόβλημα της χώρας μας με την γείτονα ήταν ένα υπαρκτό πρόβλημα και μάλιστα ιδιαίτερα σοβαρό. Το γνωρίζαμε εδώ και δεκάδες χρόνια, ακόμα και πριν την δημιουργία της Γιουγκοσλαβίας μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ξέραμε ότι τα εθνικιστικά θέματα στην Βαλκανική χερσόνησο την είχαν μετατρέψει σε μπαρουταποθήκη της Ευρώπης.

Επίσης ξέρουμε ότι οι εθνικιστικές ή οι θρησκευτικές εξάρσεις και ακρότητες είναι οι αφορμές πολέμων που στο βάθος υποκρύπτουν οικονομικά συμφέροντα των ιδίων ή τρίτων. Η πατρίδα μας αλλά και η γύρω περιοχές ευτύχησαν εδώ και εβδομήντα χρόνια να μην ζήσουν πολέμους. Οι εποχές έχουν αλλάξει από τότε που η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας ήταν το μήλο της πολεμικής έριδας τεσσάρων εθνών. Και λέμε την γεωγραφική περιοχή αφού για την ιστορική ελληνική Μακεδονία δεν υπήρχε αμφισβήτηση μέχρι πρόσφατα που εμφανίστηκε ένα εθνικιστικό κόμμα στα Σκόπια. Που οικειοποιήθηκε τα όσια και τα ιερά χιλιάδων ετών. Και που ήταν δυνατόν να οδηγήσει δικαίως μέχρι και σε πολεμική σύρραξη.

Δύο άνθρωποι. Ο Τσίπρας και ο Ζάεφ. Και δύο Κυβερνήσεις επανέφεραν τα πράγματα στην σωστή τους θέση. Παραδέχτηκαν ότι γεωγραφικά η Μακεδονία είναι μία τεράστια περιοχή. Εμείς αποδεχθήκαμε ότι η περιοχή των Σκοπίων είναι τμήμα της τεράστιας αυτής περιοχής στα βόρεια όπως είναι και τμήμα της Βουλγαρίας. Και εκείνοι αποδέχθηκαν ότι η Μακεδονία του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι η Ελληνική Μακεδονία.    Φυσικά δεν εξομαλύνονται οι διενέξεις σε μια νύχτα. Φυσικά και πρέπει να σφυρηλατούμε καθημερινά την αναγκαιότητα της ειρηνικής συνύπαρξης και του αλληλοσεβασμού του αληθινού εθνικού προσδιορισμού.

Και χαιρόμαστε γιατί η σημερινή Κυβέρνηση ανεξάρτητα αν προεκλογικά είχε τις εθνικιστικές της εξάρσεις σήμερα με σοβαρότητα αποδέχεται την ιστορική συμφωνία μεταξύ των δύο κρατών.