Πως μας ανάγκασαν να γίνουμε? Πως μας αναγκάζουν να ζούμε και να βλέπουμε τον κόσμο? Να πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά μας, ότι για να επιβιώσεις πρέπει να γίνεις σαν τους άλλους. Αλλά και να μην το λες, να το αισθάνεσαι, και χωρίς να το αποδεχθείς με λόγια ποτέ, να καταλήγει να γίνεται ένα μάθημα ζωής και επιβίωσης για το παιδί σου.

Όταν η λέξη δυνατός, φτάνει να είναι συνώνυμη με την λέξη «άδικος», «διεφθαρμένος», και να πηγαίνει δίπλα δίπλα με το να κοιτάς μόνο το συμφέρον σου, αλλιώς δεν θα επιβιώσεις. Αναγκαζόμαστε να ακολουθούμε πρακτικές ενάντια στα πιστεύω μας, στο αντικειμενικά σωστό. Να «χαλάμε». Γιατί δεν μπορείς να επιβιώσεις αλλιώς. Έτσι, και οι πελατειακές σχέσεις έχουν γίνει πλέον κανόνας, συνεισφέροντας στο παιχνίδι της επιβίωσης. Δώσε μου, για να σου δώσω.

Οι αναφορές που παρατίθενται, είναι απόρροια της στάσης ζωής που μας ανάγκασαν να έχουμε. Τι άλλο θα μπορούσε να πει κάνεις?

Και τι να πει κανείς, και πως το αντιλαμβάνεται ο καθένας, όταν οι άνθρωποι που εκπροσωπούν το νησί μας και το συμφέρον μας, αναγκάζονται να  χτυπούν παλαμάκια στην παράσταση εντυπωσιασμού από τον πρωθυπουργό με την ανακοίνωση νέου νοσοκομείου, έτσι ώστε να τον ευχαριστήσουν δείχνοντας την στήριξή τους, υπό το φόβο να μην γίνει το αίτημα για νέο νοσοκομείο δεκτό, την ίδια στιγμή που άνθρωποι στην κυριολεξία πεθαίνουν εξαιτίας της ανυπαρξίας ενός κανονικού νοσοκομείου και της έλλειψης  νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού. Υποστηρίζοντας δηλαδή αναγκαστικά το θέατρο του παραλόγου με θέμα την υγεία, στο νησί του Ιπποκράτη.

Πολίτες που κατηγορούσαν τις πρακτικές της εκάστοτε κυβέρνησης και της νέας τάξης πραγμάτων, και υποστήριζαν με σθένος τις δικές τους ηθικές αντιλήψεις, έφτασαν να κατακτήσουν θέσεις και κατέληξαν να σωπαίνουν, υποστηρίζοντας πλέον το σαθρό σύστημα που κατηγορούσαν, για να διατηρήσουν την θέση κατέληξαν να έχουν, αλλιώς θα είχαν αφανιστεί προ πολλού. Οπότε για το δικό τους συμφέρον και το δικό τους καλό, όπως προστάζει η ανάγκη, πούλησαν κάθε ηθική αξία που εκπροσωπούσαν με τα λόγια τους.

Τι μπορείς να κάνεις, όταν αρχικά λες με λόγια, Δικαιοσύνη παντού, αλλά αναγκάζεσαι να υποστηρίξεις με πράξεις την Δικαιοσύνη εκεί που συμφέρει, γιατί αλλιώς η αρχική θέση που υποστήριζες, δεν θα έχει την δύναμη να υποστηρίζεται – με λόγια πάλι -, και θα αφανιστεί και αυτό το μικρό ίχνος ελπίδας για δικαιοσύνη και ισονομία.

Οι νόμιμες παρακολουθήσεις των περισσότερων πολιτών της Ελλάδας είναι γεγονός. Χωρίς να πάρουν την άδεια κανενός. Και νόμιμα απ’ ότι φαίνεται, όταν περνάει θετικά από την πλειοψηφία της βουλής η νομιμότητα τους, και δεν λογοδοτεί κανένας στον νόμο. Ή για την ακρίβεια, όταν περνάει από την βουλή νομοσχέδιο, που να νομιμοποιεί το προηγουμένως παράνομο και κακόβουλο. Ένα νομοσχέδιο που εγκρίθηκε από 154 βουλευτές, όλοι του κυβερνώντος κόμματος. Που αν το σκεφτείς, αν δηλαδή θέλεις πραγματικά να σε προβληματίσει κάτι τέτοιο, και μια παρέα πέντε αδελφικών φίλων να θέλουν να κάνουν κάτι μαζί, σίγουρα θα υπάρχει ένας που να διαφωνεί.  Μήπως κάτι χαλασμένο υπάρχει και εκεί και εξυπηρετούνται συμφέροντα?

Όμως, είναι γεγονός το να μην μιλάς για τα όποια λάθη της κοινωνικής ή της οποιασδήποτε ομάδας στην οποία και εσύ ανήκεις, υπό τον φόβο του εξοστρακισμού. Γιατί και εκεί υπάρχει πλέον το συλλογικό συμφέρον της επιβίωσης και της ανάγκης συγκάλυψης των λαθών.

Κάτι που συμβαίνει, είναι να καταλήγεις να μπαίνεις σε ένα σύστημα, έτοιμος να το καταρρίψεις συθέμελα για να χτιστεί ένα νέο με τα ιδανικά που με αγνότητα ζητάν όλοι, αλλά γονατίζεις μπροστά στις ανάγκες σου, χωρίς να το καταλάβεις ούτε εσύ. Πολλά τα παραδείγματα.  Καταλήγεις να «χαλάς» από ανάγκη, για την επιβίωσή σου. Κανένας όμως δεν γεννήθηκε να υποστηρίζει ένα τέτοιο σύστημα, και όλα αυτά που μας διδάσκουν και μας μαθαίνουν, λένε το ακριβώς αντίθετο.  Αλλιώς μιλάμε για κακή διαγωγή.

Το συμπέρασμα είναι ότι όλοι ξέρουμε το δίκαιο. Το σωστό. Το ηθικό.  Όμως ζούμε σε μια κοινωνία που μεγαλώνοντας, μας διαμορφώνει λάθος. Αλλάζουμε κατ’ ανάγκη, για να εξυπηρετήσουμε το σύστημα, για να είμαστε και εμείς άθικτοι, ακέραιοι και δυνατοί. Το σύστημα όμως με αυτόν τον τρόπο, δεν αλλάζει.

Για να αλλάξει, πρέπει να καταλάβουμε την δύναμη που έχουμε ως μονάδα. Μια δύναμη που πολλαπλασιάζεται όταν ενωθούν οι δυνάμεις μας. Για μια αλλαγή που πρέπει να έρθει.

Και θα έρθει. Οι μεγαλύτερες επαναστάσεις, ξεκινούν από τις μικρότερες ομάδες.

Καΐσερλης Αλέξανδρος

Το άρθρο που είναι πρόσφατο το βρήκαμε στην Εφημερίδα Συντακτών υπογεγραμμένο από τον έγκριτο δημοσιογράφο Γιώργο Τσιάρα. Αν και μεγάλο το δημοσιεύουμε και σας συνιστούμε να το διαβάσετε.  

“Ποιος είναι ο Εμανουέλ Τοντ; Κοινωνιολόγος και ανθρωπολόγος ειδικευμένος στη δημογραφία, ιστορικός των πολιτισμών, πολιτικός επιστήμονας, γεωπολιτικός αναλυτής και… επαγγελματίας αιρετικός και εικονοκλάστης, ο Τοντ είναι στα 71 του ένας από τους πιο πολυπράγμονες, προκλητικούς και σε κάθε περίπτωση ενδιαφέροντες Ευρωπαίους διανοητές, πάντα έτοιμος να συγκρουστεί με τις κυρίαρχες απόψεις. Εγινε διάσημος πολύ νέος, όταν ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 προέβλεψε με ακρίβεια -στηριζόμενος κυρίως σε οικονομικά, δημογραφικά και πολιτικά επιχειρήματα- την κατάρρευση της ΕΣΣΔ: και το 2002, με το βιβλίο του «Μετά την Αυτοκρατορία» επανέλαβε την ίδια πρόβλεψη για την Αμερική…

Ομως παρά τις μεγάλες ακαδημαϊκές αλλά και μελλοντολογικές, θα έλεγα, επιτυχίες του, στην πατρίδα του τη Γαλλία ο Τοντ έχει πολλούς εχθρούς: είναι βλέπετε ένας από τους λίγους που πολεμάει ανοιχτά τη διάχυτη ισλαμοφοβία και ξενοφοβία των συμπατριωτών του, ενώ η ανοιχτή υποστήριξή του στην εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων» και η δημόσια παραδοχή του ότι στις τελευταίες εκλογές ψήφισε (έστω και με… αστερίσκους) τον Μελανσόν τον έχουν μετατρέψει σε persona non grata για την πλειονότητα των συστημικών ΜΜΕ. Οχι ότι τον νοιάζει, βέβαια: έτσι, για… σπάσιμο, εξέδωσε το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ήδη αρχίσει» στην Ιαπωνία, όπου ήδη έχει πουλήσει 100.000 αντίτυπα!

Για να μη σας τα πολυλογώ, ο Τοντ έδωσε πριν από λίγες μέρες μια σπάνια συνέντευξη-ποταμό στη Figaro, όπου μιλά για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις παγκόσμιες επιπτώσεις του. Ιδού μερικά από τα πιο «ζουμερά» αποσπάσματα:

● «Είναι σαφές ότι αυτή η σύγκρουση, που ξεκίνησε σαν ένας περιορισμένος πόλεμος για την κατάκτηση εδαφών, κλιμακώνεται σε μια παγκόσμια οικονομική αντιπαράθεση ανάμεσα σε ολόκληρη τη Δύση από τη μια μεριά και τη Ρωσία και την Κίνα από την άλλη, και άρα έχει εξελιχθεί σε έναν παγκόσμιο πόλεμο»…

● «Ο Πούτιν έκανε ένα μεγάλο λάθος στην αρχή, αφού πίστεψε -όπως πίστευαν και οι περισσότεροι από εμάς- ότι η Ουκρανία ήταν ένα αποτυχημένο κράτος, μια κοινωνία σε αποσύνθεση (…) που θα κατέρρεε με το πρώτο σοκ. Η Ουκρανία έχει χάσει 10, μπορεί και 15 εκατομμύρια ανθρώπους μετά την ανεξαρτησία της, δεν ξέρουμε καν, γιατί η τελευταία απογραφή τους έγινε το 2001, κλασικό δείγμα μιας κοινωνίας που φοβάται να αντικρίσει την αλήθεια. Αποδείχτηκε όμως το αντίθετο, ότι αν μια κοινωνία σε αποσύνθεση τροφοδοτηθεί από το εξωτερικό με οικονομικούς και στρατιωτικούς πόρους, μπορεί να βρει στον πόλεμο έναν νέο τύπο ισορροπίας, ίσως ακόμη κι έναν ορίζοντα, μια ελπίδα»…

● «Συμφωνώ με την ανάλυση του [Αμερικανού καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου Τζον] Μιαρσχάιμερ για τα αίτια του πολέμου. Ο Μιαρσχάιμερ μας λέει ότι η Ουκρανία, ο στρατός της οποίας ελέγχεται από τη ΝΑΤΟϊκή στρατιωτική διοίκηση (και κυρίως από Αμερικανούς, Βρετανούς και Πολωνούς) τουλάχιστον από το 2014, αν όχι νωρίτερα, έχει εξελιχθεί σε ένα ντε φάκτο μέλος του ΝΑΤΟ και ότι οι Ρώσοι είχαν ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται ποτέ να ανεχθούν την Ουκρανία εντός του ΝΑΤΟ. Από αυτή τη σκοπιά, ο πόλεμος αυτός είναι για τη Ρωσία αμυντικός και προληπτικός… Ο Μιαρσχάιμερ προσθέτει πως δεν έχει νόημα να χαιρόμαστε για τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν οι Ρώσοι, γιατί για εκείνους αυτός ο πόλεμος είναι υπαρξιακής σημασίας, πόλεμος επιβίωσης, και θα κάνουν ό,τι χρειαστεί για να νικήσουν. Η ανάλυση αυτή αποδείχτηκε σωστή»…

● «Εκεί που διαφωνώ με τον Μιαρσχάιμερ είναι ότι εκείνος, σαν καλός Αμερικανός, πιστεύει ότι για την Αμερική είναι ένα ακόμη παιχνίδι ισχύος, όπως τόσα άλλα. Μετά το Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, τι είναι ακόμη ένα φιάσκο; Το βασικό γεωπολιτικό αξίωμα της Αμερικής είναι: “Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε γιατί είμαστε προφυλαγμένοι ανάμεσα σε δύο ωκεανούς, μακριά απ’ όλους, και τίποτε δεν πρόκειται να μας συμβεί” – άρα τίποτε δεν είναι υπαρξιακής σημασίας για την Αμερική. Ομως η ανάλυση αυτή είναι ανεπαρκής σήμερα και οδηγεί τον Μπάιντεν σε αστόχαστες ενέργειες. Η Αμερική είναι ευάλωτη. Η αντίσταση της ρωσικής οικονομίας [στις δυτικές κυρώσεις] σπρώχνει το αμερικανικό αυτοκρατορικό σύστημα στον γκρεμό. Κανείς, νομίζω, ούτε οι ίδιοι οι Ρώσοι, δεν περίμενε ότι η ρωσική οικονομία θα έδειχνε τέτοια αντοχή στην οικονομική ισχύ του ΝΑΤΟ. Αν η ρωσική οικονομία, με την υποστήριξη της Κίνας, αντέξει επ’ αόριστον στις κυρώσεις και καταφέρει να εξαντλήσει την ευρωπαϊκή οικονομία, τότε ο αμερικανικός νομισματικός και χρηματοοικονομικός έλεγχος του πλανήτη θα καταρρεύσει, και μαζί του θα καταρρεύσει και κάθε πιθανότητα χρηματοδότησης του τεράστιου εμπορικού ελλείμματος των ΗΠΑ. Αρα αυτός ο πόλεμος είναι υπαρξιακής σημασίας και για τις Ηνωμένες Πολιτείες, που δεν μπορούν πια να κάνουν πίσω, και γι’ αυτό δεν πρόκειται να δούμε το τέλος του πολέμου, αν μία από τις δύο πλευρές δεν καταρρεύσει.

● «Οσο υποχωρεί το αυτοκρατορικό σύστημα, τόσο οι ΗΠΑ θα ενισχύουν τη λαβή τους στα αρχικά τους προτεκτοράτα (…) και τις τοπικές ελίτ τους, στα οποία περιλαμβάνω ολόκληρη την Ευρώπη (…) Οι δυτικές εφημερίδες είναι τραγικά αστείες – λένε συνέχεια “η Ρωσία είναι απομονωμένη, η Ρωσία είναι απομονωμένη”! Αλλά αν δείτε τις ψηφοφορίες στον ΟΗΕ, το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν ακολουθεί τη Δύση, που ξαφνικά μοιάζει πολύ μικρή (…) Εμείς οι Ευρωπαίοι συμμετέχουμε στον παγκόσμιο πόλεμο από μακριά, σκοτώνουμε κι εμείς Ρώσους δίνοντας όπλα και χρήματα στην Ουκρανία, χωρίς να κινδυνεύουμε άμεσα οι ίδιοι. Ομως νιώθουμε την πραγματική μας εμπλοκή στον πόλεμο μέσα από τον πληθωρισμό και τις ελλείψεις σε διάφορα αγαθά. Ο πόλεμος είναι ένα τεστ πολιτικής οικονομίας, αποκαλύπτει την οικονομική πραγματικότητα. Η Ρωσία από τη μεριά της έχει ήδη διαμορφώσει μια πολεμική οικονομία, αλλά προστατεύει και τους ανθρώπους της. Αυτό είναι το σκεπτικό πίσω από τη ρωσική αποχώρηση από τη Χερσώνα, το Χαρκοβο και το Κίεβο… Ενώ εμείς μετράμε πόσα τετραγωνικά χιλιόμετρα ανέκτησαν οι Ουκρανοί, οι Ρώσοι περιμένουν πότε θα καταρρεύσουν οι ευρωπαϊκές οικονομίες. Εμείς είμαστε το βασικό τους μέτωπο»!

Ντροπή και πάλι ντροπή! Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρακολουθούσε τους Αρχηγούς του στρατεύματος!!

Και το πολιτικό σύστημα, ο δημοκρατικός στρατός τυρβάζουν περί άλλων! Μέχρι και η δικαιοσύνη θα το ψάξει μετά από δέκα χρόνια…..

Εάν αυτή η κατάσταση δεν μοιάζει με την εποχή του 1963 – 1967 όπου το πολιτικό σύστημα με πρωτεργάτες τον πατέρα Μητσοτάκη και την βασιλική καμαρίλα ανατίναξαν στον αέρα την Δημοκρατία, τότε με τι μοιάζει.

Απλά τώρα διαφέρουμε σε δύο. Το ένα είναι ότι στα πράγματα βρίσκεται ο υιός και όχι ο πατέρας Μητσοτάκη και το άλλο είναι ότι ο λαός αντί στους δρόμους όπως τότε ψάχνει το καλάθι της νοικοκυράς.

Η σήψη με την κυβέρνηση Μητσοτάκη για δεύτερη φορά μετά τον πόλεμο είναι στα πρόθυρα μιας χώρας που παλεύει για μια ακόμα φορά να ορθοποδήσει, να μπει στο κάδρο των ευνομούμενων χωρών.

Και δυστυχώς αυτή τη φορά η κοινωνία είναι πλέον εθισμένη και ατάραχη μέσα σε αυτό το σαθρό πολιτικό σύστημα.    Ποιός εθνάρχης Καραμανλής και ποιός Γέρος της Δημοκρατίας  

Η κοινωνική μέριμνα στο παπά Αντώνιο, στον σεβαστό κ. Γιαννόπουλο και στις αγαθοεργίες των πιστών και όσων επιθυμούν την συγχώρηση των αμαρτιών τους, ή την επίπλαστη κοινωνική αποδοχή.

Η μέριμνα της παιδικής ηλικίας στις ιδιωτικές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις και στο ανώνυμο και άχρωμο δημόσιο σχολείο μιας υπουργού. Έκπληκτη η κοινωνία με τους βιασμούς και τις πορνείες ανηλίκων μέσα στο ίδιο της το σπίτι.

Η κοινωνική συνοχή στο ναδίρ. Στο έλεος του Θεού οι ανήμποροι και οι κατατρεγμένοι, τα δύο τρίτα των πολιτών. Και τα αστραφτερά φωτάκια των εορτών φωτίζουν μια κοινωνία υπνωτισμένη στην ατομική ανέλιξη και ευδαιμονία.

Παρακολουθούν τον αρχηγό και τον υπουργό και η κοινωνία ούτε νοιάζεται. Έχει μπολιαστεί με δόσεις μιζών, ψευτιών και ρουσφετιών που όλα τα άλλα, τα γνήσια, τα θεωρεί ακατόρθωτα, εξωπραγματικά.

Έρχονται εκλογές και για το κράτος και για τους Δήμους. Θα ακούσουμε ότι λαχταρά η καρδιά μας. Και είναι πλέον γνωστό ότι αυτό που λαχταρούμε είναι η βόλεψη μας, είναι τα λιλιά, οι χάντρες και τα καθρεφτάκια που θα μας προσφέρουν.

Ε! λοιπόν! Αυτή η κοινωνία έχει πεθάνει. Ο νεκροθάφτης κάνει αυτό που ξέρει άριστα. Την φτιασιδώνει…..

Εκτός και αν το 2023 ο λαός απαιτήσει την κυριότητα του σπιτιού του και δεν την εκχωρήσει και πάλι σε σωτήρες.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2023