Ο Παναγιώτης Βασιλείου, που η συντακτική μας επιτροπή δεν έτυχε να τον γνωρίζει είναι ένας νέος άνθρωπος, κατά πάσα πιθανότητα από αυτά που διαβάσαμε, μαθητής, που είχε το θάρρος να δημοσιεύσει ενυπόγραφα την επιστολή αγωνίας του για τις καθυστερήσεις ολοκλήρωσης του έργου στο παλαιό στάδιο Ανταγόρας.
Διαβάζοντας το άρθρο του εντοπίσαμε την ευγένεια του λόγου του αποτυπώνοντας την αγωνία αλλά την απογοήτευση του για την καθυστέρηση. Χωρίς υπονοούμενα, χωρίς κατηγορίες, χωρίς πολιτικές ή παραταξιακές σκοπιμότητες.
Διαβάζοντας από κάτω κάποια από τα ανώνυμα σχόλια αντιληφθήκαμε την επιχειρούμενη φίμωση των φωνών διαμαρτυρίας. Είναι ο συνήθης τρόπος για να σιωπήσουμε. Να σε αποπροσανατολίσουν, να σε εξευτελίσουν, να σε εντάξουν στο κατεστημένο που οι ίδιοι υπηρετούν.
Βρισκόμαστε, όπως λέει ο πρώτος των καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου, στον απόλυτο έλεγχο της ελευθερίας του λόγου αλλά και της σκέψης. Έχουμε υποταχθεί να υπακούμε!
Και όμως αυτές οι φωνές, όπως του νεαρού Παναγιώτη, είναι μια ηλιαχτίδα στην καταχνιά και στο σκοτάδι της κυριαρχίας του συστήματος. Είναι αυτές οι φωνές που μας δίνουν το κουράγια να συνεχίσουμε. Να αντιστεκόμαστε, να απαιτούμε, να φωνάζουμε