Αυτές τις ημέρες μάθαμε ποιά είναι η “Συμφωνία της Αλήθειας”
Μιας συμφωνίας που υπέγραψε προεκλογικά ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ με τον κόσμο των επιχειρήσεων.
“Για την Κυβέρνηση: Μειωμένοι φόροι, απλοποίηση του αδειοδοτικού περιβάλλοντος, διευκόλυνση των επιχειρήσεων στο μέτωπο της ρευστότητας.
Για τους επιχειρηματίες: Έχουν την υποχρέωση να κάνουν επενδύσεις στην πατρίδα και να φροντίζουν τους εργαζόμενους”.
Του ζήτησαν στην συνεδρίαση της Βουλής να αυξήσει τους μισθούς και εκείνος τους απάντησε με καθαρό λόγο ότι προτεραιότητα έχουν οι επενδύσεις και η ανάπτυξη, γιατί χωρίς αυτά δεν θα υπάρχουν και μισθοί.
Είναι μια άποψη την οποία σεβόμαστε χωρίς να την επικροτούμε. Είναι η νεοφιλελεύθερη άποψη.
Όμως το να λέει ότι στην “μεγάλη συμφωνία” του με τους επιχειρηματίες, δηλαδή τους βιομήχανους, αυτοί θα πρέπει να φροντίζουν τους εργάτες και τους υπαλλήλους τους μάλλον γελάμε για να μην πούμε τίποτε άλλο.
Εκατοντάδες χρόνια. Αγώνες και αγώνες. Δάκρυα, αίμα και νεκροί. Για να πάρουν οι εργαζόμενοι ένα κομμάτι ψωμί από τους εργοδότες τους και αυτός πήγε στους βιομήχανους και τους είπε να φροντίζουν τους εργαζόμενους τους!!
Και φυσικά δεν μιλάμε για τους επιχειρηματίες του ενός και των δύο οικογενειακών υπαλλήλων. Που εκεί αναπτύσσεται φιλία και άλλες σχέσεις. Εκτός και αν εννοούσε ότι συμφώνησε με τον μπακάλη της γειτονιάς που έχει τον κουμπάρο του υπάλληλο.