Ο πρόσφατος νόμος που ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων για τον “γάμο” των ομοφυλοφίλων αποδεικνύεται από τον αριθμό που ψήφισαν ναι και την κατανομή των ψήφων στα κόμματα, αλλά και την σύγκρουση μεταξύ των πολιτικών και της εκκλησίας ότι ήταν μια βεβιασμένη πράξη.
Είναι γνωστό ότι οι μεγάλες αλλαγές πρέπει να γίνονται βήμα, βήμα. Και μάλιστα με τέτοια σοφία ώστε το κάθε βήμα να πιέζει για να πάμε στο επόμενο! Δυστυχώς στην Ελλάδα είμαστε ή του ύψους ή του βάθους.
Τελικά τι καταφέραμε με ευθύνη και των δύο πλευρών. Των πολιτικών και της εκκλησίας. Ή εάν θέλετε των υποτιθέμενων προοδευτικών και των υποτιθέμενων συντηρητικών? Να διαταράξουμε βίαια για ένα απλό θέμα που αφορά τις σχέσεις των ανθρώπων και την ισότητα μεταξύ τους το βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα που διαποτίζει μέχρι σήμερα το μεδούλι του Έλληνα.
Προχωρήσαμε με γρήγορα βήματα και μάλιστα αυτό το έκανε μια συντηρητική κυβέρνηση που προμετωπίδα είχε πάντοτε (ψευδώς) την οικογένεια και την Θρησκεία και μέσα σε μια νύχτα αφαίρεσε με μια ψηφοφορία στη Βουλή τον σκληρό πυρήνα της ύπαρξης της εκκλησίας. Λες και δεν μπορούσε να κάνει ακόμα ένα βήμα μετά τον νόμο για την συμβίωση, χωρίς να τον ονομάσει “γάμο”, όταν στην Βουλή καθημερινά ταχυδακτυλουργικά κτίζονται ουρανοξύστες χωρίς θεμέλια…
Παρόμοια όμως λειτουργία αντίθετης πρακτικής που οδήγησε σε άκαρπες αντιπαραθέσεις είναι και αυτή της εκκλησίας μας που παραμένει σταθερή και αμετακίνητη στα Θεολογικά των αγίων Πατέρων του 3ου μ.Χ. αιώνα, αγνοώντας παντελώς ότι πρέπει να γίνουν βήματα εξέλιξης ταυτισμένα με την πρόοδο της κοινωνίας και της επιστήμης.
Φυσικά και αυτόν τον «γάμο» θα τον ξεπεράσουμε όπως ξεπεράσαμε τον πολιτικό γάμο και τις ταυτότητες. Όμως σε αυτές τις αλλαγές κάτι μένει που πρέπει να μας προβληματίσει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολίτες και οι κοινωνίες τους είναι αμέτοχες στις αλλαγές. Τις αποφάσεις δεν τις παίρνουν αυτοί, ούτε συμμετέχουν σε αυτές. Ολοένα και περισσότερο οι κοινωνίες απομακρύνονται από τις εξουσίες που τις κυβερνούν. Και μάλιστα εξουσίες που είναι μονοπρόσωπες! Τρεις άνθρωποι αποφάσισαν τον «γάμο». Οι τρεις πρόεδροι των τριών κομμάτων. Που και αυτοί οδηγήθηκαν από άλλους μακρινούς ηγέτες της λεγόμενης πολιτισμένης Ευρώπης. Που κλαίνε και οδύρονται για τον Ναβάλντι και θυσιάζουν την ίδια ώρα τα παιδάκια στην Παλαιστίνη.
Οφείλουμε να πούμε ότι όσο η εκκλησία (παραμένει στα θαύματα και αγνοεί τα διδάγματα της θρησκείας μας που αφορούν τον άνθρωπο και την ζωή του, και είναι μακριά από τις καθημερινές του αγωνίες και τον αγώνα του για το δίκαιο των αδυνάτων και όσο οι πολιτικοί απομακρύνονται από τους πολίτες θεωρώντας τους εαυτούς τους Σωτήρες και δεν τους καθιστούν συνυπεύθυνους στην λήψη των αποφάσεων, τόσο οι κοινωνίες θα είναι όμηροι αυτών που για εκατοντάδες χρόνια βίασαν και λήστεψαν τους λαούς όλου του κόσμου.
Και επειδή η αναφορές για μακρινές εξουσίες είναι μια εύκολη στην κριτική υπόθεση θα λέγαμε ότι τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο αυτές. Οι αναφορές μας κυρίως αφορούν την μικρή μας κοινωνία!
Μια κοινωνία που ζει μέσα στο ψέμα, στον ατομικισμό, την ιδιοτέλεια και τον ωχαδελφισμό! Μια κοινωνία που οι τοπικές πάσης φύσεως αρχές της καθημερινά ψεύδονται. Δεν λένε την αλήθεια! Δεν αφυπνίζουν τους πολίτες!
Έτσι δεν πάμε μπροστά…..