Πήραμε την επιστολή του κ. Καίσερλη, τον ευχαριστούμε και την δημοσιεύουμε.
Το είχα μέσα μου, Με τρώει κάθε μέρα που περνώ πάνω, κάτω από την Αγία Τριάδα και το μηχανάκι θέλει να μπει στο σπίτι του Μανόλη Ζερβάνου. Έφυγε και δεν είπα τίποτε. Στους συγγενείς του, στους φίλους του, στους συντρόφους του, στον ίδιο μου τον εαυτό.
Και την ευκαιρία μου την έδωσε ο τύπος, εκείνος ο Βουλευτής του Μητσοτάκη, που με ένα μαύρο κάρβουνο τράβηξε μια γραμμή στην ΕΛΠΙΔΑ του ανθρώπου.
Τους τελευταίους έξη μήνες τον Μανόλη τον κτύπησε ο καρκίνος. Ήταν ένας από τους ρεαλιστές της ζωής. Γήινος. Τα έζησε όλα. Τρεις γάμους με τελευταία την αγαπημένη του Ελισάβετ και το σπουδαιότερο με τον σπάνιο πολύτιμο τίτλο της αφαίρεσης από την Χούντα του δικαιώματος του να είναι Έλληνας. Τον κρατούσε ανέγγιχτο μέχρι τέλους.
Τους έξη τελευταίους μήνες! Κώστα μου έλεγε, χάσαμε!! Μας νίκησαν!! Και δεν εννοούσε μόνο την Ελλάδα, αλλά τον κόσμο ολόκληρο.
Και όμως ήλπιζε. Η ελπίδα δεν έφευγε από τα μάτια του. Ανακατεμένα. Η ελπίδα για την ζωή και η ελπίδα για όσα του΄μαθαν οι γονείς του και όσα πίστευε αυτός. Η ελπίδα ότι θα νικήσει τον καρκίνο!! Τον ίδιο τον θάνατο!! Και η ελπίδα ότι θα νικήσουμε, θα αλλάξουμε τον κόσμο!!
Αυτό τα δύο ήταν που στα μάτια του Μανόλη έφτιαχναν μια πελώρια Θεά, την γρανιτένια ΕΛΠΙΔΑ του κάθε ανθρώπου που έχει αρχές και ιδανικά και δεν ζει μόνο για το σήμερα.
Γι’ αυτήν την ελπίδα, την δική του ελπίδα, θέλω να του πω έστω και αργά. Για μας δεν θα υπάρξει ποτέ τράβηγμα της γραμμής. Δεν θα εγκαταλείψουμε αυτή την ζωή που μαζί με όλα, τα άλλα τα γήινα, έχει ιδανικά και πανανθρώπινες αξίες. Μέχρι που να νικήσουμε.