Εκεί καταντήσαμε την Δημοκρατία. Φτάσαμε στο σημείο ακόμα και την επιλογή ανώτατου αξιώματος, του Προέδρου της Δημοκρατίας, που στο κάτω, κάτω είναι το μοναδικό σύμβολο ενότητας, που δεν επηρεάζει σε τίποτε την πολιτική ζωή της χώρας,  να το υποβαθμίσουμε και να  μεταφέρουμε την επιλογή του στις κομματικές σκοπιμότητες  και στα πολιτικά συμφέροντα ενός ανθρώπου. Του εκάστοτε πρωθυπουργού!

Σήμερα με 150 συν ένα ψήφους και με λιγότερους εάν χρειαστεί  εκλέγεται ο αρχηγός του κράτους, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και αυτό το καθορίζει ένας άνθρωπος, ο εκάστοτε πρωθυπουργός!

Είναι ο κυρίαρχος του κόμματος και ο κυρίαρχος του κράτους.

Αυτός επιλέγει τους υποψήφιους βουλευτές και αυτός ανάλογα με τις συμπάθειες του τους υποστηρίζει για να εκλεγούν. Η κυβέρνηση μέχρι και του τελευταίου δημόσιου λειτουργού στο Καστελόριζο είναι το μέγαρο Μαξίμου, το μυαλό και η καρδιά της χώρας!!.

Το μέγαρο Μαξίμου καθορίζει τους υποψήφιους Βουλευτές. Ποιος θα εκλεγεί και ποιος θα γίνει υπουργός και θα ξαναεκλεγεί. Και φυσικά ποιος θα αποβληθεί.

Και καλά όλα τα παραπάνω που αφορούν το απηρχαιωμένο πολιτικό μας σύστημα, τα ανεχόμαστε! Αλλά να φτάσουμε και στο σημείο να επιλέγεται με τον ίδιο τρόπο, από έναν άνθρωπο, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πάει πολύ.

200 ψήφους στη Βουλή των 300 έλεγε το Σύνταγμα μας ότι απαιτούνται  και σε ασυμφωνίες των κομμάτων έφτανε στους 180. Αλλά να ξεφτιλίσουν οι πολιτικοί μας τον ανώτατο θεσμό που κατακτήθηκε με αγώνες και θυσίες μέχρι να διώξουμε τους βασιλιάδες, με την  επιλογή του προέδρου από έναν άνθρωπο είναι ακόμα ένα δείγμα της κατάπτωσης του πολιτικού συστήματος.

Πρόταση:

200 λοιπόν ψήφοι και τίποτε παρακάτω. Και αν δεν βρίσκονται γιατί είναι ανίκανοι οι 300 να βρουν ένα σύμβολο του έθνους μας, έναν έντιμο άνθρωπο, έναν δημοκράτη και μετά από τρεις ψηφοφορίες στη Βουλή, τότε να παρατείνετε η θητεία και σε έξη μήνες να ξαναγίνετε η ψηφοφορία, και πάλι σε έξη μήνες, και ξανά σε έξη μήνες, μέχρι ότου καταλάβουν οι 300 ότι το έθνος  μας και οι Έλληνες σε αυτό το θέμα της Δημοκρατίας μας που αφορά την ενότητα του και τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας ξευτελίζουν. 

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να μετατρέπεται σε μπαλάκι φιλοδοξιών και τακτικών των κομμάτων, μικρών και μεγάλων

Όσοι παρακολουθούν την διεθνή πολιτική και οικονομική ζωή και παράλληλα προσπαθούν να την συγκρίνουν με τις εξελίξεις στην Ελλάδα μέσα από τον πολιτικό διάλογο και τις ειδήσεις των ΜΜΕ, αμέσως αντιλαμβάνονται ότι η χώρα μας αποτελεί  φαινόμενο προς διερεύνηση.

Εμφανιζόμαστε στην Ευρώπη με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς ως ισότιμοι εταίροι και θριαμβολογούμε, όταν  είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης στην ανάπτυξη και στην οικονομία με 560 δις χρωστούμενα στους ευρωπαίους.

Συμμετέχουμε με προτάσεις και έργα για δημοκρατία και ελευθερία στον πόλεμο της Δύσης στην Ουκρανία όταν εξαρτόμαστε και είμαστε υποτελείς κατά 100% στην Αμερική και στο ΝΑΤΟ.

Εξοπλιζόμαστε συνεχώς με πολεμικές ιαχές και δις απέναντι στην Τουρκία όταν σε ένα ενδεχόμενο πόλεμο θα σκοτωθούν στην καλύτερη περίπτωση από 10 εκατομμύρια και στην Τουρκία θα μείνουν άλλα 70 εκατομμύρια… Λέμε χάλια την οικονομία της Τουρκίας και εμείς είμαστε πτωχευμένοι…

Βαυκαλιζόμαστε για την ανάπτυξη, τις αυξήσεις, τα μετρό και τα χειμερινά θέρετρα, όταν η πραγματική εικόνα της οικονομίας είναι ζοφερή και εξαρτώμενη από την παροχή υπηρεσιών και όχι την βιομηχανική παραγωγή.

