Ήταν η εποχή που οι λαοί όλου σχεδόν του κόσμου απαιτούσαν ελευθερία και δημοκρατία. Και ήταν η εποχή όπου σχεδόν σε όλα αυτά τα κράτη έγιναν δικτατορίες.
Σε μας ο άνεμος της δημοκρατίας ξεκίνησε πολύ νωρίς. Η πλουτοκρατία και τα κατάλοιπα της μαύρης αγοράς του πολέμου έβλεπαν από τότε που η ΕΔΑ ήλθε δεύτερο κόμμα στις εκλογές του 1958 ότι τελειώνουν τα ψωμιά τους.
Και μετά ήλθε ο γέρος της Δημοκρατίας. Ο Γεώργιος Παπανδρέου με την Ένωση Κέντρου το 1963. Ο άνεμος της ελευθερίας σε όλη την Ελλάδα. Οι καταπιεσμένοι από την εποχή του εμφύλιου που μπορούσαν να πουν ΟΧΙ στον βασιλιά και στην πολιτική καμαρίλα του.
Σε ένα κράτος που από την κορφή μέχρι τα νύχια το ήλεγχαν οι αμερικάνοι. Που η Ελλάς ήταν το προγεφύρωμα τους απέναντι του κομμουνισμού για να βγει στη μεσόγειο. Που την ΕΥΠ και τα κρυπτογραφικά μηχανήματα τα ήξεραν και τα ήλεγχαν μόνο αυτοί.
Σε ένα κράτος που η ολιγαρχία ήταν ταυτισμένη με την βασιλεία και με τον στρατό. Με την Εκκλησία και με τους δικαστές. Με τους Ακαδημαϊκούς και τους δασκάλους.
Ήταν τότε που η προδοσία δεν στράφηκε εναντίον του λαοπρόβλητου Παπανδρέου αλλά εναντίον της Δημοκρατίας. Εναντίον ενός λαού που ζητούσε την απελευθέρωση του. Και μεταξύ αυτών και ο δικός μας βουλευτής, ο Σταμάτης Μανούσης ο 151ος της Κυβέρνησης των αποστατών.
Και φυσικά όλα τα υπόλοιπα ήταν αναμενόμενα. Η δικτατορία, η ντροπή μιας χώρας που δίδαξε σε όλο τον κόσμο την δημοκρατία. Τα ξερονήσια στους περήφανους που έμαθαν από τους γονιούς τους να μην υποκύπτουν. Το τανκ στο νέους του πολυτεχνείου, οι σφαίρες στην ελπίδα του Έθνους. Και η Κύπρος, η εθνική ανοικτή πληγή που την σφράγισε ανεξίτηλα το σύνθημα “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”