Έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια από τότε που το κτήριο του Κέντρου Υγείας Αντιμάχειας εγκαινιάστηκε και από τότε το κτήριο παραμένει άδειο και τα μηχανήματα έχουν παλιώσει.
Παρακολουθώντας τα γεγονότα και τις αντιδράσεις των πολιτών, τις εξελίξεις στις διαδοχές της τοπικής ηγεσίας και στην αδιαφορία των κυβερνήσεων μπορούμε να πούμε ως πρώτη εκδοχή ότι το πρόβλημα της παροχής υπηρεσιών υγείας για τους κατοίκους του τριγώνου που επηρεάζει και όλη την Κω είναι υποδεέστερο άλλων προβλημάτων.
Σίγουρα για την τοπική κοινωνία δεν είναι κυρίαρχο, γιατί αν ήταν το κέντρο υγείας το σοβαρότερο πρόβλημα, τότε ο κόσμος θα είχε ξεσηκωθεί.
Μία δεύτερη εκδοχή που ενισχύει την πρώτη ως απόδειξη υποδεέστερου προβλήματος , είναι η κατανομή των πόρων του ενιαίου Δήμου που προτάσσει πρώτα έργα οδοποιίας και φωτισμού και όχι τη λειτουργία του κέντρου υγείας.
Και μία τρίτη εκδοχή που ενισχύει ακόμα περισσότερο την πρώτη και την δεύτερη είναι η αδιαφορία των κυβερνήσεων στη λειτουργία του κέντρου υγείας θεωρώντας το υποδεέστερο αφού οι πολίτες δεν αντιδρούν.
Και στις τρεις εκδοχές ο κοινός παρανομαστής είναι η ίδια η κοινωνία. Μία κοινωνία που δεν έχει την ικανότητα να μελετήσει και να ιεραρχήσει τα προβλήματα της περιοχής.
Η μάλλον, μία κοινωνία που την κρατούν σε άγνοια, που δεν είναι ενήμερη, που δεν γνωρίζει τα περιθώρια των δυνατοτήτων, που δεν καλείται να ιεραρχήσει και να επιλέξει.
Και έτσι η μεν κυβέρνηση είναι απόμακρη και ξένη, ο δε Δήμος με τα τρία, τέσσερα εκατομμύρια που διαθέτει ετήσια για έργα και μελέτες είναι φυσικό να προτάσσει τους δρόμους, τις πλατείες και τα φώτα γιατί εάν τολμήσει να ιεραρχήσει το κέντρο υγείας αφήνοντας τα γνωστά που ζητούν οι πολίτες θα θεωρηθεί ανίκανος.
Μία κοινωνία που βλέπει τα χρόνια να περνούν. Που τρέχει στην πόλη και στην Αθήνα να βρει την υγειά της. Που περιορίζεται στην μίζερη καθημερινότητα παρακολουθώντας ανήμπορη και καρτερικά τα σοβαρά να φεύγουν μέσα από τα χέρια της.