Στην τηλεόραση επικρατεί ή ο μονόλογος ή τα κους, κους και όταν γίνεται συζήτηση τότε τσακώνονται οι πολιτικοί σαν τα κοκόρια σε ένα καφενείο για να αυξήσουν την πελατεία τους. 

Μοιάζουμε με ένα χωριό που ο Κοινοτάρχης, ο χωροφύλακας και ο «παπάς» είναι οι κυρίαρχοι, που έχουν το μεγάφωνο του χωριού και ενημερώνουν τους χωριανούς για τα χωράφια, τα σπαρτά και τα ζώα τους και μετά όλοι μαζί για να παίξουμε πρέφα και να πιούμε τα ουζάκια μας. (τους δασκάλους τους εξαφάνισαν γιατί διαδίδουν τη γνώση και τους γιατρούς για να λιγοστεύουμε),

Και το σπουδαιότερο! Όπως και στο κάθε χωριό έτσι και στη χώρα κρύβουμε τα ένοχα μυστικά του. Σιγοψιθυρίζουμε μεταξύ μας, χωρίς να τα λέμε φωναχτά για να διορθωθούν. Χωρίς να ζητάμε βοήθεια και στήριξη μεταξύ μας. Χωρίς να παίρνουμε εμείς το μεγάφωνο για να πούμε το δίκιο μας. Μέχρι και πάλι νάρθει ο πραματευτής για να του δώσουμε αυτά που έχουμε, τα αυγά, τα μπακίρια και το λάδι μας και να πάρουμε κουβαρίστρες, βελονάκια, ψιλολόγια ένα σωρό ….  

Εύχομαι ολόψυχα το 2025 να είναι πιο φωτεινό, πιο δίκαιο, πιο αληθινό για το έθνος των προγόνων, του Ελύτη, του Ρίτσου και του Βάρναλη. Εύχομαι τα πραγματικά χωριά μας και οι πόλεις μας να ζωντανέψουν και η πλατεία Συντάγματος να εξαφανιστεί…

Κ. Καϊσερλης π. Δήμαρχος Κω

Το ότι μας δουλεύουν και μάλιστα κατάφατσα οι απόγονοι της Φρειδερίκης, της βασιλομήτορος, των δίσεκτων χρόνων των πραξικοπημάτων και των αποστασιών δεν χρειάζεται να είσαι έξυπνος για να το καταλάβεις.

Είναι μας λένε με το επίθετο Ντε Γκρές δηλαδή «της Ελλάδος» που διάλεξαν οι απόγονοι των ξενόφερτων βασιλιάδων που δεν έχουν ούτε σταγόνα ελληνικό αίμα, που ήρθαν και αυτοί όπως και πολλοί άλλοι μέχρι σήμερα και κάθισαν στο σβέρκο μας επειδή μας προστάτεψαν οι συγγενείς τους τότε αυτοκράτορες, όπως προστατεύουν οι  νταβατζήδες τις ανυπεράσπιστες γυναίκες, ότι «ναι ρε σεις μακάκες, είμαστε ο Παύλος και ο τάδε και ο δείνα της Ελλάδος!!»

Χαίρονται οι βασιλόφρονες, χαίρονται και αυτοί που κρύβονταν κάτω από πορφυρό μανδύα τους και έστησαν τα πραξικοπήματα και τις αποστασίες εναντίον της Δημοκρατίας μας.

Το κατόρθωσαν και να είστε σίγουροι ότι θα φτάσουν και πιο πέρα. Θέλει χρόνο, γνωρίζοντας ότι αυτός ο λαός ξεχνά εύκολα. Και συγχωράει εύκολα.  Και αλλάζει εύκολα!

Άλλωστε το είδαμε. Από αποστάτης εύκολα γίνεσαι μετά από λίγο και υπουργός και πρωθυπουργός!

Δυστυχώς ο άνδρας, ο Έλληνας που είπε το αμίμητο «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια» δεν ζει. Γιατί αν ζούσε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής σίγουρα θα έλεγε «Τους διώξαμε και κανένα μικρόβιο, κανένα κόλπο, όπως αυτό το φτηνό του Ντε Γκρές  δεν πρόκειται να τους ξαναφέρει πίσω»

Όμως στην σημερινή εποχή δεν υπάρχει ούτε Καραμανλής, ούτε Ανδρέας, και γι’ αυτό γράφεται αυτό το κείμενο τουλάχιστον για να μην ξεχνάμε.. Στη Δημοκρατία που με αίμα και θυσίες κατακτήσαμε δεν χωρά ούτε αστείο, ούτε συγχωροχάρτι, ούτε ελαφρότητα….

