Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από προσωπικές απόψεις και δεν αποτελεί θέση του συνόλου της Συντακτικής μας ομάδας.
Θρησκεία. Εκκλησία. Επιστήμη. Είναι τρεις γίγαντες του ανθρώπινου γένους που πάντα από τότε που υπήρξε ο άνθρωπος πριν από δεκάδες χιλιάδες χρόνια θα βρίσκονται αντιμέτωποι, θα συγκρούονται και η κατάληξη θα είναι πάντα να χάνει η εκκλησία όταν δεν προσαρμόζεται.
Η Θρησκεία με την μεταφυσική της ιδιότητα συνδυασμένη κυρίως από τα φαινόμενα της φύσης και τα αγαθά της και την ζωή των ανθρώπων και τις ανάγκες τους θα υπάρχει πάντα, τουλάχιστον έτσι φαίνεται μέχρι στιγμής, με διαφορετικές μορφές ανά τον κόσμο και πάντα στην παραπάνω βάση θεώρησης.
Η Εκκλησία είναι οι άνθρωποι και κυρίως οι οργανωμένοι εκπρόσωποι της Θρησκείας που την υπηρετούν. Οι ιερείς και οι ιέρειες. Και βρίσκεται στη μέση μεταξύ των δύο αιώνιων γιγάντων. Της Θρησκείας και της Επιστήμης.
Η μεταφυσική οντότητα των Θρησκειών δεν πρόκειται να αλλάξει. Ή πιστεύεις ή δεν πιστεύεις και μάλλον στο τέλος, στα δύσκολα πιστεύεις. Η Επιστήμη εδώ δεν χωρά. Ο άνθρωπος στην διάρκεια της εξέλιξης του εγκεφάλου του είναι ακόμα αδύναμος να αποχωριστεί το μεταφυσικό, την αόρατη δύναμη που τα πάντα βλέπει και δημιουργεί.
Ο άνθρωπος εξελίσσεται. Δεν τον βοηθά μόνο ο χρόνος, αλλά και η Επιστήμη. Σίγουρα απαιτούνται αιώνες και σίγουρα είναι νωρίς ακόμα για την Επιστήμη μέχρι να φτάσουμε στον χρόνο εκείνο που ο άνθρωπος δεν θα φοβάται, που δεν θα ελπίζει, που θα υπάρχει ειρήνη, αγάπη, συμπόνια, ισότητα, ευτυχία, πράγματα δηλαδή που ευαγγελίζονται οι Θρησκείες και γι’ αυτό παραμένουν αλώβητες και μέχρι σήμερα εδώ και 2 χιλιάδες χρόνια αναλλοίωτες. Μέχρι τότε η Θρησκεία θα είναι επίκαιρη και ισχυρή. Θα είναι η Δευτέρα Παρουσία!
Όμως οι Εκκλησία θα χάνει εάν δεν προσαρμόζεται. Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν και σε αυτό βοηθά και η Επιστήμη που συνεχώς ερευνά και αναθεωρεί τις θέσφατα στο παρελθόν απόψεις της.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά? Γιατί από την μια υπάρχει η αγάπη και ισότητα της Θρησκείας μας. Από την άλλη βρίσκεται η Επιστήμη που πρώτα πίστευε στην ψυχική ασθένεια των ομοφυλόφιλων αδελφών μας και τους έκανε μέχρι και λοβοτομές, μετά σε ορμονικές διαταραχές και χορηγούσε φάρμακα και σήμερα ψάχνεται να βρει εάν είναι γονιδιακή προσαρμογή μεταξύ των δύο φίλων ή ξεχωριστό γονίδιο.
Να είστε σίγουροι ότι οι επιστήμονες θα το βρούνε. Ενδεχόμενα κάποτε θα μπορούν να αλλάξουν και τα γονίδια αν πρόκειται περί αυτής της άρνησης ή και αντίστροφα άλλων επιλογών.
Όμως το σημερινό πρόβλημα, όπως και οι διαμάχες τότε με τον πολιτικό γάμο και τις ταυτότητες σχετίζονται με την ανάμειξη της Εκκλησίας στα της Πολιτείας που θα διαιωνίζονται στην χώρα μας όσο δεν διαχωρίζεται το κράτος από την Εκκλησία.
Εντελώς διαφορετικό πράγμα είναι ο πολιτικός γάμος που στην ουσία είναι ισχυρό νομικά σύμφωνο συμβίωσης και άλλο ο θρησκευτικός γάμος που συνδέεται με την πίστη και τις παραδόσεις μας. Η αναγνώριση του θρησκευτικού γάμου από την Πολιτεία γίνεται κατά παραχώρηση του δικαιώματος αυτού από την Πολιτεία γεγονός που σε άλλα κράτη δεν ισχύει. Οι συνθήκες των εποχών (οι αυτοκράτορες ήταν αρχηγοί της Εκκλησίας και στα 400 χρόνια τουρκοκρατίας η Εκκλησία ως μοναδική εξουσία παρείχε την νομιμότητα του γάμου) και η παραδόσεις μας ήταν αυτές που τον καθιέρωσαν.
Όπως και οι υιοθεσίες, όπως και οι παρένθετες μητέρες, και τα κατεψυγμένα ωάρια, σχετίζονται με νομικά, πολιτικά, ανθρωπιστικά και υγείας θέματα που το κάθε κράτος είναι το μοναδικό αρμόδιο να καθορίζει με σκοπό να διαφυλάξει την ισότητα των ανθρώπων αλλά και την προστασία τους από κερδοσκοπικές ή άλλες μορφές εκμετάλλευσης.
Στην ουσία η διαμάχη και η εμμονή των Ιεραρχών, δηλαδή της Εκκλησίας σε νόμους και νομικούς δεσμούς της λειτουργίας της με την Πολιτεία την σημερινή εποχή είναι μια ευθεία αποδοχή της αδυναμίας της και των λαθών της να αναδείξουν και να περάσουν στην κοινωνία τις πανανθρώπινες αξίες της Ορθόδοξης Θρησκείας μας. Πέρα από το ότι αγκάθι στις σχέσεις παραμένουν τα υλικά αγαθά που αφορούν περιουσίες και μισθοδοσίες…..