Με το θάρρος της γνώμης της, με τον πόνο μέσα της, με την ποιότητα των κειμένων της που την διακρίνουν, η συμπατριώτισσα μας εκπαιδευτικός κ. Τσαντσαράκη που για 24 ολόκληρα χρόνια δίδαξε στην Κέφαλο μιλά για το εγκαταλελειμμένο εδώ και χρόνια σχολείο της.
Κτίστηκε ένα καινούργιο και αυτό που φώλιασε σχεδόν όλους τους Κεφαλιανούς βρίσκετε σε πλήρη εγκατάλειψη. Δεν αποδίδει σε κάποιους ευθύνες. Βάζει και τον εαυτό της μέσα για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση. Και φυσικά μας λέει πάρα πολλά.
Ότι δεκάδες είναι τα κτίρια του Δήμου στην ίδια κατάσταση. Ότι δεν γίνεται να τα εγκαταλείπουμε. ότι αυτή η φροντίδα είναι το πρώτο που πρέπει να μας ενδιαφέρει γιατί αφορά την καθημερινή διαβίωση μας. Αφορά τον ίδιο τον πολιτισμό μας και πάνω απ’ όλα την ίδια την καθημερινότητα μας.
Η αγαπητή μας κυρία Σίσσυ δεν κάνει αντιπολίτευση. Δεν θέλει να αναδείξει τον εαυτό της. Άλλωστε δεν το χρειάζεται.
Μας λέει ότι η προστασία και η ανάδειξη του πλούτου που δημιούργησαν οι παλαιότεροι και βιώνουν και οι σημερινοί είναι το πρώτο που πρέπει να μας ενδιαφέρει.
Δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Εμείς θα λέγαμε ότι αυτό που χρειάζεται είναι το μεράκι και η ευαισθησία και μετά ένας σχεδιασμός και ένας προγραμματισμός, μια ιεράρχηση που θα βάλει πρώτα τις καθημερινές ανάγκες της κοινωνίας μας και μετέπειτα στόχους που θα αναδεικνύουν την ομορφιά και την δημιουργικότητα της κάθε τοπικής κοινωνίας μας ξεχωριστά.
Είναι μια νέα πενταετία. Ας ξεκινήσουμε με την προτροπή και την κραυγή της δασκάλας μας.