Αλήθεια! Τι ψάχνουμε και ποιόν ψάχνουμε στις λίστες την ημέρα των εκλογών που όλοι μας την προσδιορίζουμε ως γιορτή της Δημοκρατίας? Ψάχνουμε τον φίλο? Ψάχνουμε τον συγγενή? Ψάχνουμε αυτόν που θα μας εξυπηρετήσει ή μας εξυπηρέτησε?
Και όμως τον ποιόν ψάχνουμε μας το λέει το τραγούδι:
“Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο. Να σταματήσει πια να δασκαλεύει με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς, πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει, θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς! “
Τον Ρήγα για την Ελευθερία! Τον Βενιζέλο για την μεγάλη Ελλάδα!. Τον Άρη για την Αντίσταση του ΕΑΜ. Τον Παναγούλη και τον Μανδηλαρά για την Δημοκρατία. Τον νέο, τον κάθε νέο, με τα πρησμένα πόδια που τον έλεγαν αλήτη…..
Σίγουρα μας μαθαίνουν άλλα. Να ζούμε για τον εαυτό μας και την οικογένεια μας. Όμως οι νέοι πάντα θα υπάρχουν, πάντα θα ονειρεύονται, πάντα θα μπαίνουν μπροστά.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι κολλήγοι του κάμπου της Θεσσαλίας επαναστάτησαν. Και ακολούθησαν και άλλοι με το κάλεσμα κάποιων σαρδανάπαλων. Μόνον έτσι προοδεύουν οι κοινωνίες. Μόνον έτσι ξυπνά το φιλότιμο του Έλληνα, μόνον έτσι ενώνονται.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι άνθρωποι άλλαξαν. Αλλά οι αδικίες και οι ανισότητες παραμένουν. Παραμένουν ψάχνοντας να βρουν έστω και έναν, αυτόν τον δάσκαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο, στους εκατοντάδες υποψήφιους των αυριανών εκλογών που θα ξεσηκώσει τον λαό για να του ζωντανέψει το φιλότιμο και να κάνει τον λαό αφέντη.
Αυτόν πρέπει να ψάξουμε να βρούμε αύριο….