Το 50% των συντηρητικών κομμάτων σε αντίθεση με το 40% των προοδευτικών και μάλιστα πολυδιασπασμένων που δείχνουν τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα των εκλογών φανερώνουν δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι ο σκληρός πυρήνας και των δύο χώρων, δηλαδή το 30% παραμένει σταθερός παρόλο που κεντρώες δυνάμεις μετακινήθηκαν προς τα δεξιά για πολλούς λόγους.
Το δεύτερο και ουσιαστικότερο είναι η συνεχιζόμενη τάση αυντηρητικοποίησης της κοινωνίας προς την κατεύθυνση του ατομικισμού. Ιδιαίτερα το τελευταίο θα πρέπει να μας προβληματίσει αφού στις πολιτικές μας επιλογές αυτό που πρυτανεύει είναι το ατομικό και οικογενειακό συμφέρον εις βάρος του γενικότερου καλού και ιδιαίτερα αρχών και θεσμών μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Το είδαμε στην προεκλογική περίοδο όπου τοπικές αρχές και πρόεδροι βρέθηκαν οι ίδιοι στις συγκεντρώσεις τριών κομμάτων και σε καμιά δεκαριά υποψήφιους.
Το γιατί ο δημοκρατικός χώρος βρέθηκε διασπασμένος και σε άμυνα σίγουρα δεν είναι της παρούσης. Άλλωστε οι αιτίες είναι πολυσύνθετες που σχετίζονται όχι μόνο με τις εσωτερικές διεργασίες αλλά και τις διεθνείς.
Το βέβαιο είναι ότι η κατεύθυνση στην οποία οδηγείται μια χώρα στην οποία πρυτανεύει ο ατομικισμός και όλα τα υπόλοιπα που αφορούν τις πανανθρώπινες αξίες αδυνατίζουν, δηλαδή η ισότητα, η δικαιοσύνη, η δημοκρατία, ο κίνδυνος της εξάρτησης από τα πάσης φύσεως συμφέροντα αρχίζει να γίνεται υπαρκτός και το αποτέλεσμα του ήδη το βλέπουμε, όπου ολόκληρες κοινωνίες περιμένουν κάποιον σωτήρα να τους λύσει τα δικά τους προβλήματα και να τους διαμορφώσει το μέλλον τους.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα σημερινά αποτελέσματα δεν είναι και διαχρονικά πάγια. Όσο δεν υπάρχει ισότητα, δικαιοσύνη και δημοκρατία οι κοινωνίες θα αντιδρούν μέχρι να βρεθούν οι εμπνευσμένοι ηγέτες, όχι μόνο πολιτικοί, αλλά και επιστήμονες και πνευματικοί άνθρωποι, που θα προσφέρουν την πραγματική διέξοδο ενός λαού που έχει αποδείξει εκατοντάδες φορές ότι είναι ικανός να ξανασηκώνεται παίρνοντας την δικαιοσύνη και την ισότητα στα χέρια του.