Η συντακτική ομάδα ευχαριστεί τον φίλο Αλέξανδρο για την τακτική επικοινωνία μαζί μας και μαζί σας.
Ένας από τους μεγαλύτερους εκπαιδευτικούς και επιστήμονες, ο Καρλ Σάγκαν, έκανε δημοφιλή την φράση «Είμαστε όλοι αστερόσκονη». Και αυτό γιατί, σύμφωνα με την επιστήμη που υπηρετούσε, όλα τα άτομα στο σώμα μας, είχαν δημιουργηθεί μέσα στο εσωτερικό των αστεριών ή μέσα από αστέρια που εκρήγνονταν ή συγκρούονταν. Και χρειάζεται υψηλό βαθμό ενσυνείδησης για να συλλάβει κάποιος αυτήν την ιδέα.
Το ίδιο ισχύει, όταν κάποιος θέλει να συλλάβει, τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε. Ότι είμαστε χάνεται, για να αλλάξουμε μορφή, να γίνουμε πάλι δισεκατομμύρια σωματίδια και να επιστρέψουμε στο περιβάλλον και πάλι ίσως στο διάστημα. Σε αυτά τα χρονικά διαστήματα, από την στιγμή που ήμασταν αστερόσκονη, και μετά που πεθαίνουμε για να αλλάξουμε μορφή, ότι γνωρίζουμε ότι μπορεί να αποτελείται το σύμπαν – που από όσα ξέρουμε μπορεί να φτάνει και μέχρι το άπειρο -, ήταν και θα είναι ένα.
Και όμως, σε αυτό το τεράστιο χρονικό διάστημα ύπαρξής μας στον κόσμο αυτό, το μοναδικό διάστημα που ξεχωρίζουμε τον έναν από τον άλλο και υπάρχει μίσος εξαιτίας του εγωισμού μας, των προσωπικών πεποιθήσεων και των οποιονδήποτε φόβων μας, και μίσος και διαχωρισμός σε οποιαδήποτε μορφή διαφορετικότητας, είναι αυτός ο απειροελάχιστος – σε σχέση με το διάστημα που υπάρχουμε – χρόνος μεταξύ της στιγμής που θα γεννηθούμε και μέχρι της στιγμής που θα πεθάνουμε. Το διάστημα δηλαδή αυτό που θα υπάρχουμε σαν άνθρωποι.
Σε έναν κόσμο που είμαστε όλοι ένα, έχουμε καταφέρει τον οποιοδήποτε διαφορετικό απο εμάς, να τον κάνουμε να αισθάνεται ξένος και να προσπαθούμε να τον ξεγυμνώσουμε από τα δικαιώματα του, γιατί η ζωή τον έφερε σε ένα μέρος που έχουμε οικειοποιηθεί.
Όταν πιστεύουμε ότι ο οποιοσδήποτε άλλος εκτός από εμάς έχει έρθει και έχει πάρει ένα μερίδιο από αυτό που μας ανήκει, από το δικό μας φαΐ μέχρι και την δουλεία μας, αυτό είναι εγωισμός. Εγωισμός για κάτι που πότε δεν ήταν δικό μας, και έχει τύχει στο παρελθόν να διεκδικήσουμε και εμείς από αλλού, για μια καλύτερη ζωή.
Όταν δεν ανέχεσαι, κάποιος που έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα, στην δική σου Χώρα, αλλά σύμφωνα με τα δικά σου πρέπει δεν ανήκει στο γένος που ανήκεις και εσύ, να μπορεί να πετύχει στόχους και να μεγαλουργήσει, αυτό είναι φθόνος.
Σε έναν κόσμο που πιστεύει ότι το DNA το δικό του είναι το καλύτερο και φοβάται μην αλλοιωθεί από διαφορετικό DNA – όσο βιολογικά διαφορετικό θα μπορούσε να είναι – , αυτό θεωρείται μεγαλομανία.
Αλλά σε έναν κόσμο που είναι όλοι εγωιστές, όλοι φθονούν τον συνάνθρωπο τους, όλοι θέλουν να είναι μεγαλομανείς και όλοι να διεκδικούν για δικό τους αυτό που είναι όλων, δεν μπορεί να είσαι ο διαφορετικός. Γιατί ακόμα και αυτού του είδους η διαφορετικότητα δυσκολεύεται να επιζήσει.
Προτού γίνουμε άνθρωποι και ήμασταν ακόμα σωματίδια αστερόσκονης, όλα αυτά τα συναισθήματα δεν υπήρχαν. Από την στιγμή που γίναμε άνθρωποι όμως, καλλιεργήθηκαν. Καλλιεργήθηκαν στην συνείδησή μας και αυτοί που αναγκάστηκαν να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή σε ένα μέρος όπου η διαφορετικότητα οποιασδήποτε μορφής δεν είναι ανεκτή, στάθηκαν άτυχοι.