Η συνείδηση του ανθρώπου είναι σαν το ακορντεόν. Μεγαλώνει και μικραίνει ανάλογα με τον αέρα που θα του βάλεις ή θα του βγάλεις. Όταν φυσικά πρόκειται για ατομικές υποθέσεις είναι προσωπική υπόθεση του καθενός να περιορίζει ή να αυξάνει τις διαστάσεις της. Όταν πρόκειται για συμπεριφορές προς τρίτους ή προς την κοινωνία τότε παρεμβαίνει ο νομοθέτης των ευνομούμενων κοινωνιών και καθορίζει το εύρος της συνείδησης για κάθε δημόσια πράξη. Όταν όμως οι ταγοί και οι καθοδηγητές με τις πράξεις και τους λόγους τους επιχειρούν να αμβλύνουν τις συνειδήσεις μιας κοινωνίας και να κάνουν πιο χαλαρή την αντιμετώπιση βασικών ανθρώπινων αξιών τότε υπάρχει πρόβλημα.
Το δάσκαλε που δίδασκες δεν είναι τυχαία έκφραση. Κατηγορεί εκείνο τον δάσκαλο που ενώ έχει την ευθύνη της ευρύτερης μόρφωσης δεν πράττει ανάλογα και άρα διαμορφώνει ελαστικότερες τις συνειδήσεις στις βασικές αρχές του ανθρώπου.
Το ωχ αδελφέ, που στην ουσία είπε η διοίκηση του νοσοκομείου στο θέμα της πλάκας του αποστάτη Μανούση και το ότι δεν αντέδρασαν άμεσα οι ιθύνοντες της τοπικής μας κοινωνίας είναι στην ουσία μάθημα άμβλυνσης της συνείδησης των πολιτών σε θέματα που αφορούν την δημοκρατία μας.
Το αδικούμε τους εαυτούς μας, που είπε η αντιδήμαρχος του νησιού μας για το μνημόσυνο της βασίλισσας Ελισάβετ εξ αιτίας των αντιδράσεων της κοινωνίας μας οδηγεί προς την ίδια κατεύθυνση. Να αμβλύνει την απόλυτη στην συνείδηση μας πεποίθηση, που δεν χωρεί καμιά χαλαρότητα σε θέματα αξιών. για τα εγκλήματα που έγιναν στην Κύπρο και τις ευθύνες της εκλιπούσας στο να μην αποδοθεί χάρη σε έναν νέο στο άνθος της ηλικίας του.
Ορθά η κ. Αντιδήμαρχος επανόρθωσε για την συμμετοχή του Δήμου μας, αλλά όλα τα υπόλοιπα και κυρίως για τα υπονοούμενα της τουριστικής αξίας των Άγγλων και άρα καλώς πράξαμε, όπως και το “αδικούμε τους εαυτούς μας” για τις αντιδράσεις, οδηγούν, ίσως από άγνοια, στην χαλάρωση της συνείδησης μας σε αξιακά και εθνικά θέματα.