Θα έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια από τότε που οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν και κατέκτησαν το οκτάωρο για να έλθει ο Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία να το κάνουν δεκάωρο!
Δέκα ώρες όταν γουστάρει ο εργοδότης και μέσα στο εξάμηνο όποτε πάλι γουστάρει το κάνει τέσσερις, πέντε ή και καθόλου για να εξοφλήσει τις δύο παραπάνω που τον ξεζούμισε.
Πάντα τους ξεζούμιζαν. Πάντα έψαχναν να βρουν μηχανές για αντικατάσταση. Ο εργάτης και ο υπάλληλος πάντα τους κάθονταν στον λαιμό. Αν και απ’ αυτόν έβγαζαν τα κέρδη, δεν τους ένοιαζε. Πλήρωναν για τις μηχανές αβέρτα. Για τους ανθρώπους ήταν μόνο πονόψυχοι!
Και δυστυχώς ήλθε η στιγμή που αυτό το οκτάωρο που κατακτήθηκε με αγώνες και θυσίες για μια ανθρώπινη ζωή, γίνεται δεκάωρο. Ναι δεκάωρο, όχι γιατί το θέλουν οι οικογενειακές επιχειρήσεις που θεωρούν τον ένα, τους δύο, τους δέκα υπαλλήλους τους οικογένεια, αλλά τους μεγάλους, τους καρχαρίες που το πρώτο που του κλέβουν είναι η ίδια η ζωή τους.
Και για να το επιτύχουν συντρίβουν και το συνδικαλιστικό κίνημα. Του αφαιρούν την ελευθερία κινήσεων και απεργιών. Κάνουν τους εργαζόμενους χαφιέδες και απεργοσπάστες.
ΟΧΙ. Αυτό το έγκλημα του κ. Μητσοτάκη και των λεφτάδων δεν πρέπει να περάσει. Οι έντιμοι επιχειρηματίες δεν μπορεί να ακολουθήσουν την γραμμή των ισχυρών. Να είναι σίγουροι ότι θα έρθει η σειρά τους στο βωμό του χρήματος και των υπερκερδών.
Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, την 1η του Μάη των αγώνων και των θυσιών βάζει ταφόπλακα στο οκτάωρο των κατακτήσεων των εργαζομένων.