Σας μεταφέρουμε συνοπτικά, ως μια άλλη άποψη, τις σκέψεις του κ. Τζέφρι Σακς οικονομολόγου καθηγητή διεθνών και δημοσίων υποθέσεων του Πανεπιστημίου Κολούμπια που ολόκληρη δημοσιεύθηκε στην “Καθημερινή”.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης υπήρξαν οι Αμερικάνικοι πόλεμοι στην Σερβία (1999) στο Αφγανιστάν (2001) στο Ιράκ (2003) στη Συρία (2011) στη Λιβύη (2011). Η Ουκρανία αποτελεί το αποκορύφωμα του αμερικάνικου νεοσυντηρητικού κινήματος!!!
Το νεοσυντηρητικό κίνημα αναδύθηκε τη δεκαετία του 1970 γύρω από μια ομάδα διανοουμένων που επηρεάζουν μέχρι σήμερα την πολιτική της Αμερικής με αποκορύφωμα της 30ετούς επιρροής του την Ουκρανία.
Το νεοσυντηρητικό ιστορικό όλων αυτών των πολέμων αποτελούν ολοκληρωτική καταστροφή και δυστυχώς και ο σημερινός πρόεδρος της Αμερικής επηρεασμένος από το ίδιο νεοσυντηρητικό κίνημα οδηγεί την Ουκρανία, τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. σε μια ακόμη γεωπολιτική πανωλεθρία!!
Το βασικό μήνυμα των νεοσυντηρητικών είναι ότι οι ΗΠΑ πρέπει να υπερισχύουν ως στρατιωτική δύναμη σε όλο τον πλανήτη με βάσεις και παρουσία και ότι πρέπει να αντιμετωπίζουν ανερχόμενες τοπικές δυνάμεις που μια ημέρα θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν την παγκόσμια τοπική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ (Κυρίως Ρωσία και Κίνα)
Από την δεκαετία του 1950, οι ΗΠΑ έχουν παρεμποδιστεί ή ηττηθεί σχεδόν σε κάθε σύρραξη που έχουν λάβει μέρος. Παρ’ όλα αυτά, στη “μάχη για την Ουκρανία” οι νεοσυντηρητικοί ήταν έτοιμοι να εγείρουν μια πολεμική σύγκρουση με τη Ρωσία με την επέκταση του ΝΑΤΟ παρά τις σφοδρές ενστάσεις της Ρωσίας, γιατί πίστευαν πως η Ρωσία θα ηττηθεί από τις αμερικανικές οικονομικές κυρώσεις και το οπλοστάσιο του ΝΑΤΟ!
Τα δεδομένα υποδηλώνουν το αντίθετο. Οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης είχαν μικρή αρνητική επίδραση στη Ρωσία, ενώ το φαινόμενο «μπούμερανγκ» στον υπόλοιπο κόσμο είναι μεγάλο. Επιπροσθέτως, η ικανότητα των ΗΠΑ να επανεφοδιάσουν την Ουκρανία με οπλισμό, παρεμποδίζεται ιδιαίτερα από την περιορισμένη παραγωγή της Αμερικής και τη σπασμένη αλυσίδα εφοδιασμού. Οι βιομηχανικές δυνατότητες της Ρωσίας κάνουν αυτές της Ουκρανίας να φαίνονται μικροσκοπικές. Το ΑΕΠ της Ρωσίας ήταν περίπου δεκαπλάσιο αυτού της Ουκρανίας πριν από τον πόλεμο και η Ουκρανία τώρα έχει χάσει πολλή από τη βιομηχανική της ισχύ στον πόλεμο. Η πιθανότερη κατάληξη της τρέχουσας εχθροπραξίας είναι ότι η Ρωσία θα καταλάβει μια μεγάλη ζώνη της Ουκρανίας, ενδεχομένως αφήνοντας την Ουκρανία περίκλειστη, ή σχεδόν περίκλειστη. Η δυσαρέσκεια θα αυξηθεί στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ με τις στρατιωτικές απώλειες και τις συνέπειες στον στασιμοπληθωρισμό από τον πόλεμο και τις κυρώσεις. Οι αρνητικές συνέπειες μπορεί να είναι ολέθριες αν ο δεξιός λαϊκισμός στις ΗΠΑ κερδίσει έδαφος (ή αν, στην περίπτωση του Τραμπ, κερδίσει την εξουσία), με την προοπτική της αποκατάστασης της εξασθενημένης στρατιωτικής δόξας της Αμερικής μέσα από επικίνδυνες κλιμακώσεις. Αντί να αναληφθεί το ρίσκο αυτού του κινδύνου, η πραγματική λύση είναι να δοθεί τέλος στις νεοσυντηρητικές φαντασιώσεις της τελευταίας 30ετίας, και όσον αφορά την Ουκρανία και τη Ρωσία, να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με το ΝΑΤΟ να δεσμευθεί να δώσει τέλος στην αφοσίωσή του στην ανατολική επέκταση στην Ουκρανία και στη Γεωργία, με αντάλλαγμα μια βιώσιμη ειρήνη που σέβεται και προστατεύει την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας.
Αν η Ευρώπη έχει την οποιαδήποτε διορατικότητα, θα διαχωρίσει τη θέση της από την καταστροφική θέση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής!