Το βλέπουμε και αυτό. Τέσσερις μήνες τώρα η μάχη για τις λακκούβες συνεχίζεται. Και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι και αιματοχυσίες εργολάβων! Αλλά και διθυράμβους για τις επιτυχές του στρατεύματος σε «στοχευμένες παρεμβάσεις» σε κάποια μέτωπα!
Αυτό πλέον δεν είναι μια μάχη, αλλά ένας πραγματικός πόλεμος που τον παρακολουθούμε με δέος, ίσως και λιγότερο απ’ ότι παρακολουθούμε την Παλαιστίνη και την Ουκρανία!.
Βλέπετε και τα δύο δεν απέχουν πολύ από το παιχνίδι της πολιτικής. Στην μια περίπτωση η αποσιώπηση των σκληρών ανταγωνισμών στην οικονομική επικυριαρχία του πλανήτη κρύβεται πίσω από τους θρησκευτικούς και εθνικιστικούς μεμονωμένους πολέμους και στην άλλη η ένδεια της Αυτοδιοίκησης κρύβεται πίσω από τον πόλεμο της λακκούβας.
Ο πόλεμος λοιπόν της λακκούβας! Ένα ασήμαντο γεγονός. Μια κατάσταση που η ύπαρξη της λακκούβας οφείλεται σε παραλήψεις των ίδιων. Και μια παρέμβαση που είναι αυτονόητη υποχρέωση τους. Έχει μετατραπεί σε πρώτο θέμα και τεράστια πολιτική επιτυχία!! Πίσσα για λακκούβες όταν στο νησί πριν από τριάντα χρόνια έρχονταν κάθε ημέρα δύο βυτία πίσσας επί 150 ημέρες!!!
Αντί να παρεμβαίνουν έγκαιρα και χωρίς τυμπανοκρουσίες αφού οι ίδιοι ευθύνονται για τις λακκούβες. Αντί το κλείσιμο να θεωρείται μια αυτονόητη και υποχρεωτική υποχρέωση, αυτό έχει μετατραπεί σε ανδραγαθία που φτάνει στον βαθμό να φωτογραφίζονται οι λακκούβες και ο ένας να συγχαίρει τον άλλο για την στήριξη και την βοήθεια στο κλείσιμο της!!! Να νικούν τον εργολάβο με διθυράμβους!!!
Και η Αυτοδιοίκηση τραβά την ανηφόρα. Ζει ένα Γολγοθά.
Αλλά τι να πεις. Οι λακκούβες της έμειναν. Γι’ αυτό τους έχουν. Για τα σκουπίδια και τις λακκούβες.
Και έτσι οι ίδιοι για να μην ακυρωθούν. Οι ίδιοι για να μην παραιτηθούν. Οι ίδιοι για να μην φωνάξουν. Κατέβασαν τον πήχη της Αυτοδιοίκησης στο κλείσιμο της λακκούβας και στο μάζεμα των σκουπιδιών.
Και μαζί τους κατεβάζουν και τις προσδοκίες των πολιτών. Τους μαθαίνουν στα μικρά και στα λίγα. Υποτιμάται η ίδια η κοινωνία.