Διαβάσαμε την τελευταία ανακοίνωση του Κυρίτση και αντιλαμβανόμενοι την αγωνία του για τις ώρες των συνεδριάσεων των οργάνων του Δήμου και τις ασφυκτικές προθεσμίες που προλαβαίνουν δεν προλαβαίνουν οι “αδιάφοροι ή ανίκανοι” της δημοτικής αρχής το μυαλό μας πήγε στο σουξέ της εποχής με τον υδράργυρο του θερμόμετρου που ανέβαινε ιλιγγιωδώς.
Δέκα και είκοσι τους κάλεσαν για μια συνεδρίαση στις έντεκα!
Εικοσιοκτώ Μαΐου η πρόσκληση για να προλάβουν τις 31 Μαΐου που έληγε η προθεσμία.
Είκοσι επτά Οκτωβρίου βγήκε η πρόσκληση και αυτοί οι ανίκανοι την έστειλαν στις εικοσιοκτώ Μαΐου και ίσα, ίσα που πρόκαμαν όπως μας λέει!
Έστειλαν την πρόσκληση στις μία και εικοσιπέντε για την συνεδρίαση που ήταν στις δύο και δεκαπέντε!
Πως λοιπόν να μην θυμηθούμε το τραγούδι που έλεγε εκείνους τους καταπληκτικούς στίχους:
Θα φύγω με τους φίλους μου για Κάιρο. Ταξίδι αναψυχής να σε ξεχάσω (την δημαρχία)
μετράω τον πυρετό μου στον υδράργυρο, τριάντα οχτώ και οχτώ, τριάντα εννιά και εννιά
Σαράντα μονοπάτια μες τα μάτια σου και δεν μ’ αφήνεις να περάσω. (ο Νικηταράς)