Και ποιός δεν άκουσε το τραγούδι του Νίκου Γκάτσου και του Σταύρου Ξαρχάκου, το δίχτυ!
” Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στην ζωή, μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι. Έχε τα μάτια σου ανοικτά βράδυ πρωί, γιατί μπροστά σου απλώνεται ένα δίχτυ!! Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς, κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει. Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής κι’ αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι!! Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά, που είναι γραμμένα σε επτασφράγιστο κιτάπι, Άλλοι το λεν’ του κάτω κόσμου πονηριά. Κι άλλοι το λεν’ της πρώτης άνοιξης αγάπη”!!!
Αγαπητοί μας φίλοι μην αμφιβάλετε ότι το δίχτυ έχει απλωθεί και είμαστε μέσα από τότε, ένα πρωί και όχι μεσάνυχτα που ξεφύγαμε από το δίχτυ των Οθωμανών. Και από τότε, όποτε πάμε να πάρουμε έναν δρόμο λίγο πιο πέρα, με περισσότερη άπλα, στους παλιούς δικούς μας ωκεανούς, να το δίχτυ μπροστά μας και επειδή ξεκινάμε αντί πρωί τα μεσάνυχτα μας πιάνουν στο δίχτυ!!
Ο εμφύλιος? Οι Άγγλοι? Οι βασιλιάδες? Οι αποστάτες? Η δικτατορία? Και τώρα οι δανειστές? Και πάντα το δίχτυ γίνεται πιο χοντρό, πιο ανθεκτικό! Γιατί έχει ονόματα βαριά που μερικοί το λέν’ του κάτω κόσμου πονηριά!! (οι αγάπες στην Ελλάδα τελείωσαν προ πολλού)
Κανείς δυστυχώς δεν θα μπορέσει να μας βγάλει. Μονάχοι μας πρέπει να βρούμε την άκρη της κλωστής!
Όχι για να ξεφύγουμε! Όχι για να σπάσουμε το δίχτυ! Άλλωστε με τον κάτω κόσμο που λένε μερικοί δεν μπορείς να παίζεις!
Όμως μην περιμένουμε τα μεσάνυχτα, γιατί πριν το σπάσουμε, θα το τραβήξουν έξω από το νερό και για να μας ξαναβάλουν μέσα να αναπνεύσουμε, θα τους παρακαλούμε!
Λίγη άπλα να ζητήσουμε μέσα στο δίχτυ, οι βρόχοι να ξεσφίξουν λίγο, και να το απαιτήσουμε μέρα, το πρωί! Να βλέπουμε! νάχουμε τον χρόνο! Για να ζήσουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν ψάρια στο δίχτυ που κρέμεται στο παλάγκο! Με δικαιοσύνη και ισότητα! Ούτε φροντιστήρια, ούτε κλινικάρχες, ούτε επενδυτές να μας πολτοποιούν.