Σας παραθέτουμε
κάποια στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που αφορούν την εργασία στην Ελλάδα ώστε οι κρίσεις
μας και οι απόψεις μας να τα λαμβάνουν υπόψη:
Οι μισθωτοί στην
Ελλάδα –δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι– ανέρχονται σε 2,338 εκατομμύρια
σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat. Οι απασχολούμενοι μόνο στον στενό δημόσιο
τομέα και στα συνδεδεμένα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου παραμένουν κοντά στα
680.000 άτομα παρά τη μείωση λόγω συνταξιοδοτήσεων των τελευταίων ετών. Έτσι,
οι δημόσιοι υπάλληλοι «κέρδισαν» μερίδιο στη συνολική απασχόληση, καθώς πλέον ο
ένας στους πέντε απασχολουμένους της χώρας εργάζεται είτε στον στενό δημόσιο
τομέα είτε στα ΝΠΙΔ. Η Ελλάδα καταλαμβάνει την τελευταία θέση όσον αφορά τον
αριθμό των μισθωτών στην Ευρώπη, εξαιτίας του ιδιωτικού τομέα.
Από το 2008 έως το 2015, ο αριθμός των μισθωτών,
κυρίως λόγω των αθρόων απολύσεων, συρρικνώθηκε κατά 645.000 άτομα. Το 2008,
πριν ξεσπάσει η κρίση, οι μισθωτοί στην Ελλάδα ήταν 2,982 εκατομμύρια άτομα, με
το «χαμηλό» των τελευταίων δεκαετιών να καταγράφεται το 2013 με μόλις 2,2
εκατομμύρια μισθωτούς.
Οι αυτοαπασχολούμενοι στην Ελλάδα είναι 1,06
εκατομμύρια, με τον αριθμό τους να έχει μειωθεί κατά 225.000 άτομα συγκριτικά
με το 2008. Παρά τη μείωση, όμως, η αναλογία ως προς τον συνολικό αριθμό των
απασχολουμένων είναι μακράν η μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Ο ένας στους τρεις στην
Ελλάδα είναι αυτοαπασχολούμενος, όταν η δεύτερη χώρα στη σχετική κατάταξη είναι
η Ιταλία με ποσοστό 22,1%. Ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαμορφώνεται στο
14,47%, ενώ της Ευρωζώνης είναι ακόμη χαμηλότερο. Γερμανία, Εσθονία,
Λουξεμβούργο, Σουηδία, Δανία και Νορβηγία έχουν αναλογικά τον μικρότερο αριθμό
αυτοαπασχολουμένων, με τη Νορβηγία να έχει κρατήσει το σχετικό ποσοστό κάτω από
το 7%.
Θα περίμενε κανείς ότι με τη φορολογική επίθεση
που δέχθηκαν οι αυτοαπασχολούμενοι στην Ελλάδα –το 2013 καταργήθηκε το
αφορολόγητο και οι επιτηδευματίες βρέθηκαν να φορολογούνται από το πρώτο ευρώ–
η μείωση στον αριθμό τους θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.
Αυτό δεν συνέβη.
Πρώτον, διότι η αυτοαπασχόληση αποτέλεσε διέξοδο για χιλιάδες μισθωτούς που
έχασαν τη δουλειά τους (σ.σ. χιλιάδες αποζημιώσεις απόλυσης ή εφάπαξ έγιναν
μαγαζιά με στόχο να εξασφαλιστεί ένα εισόδημα είτε για τον απολυμένο ή τον
συνταξιούχο είτε για τα άνεργα μέλη της οικογένειάς του).
Και δεύτερον, διότι μέσω της φοροδιαφυγής, η
συντριπτική πλειονότητα των επαγγελματιών εξακολουθεί να αποφεύγει τις
υπερβολικές φορολογικές επιβαρύνσεις.
Κάπως έτσι δικαιολογείται η ελληνική εξαίρεση,
που προκαλεί εντύπωση και –ακόμα– ερωτήματα στους δανειστές, οι οποίοι πιέζουν
προς την αντίθετη κατεύθυνση, κυρίως ως προς τον ιδιωτικό τομέα. Τα
αποτελέσματα, όμως, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος είναι από πενιχρά έως
ανύπαρκτα. Το χάσμα μεγαλώνει όσο διογκώνεται και η κρίση στη χώρα…