Και όχι τίποτε άλλο θα γυροφέρνουν στην Ελλάδα ως παιδιά της Ελλάδας χωρίς να εργάζονται αυτοί που πήραν αποζημιώσεις από της Ελλάδα και μετέφεραν κρυφά στο εξωτερικό δεκάδες νταλίκες γεμάτες αργυρά και χρυσά κειμήλια δώρα του λαού μας….

Κ. Καϊσερλης π. Δήμαρχος Κω

Είμαι βέβαιος ότι κανένας από μας δεν αμφισβητεί ότι το λιμάνι μας είναι η αυλή της πόλης μας. Ότι ανήκει στον σπιτονοικοκύρη του νησιού μας που είναι οι κάτοικοι του και ότι χωρίς αυτό δεν μπορούν να ζήσουν!

Αυτός που πρώτος το κατάλαβε ήταν ο αείμνηστος Γιώργος  Γεννηματάς που όταν ήταν υπουργός Εσωτερικών το 1983 νομοθέτησε την απόδοση τους στους πραγματικούς οικοδεσπότες, δηλαδή τους Δήμους!

Και από τότε άρχισε η Οδύσσεια. Το λιμάνι της Κω όπως και όλα τα άλλα ήταν λέει εθνικής σημασίας, αυτή ήταν η δικαιολογία ! Και μέχρι το 2001 που έγινε υφυπουργός Εσωτερικών ο Καϊσερλης όλοι οι άλλοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αντιδρούσαν στην παραχώρηση! Το λιμάνι μας το διοικούσαν οι Ροδίτες!

Χάθηκαν στην ουσία είκοσι σχεδόν χρόνια καθυστέρησης της αναπτυξιακής του προοπτικής.

Το 2001 επιτέλους το λιμάνι το πήρε ο Δήμος της Κω και ήλθε στους πραγματικούς του ιδιοκτήτες.

Και τι έγινε?

Αυτή η χώρα που τρώει τα παιδιά της, αντί να προσφέρει τα πάντα στον νεοσύστατο οργανισμό του Λιμενικού Ταμείου για να μεγαλουργήσει, όταν απέναντι του το λιμάνι της Αλικαρνασσού αναπτύσσονταν, του έβαλε χειροπέδες και φραγμούς.

Του απαγόρευσε τις προσλήψεις επιστημονικού και τεχνικού προσωπικού.

Του δυσκόλεψε την ζωή με την γραφειοκρατία, τους ελέγχους και τις εγκρίσεις των αποφάσεων!

Του απαγόρευσε να έχει πρόσβαση στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα!

Του απαγόρευσε να έχει πρόσβαση στους αναπτυξιακούς νόμους!

Του απαγόρευσε να αποφασίζει εκείνο την τιμολογιακή πολιτική των υπηρεσιών που θα προσφέρει! 

Του έδωσε δηλαδή ένα λιμάνι και δεν τον αφήνει να παίξει παιχνίδι! Και όλα αυτά γιατί?

Γιατί δεν εμπιστεύεται τους δημάρχους και άρα και την ίδια την κοινωνία που όμως από αρχαιοτάτων χρόνων δεν έμαθε να καταστρέφει αλλά να προοδεύει!

Τι χρειάζονταν για να επιτραπούν όλα αυτά? Δύο γραμμές σε έναν νόμο!

«Η διοίκηση του Λιμενικού Ταμείου και το Δημοτικό Συμβούλιο μετά του Δημάρχου που την ορίζουν, ευθύνονται για τα χρέη και τις ζημιές που υπάρχουν κατά τον έλεγχο της παράδοσης στην επόμενη αρχή και καταλογίζονται σε αυτούς»

Να είστε βέβαιοι αγαπητοί μου συμπατριώτες ότι σε αυτή την περίπτωση 35 πολίτες, όσοι είναι εκλεγμένοι στο Δημοτικό Συμβούλιο και στο Λιμενικό Ταμείο θα είχαν βάλει κάτω το μυαλό τους και τους επιστήμονες μας και θα επιχειρούσαν την ανάπτυξη. Και μαζί τους θα ήταν όλη η κοινωνία. Και αν δεν το έκαναν αυτοί, ίσως από φόβο, σίγουρα θα έρχονταν άλλη δημοτική αρχή να το κάνει!

Δεν τρώει, αγαπητοί μου φίλοι, η Ελλάδα τα παιδιά της, αλλά οι πολιτικοί της Ελλάδας! Αυτοί είναι που αφαιρούν την δύναμη της δημιουργίας από την κοινωνία και τους εκπροσώπους της, οδηγώντας τους σταδιακά στην απραξία και στον θάνατο, στον εθισμό της προστασίας και της ικεσίας.

Κ.Καϊσερλης π. Δήμαρχος Κω