Δήμοι: Παίρνουν και τις παραλίες. Συνεχίζεται ο ευνουχισμός των κοινωνιών.

Η προχθεσινή απόφαση της κυβέρνησης να αφαιρέσει από τους Δήμους την αρμοδιότητα διαχείρισης των παραλιών και παράλληλα να στερήσει από τους Δήμους ένα τοπικό έσοδα, από τα ελάχιστα που τους έχουν απομείνει δεν είναι απλά ένα δείγμα των οικονομικών δυσχερειών του κράτους μας και των πιέσεων που δέχεται από τους δανειστές μας για την εξόφληση των υπέρογκων χρεών.

Δυστυχώς αυτή η απόφαση που δεν θα είναι τελευταία και ακολουθεί μια σειρά παρόμοιων αποφάσεων σε βάρος των Δήμων και της αυτοτέλειας και της αυτοδυναμίας τους,  θα έχει τραγικά αποτελέσματα για τις κοινωνίες μας οι οποίες με μεθοδικότητα, σκόπιμα, οδηγούνται στην απομύζηση τις σκέψης και την δύναμης να διαχειριστούν από μόνες τους τις τοπικές υποθέσεις και την δική τους περιουσία.

Η αφαίρεση αρμοδιοτήτων και τοπικών πόρων από τους Δήμους, στην ουσία τους ευνουχίζει από κάθε ικμάδα δημιουργικότητας, δράσεις, και συνεργασίας με τους πολίτες τους και τους οδηγεί στοχευμένα στην πλήρη εξάρτηση από τις εκάστοτε κυβερνητικές επιθυμίες και τα στενά κομματικά συμφέροντα.

Κοινωνίες που δεν αυτοδιαχειρίζονται τις κοινές τοπικές τους υποθέσεις και κυβερνήσεις και κόμματα που δεν προάγουν την ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση των πολιτών για όλα τα θέματα που τους ενδιαφέρουν και επηρεάζουν την ζωή τους, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τις ίδιες τις κοινωνίες σε μαρασμό, τους πολίτες εθισμένους στην εξάρτηση χειρότερη και από αυτή των ναρκωτικών. Το μόνο που τους μένει είναι ο ατομικισμός. Να πάρουν την δόση τους.

Κοινωνίες και οι εκπρόσωποι τους στους Δήμους που δεν αντιδρούν, που δεν ακούν τον κώδωνα του κινδύνου, που δεν βλέπουν μπροστά στα μάτια τους την λεηλασία του νοικοκυριού τους θα έρθει ημέρα που θα είναι υποτελείς και υποχείριοι των αθέμιτων ορέξεων αδίστακτων καταπιεστών.

Όσο βαθαίνει ο εθισμός του να περιμένουμε από τον Περιφερειάρχη και τον υπουργό ή τον Βουλευτή να μας λύσει τα προβλήματα γιατί μας έχουν πάρει οι ίδιοι τις αρμοδιότητες και το χρήμα, τόσο ο εθισμός θα γίνεται γλυκιά ανάγκη με αδύνατη την επιστροφή σε ζωντανές και ελεύθερες από εξαρτήσεις κοινωνίες.