Η ανθρώπινη δύναμη και η ευφυΐα στην Ελλάδα μετριέται συνήθως με την απόδοση του ατόμου στις επιχειρηματικές του ικανότητες. Τις περισσότερες φορές η ικανότητα του ανθρώπου σχετίζεται και με την συνεισφορά του ή της συζύγου. Αρκετές φορές με την συνεισφορά όλων των μελών της οικογένειας. Και σπανίως με συνεταίρους. Αλλά και αυτά όλα είναι πλασματικά αφού η ισονομία και η δικαιοσύνη απουσιάζουν και τα αποτελέσματα που φαίνονται δεν είναι και τα αληθή.
Επίσης είναι εκατοντάδες τα τοπικά παραδείγματα όπου επιχειρηματικές συνεργασίες μεταξύ συγγενών ναυάγησαν και απέτυχαν. Γνωστή δε είναι η προτροπή των παλιών. “Μικρό μικρό τ’ αλώνι σου και ναν μοναχικό σου”
Το περίεργο είναι ότι ποτέ δεν μετρήθηκε σε χρήμα η δύναμη και το αποτέλεσμα των συλλογικών δραστηριοτήτων. Μιας Κοινότητας ή ενός Δήμου.
Είναι γνωστό ότι ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα οι τοπικές κοινωνίες δεν έχουν ευθύνη, ούτε διαχειρίζονται αυτοτελώς και αυτόνομα κάποια από τις καθαρά τοπικές τους υποθέσεις, ούτε φυσικά έχουν δυνατότητες αυτοφορολογίας και αυτοελέγχου.
Αυτήν ακριβώς την τεράστια συλλογική δύναμη δημιουργίας, ούτε την μελέτησαν, ούτε ποτέ την απεδέχθησαν οι κυβερνώντες μας. Είναι τα κατάλοιπα των 500 χρόνων της Τουρκοκρατίας όπου ποτίστηκε ο λαός με τον ατομικισμό και τον ραγιαδισμό.
Αντίθετα στα ευρωπαϊκά κράτη οι καθαρά τοπικές υποθέσεις της εκπαίδευσης, της υγείας, της προστασία του περιβάλλοντος, η υγιεινή και καθαριότητα του τοπικού πληθυσμού και η εξ αυτών φορολογία έχουν μεταβιβαστεί στους Δήμους με την απλούστατη λογική “Είναι δικά σας, πάρτε τα και κτυπάτε τα στο κεφάλι σας” Και φυσικά οι τοπικές κοινωνίες όπως κάθε κοινωνία καλυτερεύει την ζωή της και δεν την καταστρέφει.
Εμείς στην Ελλάδα έχουμε τους αφεντάδες. Στο κράτος, στην Περιφέρεια, στον Δήμο. Έχουμε τους Μουχτάρηδες, τους Μπέηδες και τους Δερβίσηδες. Τους σύγχρονους σωτήρες μας!!
Έχουμε την αντιπροσωπευτική (στην ουσία μονοπρόσωπη) δημοκρατία στην οποία ομνύουν όλοι οι πολιτικοί και στην οποία άλλοι επιλέγουν για μας. Η συμμετοχική δημοκρατία είναι άγνωστη στην Ελλάδα.