Ότι θα έπρεπε εδώ και χρόνια να είχε καεί, μένει ζωντανό και όρθιο. Γιατί υπάρχουν πράγματα που πρέπει δεδομένα να καούν. Να καούν ολοσχαιρως, έτσι ώστε να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο μέσα από τις στάχτες του αφανισμού τους. Και αυτά δεν ειναι ουτε τα δάση, ούτε τα ζώα, ούτε οι ανθρώπινες ζωές και οι περιουσίες.
Είναι δύστυχο το γεγονός ότι η διαδρομή που ακολουθούμε δεν αντιλαμβανόμαστε ότι οδηγεί στην καταστροφή. Κάθε καλοκαίρι είναι οι φωτιές, που ενώ θα έπρεπε να μας θυμίζουν ότι κάτι κάνουμε στραβά στην ιστορία αυτή, αφήνουμε την ιστορία να επαναλαμβανεται, με χειρότερες επιπτώσεις κάθε φορά. Ξέρουμε πριν έρθει το καλοκαίρι – το κάθε καλοκαίρι -, τι προκειται να συμβεί. Ξέρουμε τι θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και τι συνέπειες θα έχει όλο αυτό, χρόνια τώρα. Ξέρουμε τι θα πουν οι αρμόδιοι για την προστασία μας, οι υπεύθυνοι της καταστροφής, οι κυβερνητικοι εκπροσωποι, η αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ, αυτοί που θα υποστηρίξουν την κυβέρνηση γιατί με τους άλλους κάηκαν περισσότερα. Ξέρουμε για την συγκάλυψη και αποποίηση των ευθυνών που θα γίνει, μέχρι να μην φταιει κανένας και να ξεχαστεί. Μέχρι να γίνουν πάλι τα ίδια.
Τα έχουμε δει όλα τα σενάρια. Κάθε φορά, όλο και χειρότερα. Και προσευχόμαστε να μην είμαστε εμείς οι άτυχοι. Το δικό μας δάσος, το δικό μας σπίτι, η δική μας περιουσία. Είναι μαθηματικά βέβαιο όμως ότι θα συμβεί και σε εμάς.
Δεν γίνεται να μην σε προβληματίζει αυτό το γεγονός. Δεν γίνεται να πιστεύεις ότι όλα βαίνουν καλως και εντός προγράμματος και να μην υπάρχουν ευθύνες και υποχρεώσεις που διαχρονικά δεν τηρούνται.
Ζούμε σε ένα σύστημα που μπορεί πλέον εύκολα να διαμορφώσει συνειδήσεις. Όπου, ενώ τα πάντα καίγονται, η χειραγώγηση των πολιτών είναι σε πλήρη εφαρμογή. Όποια πληροφορία είναι διαθέσιμη σχετικά με τους πολίτες είναι προσβάσιμη με το πάτημα ενός κουμπιού, με την στατιστική και την αυτοματοποιημένη λήψη αποφάσεων να παίρνει σειρά.
Ζούμε επίσης στην εποχή του φαίνεσθαι, που έρχεται να συμπληρώσει την παραπάνω διατύπωση. Άλλη εικόνα είναι αυτή που έχουμε διαδικτυακά και άλλη στην πραγματική ζωή. Τα ψηφιακά στιγμιότυπα, σε έναν ψηφιακό κόσμο που έχει αντικαταστήσει τον πραγματικό, πλέον αποπροσανατολίζουν από την πραγματικότητα, αφού επιλέγονται περίτεχνα αυτά που θα φανουν. Η ουσία έχει χαθεί, ειδικά από την στιγμή που ένα μεγάλο ποσοστό ψηφιακής πληροφορίας δεν μας επηρεάζει θετικά για πως να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, αλλά για το πως να φαινόμαστε ως τέτοιοι.
Είναι χαρακτηριστικό, πως ένα βίντεο τικ τοκ μπορεί να επηρεάσει θετικά συνειδήσεις, αλλά να έχει ως συνέπεια να χαθούν ζωές. Ειναι αστειο για το πως – κατα ένα μεγάλο ποσοστό – οι πιο επιφανείς και γνωστοί πολιτικοί, έχουν τις πιό καίριες κυβερνητικά θέσεις – γιατί έτσι πρέπει -, αλλά να είναι και οι χειρότεροι διοικητικά. Και αυτό γιατί έχουμε μάθει να ζούμε με τα νούμερα των likes, των followers και της απήχησης. Πολλοί followers και likes, καλός, λίγοι followers και likes, όχι τόσο. Και όμως, μπορείς να αυξήσεις αυτά τα νούμερα με ότι πιο ανούσιο μπορείς να φανταστείς, αρκεί να έχει απήχηση, ή να γίνει viral όπως λέγεται.
Και έτσι, να καταλήξει ο οποιοσδήποτε να γίνει υπουργός, γιατί φαινομενικά τον θέλει ο κόσμος, αλλά λόγω της ανικανότητας του, η προστασία των δασών και της περιουσίας των πολιτών να γίνει στάχτη σε μια νύχτα. Έτσι, το πρόβλημα δεν είναι αυτός που θα πάει κατευθείαν για την επιβράβευση, κάνοντας στην άκρη την ουσία. Το πρόβλημα είναι αυτός που θα τον επιβραβεύσει για αυτό, για να οδηγήσει και τον επόμενο να βρει όλο και πιο ευφάνταστους τρόπους, χωρίς ουσία, να βγει ψηλά και αυτός. Η αντίληψη για το τι σημαίνει επιτυχία και προσφορά έχει χαθεί. Πλέον, επιτυχία είναι να δείχνεις την διάθεση να προσφέρεις τα μέσα σε έναν ασθενή και τραυματία να μεταβεί σε ένα επαρκές ιατρικά νοσοκομείο, να βοηθήσεις έναν πυρόπληκτο να βρει στέγη αφού η περιουσία του – και οι αναμνήσεις του – καταστράφηκαν ολοσχερώς, αλλά όχι να φροντίσεις να χτιστει το σύστημα υγείας και να είχες φροντίσει για την πολιτική προστασία εξαρχής, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να φροντίσει και να προστατεύσει τον εαυτό του.
Έχουμε φροντίσει να δείχνουμε ότι υπάρχει κάτι που δουλεύει καλά και προσφέρει, χωρίς όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό που φαίνεται είναι ένα επιτελικό κράτος, η πολιτική προστασία να εργάζεται σκληρά, Market, Fuel και πολλά άλλα Pass, ανάπτυξη στην παιδεία και την υγεία, εγκαίνια σε εκσυγχρονισμενα συστηματα τηλεδιοίκησης, γιατί είναι “ντροπή να τίθενται θέματα ασφαλείας”. Συνολικά, μια Ελλάδα που εξελίχθηκε. Η Ελλάδα 2.0.
Και τι συμβαίνει? Φωτιές, με περιουσίες και ζωές να χάνονται, πολίτες να αναγκάζονται να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη, το ρεύμα και οι κρυφές χρεώσεις στα ύψη, φτώχεια και ακρίβεια να μαστίζουν τους χαμηλόμισθους και να αναγκαζονται να παλέψουν για την οικονομική επιβίωσή τους, τα εργασιακά δικαιώματα να έχουν γίνει εργοδοτικά δικαιώματα, μια ανύπαρκτη δημόσια εκπαίδευση που οδηγείται στο να γίνει ιδιωτική, μια δημόσια υγεία που την έχει αναλάβει πλέον μια καρότσα και άνθρωποι που έχουν την διάθεση της προσφοράς αλλα δυστυχώς όχι τις γνώσεις. Τα τέμπη.
Στην εποχή της χειραγώγησης, όταν σου παρουσιάζουν οι περισσότεροι, ότι όλα δουλεύουν καλά, το πιστεύεις. Οδηγούμαστε σε μια λανθασμένη αντίληψη και μια λαθος εικόνα, και έτσι είναι αδύνατο να κάνουμε το σωστό και την σωστή επιλογή. Η αδυναμία που έχουμε να δούμε τις πραγματικές αλλαγές που χρειαζονται, είναι αυτό που μας οδηγεί στην εθελοτυφλία και σε λάθος συμπεράσματα, άρα και σε λάθος αλλαγές. Για να μπορέσει να γίνει η αλλαγή προς το καλύτερο, πρέπει να ξέρεις εξαρχής τι δεν γίνεται καλά. Τότε μόνο θα υπάρξει η πραγματική αλλαγή. Να φύγουμε από το φαίνεσθαι, και να απαιτήσουμε την ουσία.
Είναι αυτό που μας λείπει. Να ξεκινήσουμε πάλι σε γερές και στέρεες βάσεις. Να δημιουργούμε με έναν στόχο και έναν σκοπό πέρα από αυτόν που φαινομενικά θα προσφέρει και να πάρουν ευθύνες αυτοί που πραγματικά μπορούν και νοιάζονται. Να δώσουμε βάση στην ουσία. Όχι μόνο για εμάς, αλλά για τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, για το μέλλον που όταν έρθει, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν άλλοι.
Γιατί πλέον η ηθική και η διαφάνεια για το πως εφαρμόζεται η πολιτική, έχει χαθεί. Θα ήταν σημαντικό να αντιληφθούμε, ότι τα δάση είναι δικά μας. Το ίδιο και η δημόσια υγεία, το ίδιο και η εκπαίδευση και ότι είναι δωρεάν και δημόσιο. Η ευθύνη, η προστασία τους και η διαχείριση τους εάν είναι δική μας, τότε θα γίνεται σωστά, αφού θα περνάει πρώτα από αυτούς που νοιάζονται πραγματικά για αυτά.
Αλέξανδρος Καϊσερλης