Όσοι νομίζουν ότι τα 7 χρόνια της χούντας πέρασαν χωρίς ζημιές κάνουν λάθος. Και με την λέξη ζημιά δεν εννοούμε μόνο την προδοσία και την διχοτόμηση της Κύπρου.
Όσοι νομίζουν ότι έγινε τυχαία η δικτατορία και δεν υποκινήθηκε από τους κυρίαρχους του κόσμου και από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα κάνουν μεγάλο λάθος.
Η δικτατορία δεν έγινε τυχαία. Και αν υπήρξαν επίορκοι βουλευτές. Εάν υπήρξαν Μανούσηδες που πρόδωσαν την λαϊκή εντολή, δεν ήταν τίποτε άλλο από την κερκόπορτα που βρήκαν ανοικτή για να τιθασεύσουν την δύναμη του κυρίαρχου λαού που τότε, την δεκαετία του 1960, άνοιγε τα φτερά του για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Και αυτό που εκείνοι επεδίωκαν, την για δεκάδες χρόνια υποταγή του ελεύθερου πνεύματος και της δημιουργίας το πέτυχαν κατά 100%
Τα 7 χρόνια της σιωπής και του φόβου ήταν αρκετά για να αλλάξουν τους ανθρώπινους χαρακτήρες. Ήταν αρκετά όχι μόνον για να αναστείλουν αλλά κυρίως για να τιθασεύσουν την δημιουργική επαναστατική ορμή του λαού.
Η σιωπή αντικατέστησε τον διάλογο. Η ατομικότητα υπερίσχυσε της συλλογικότητας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα φώλιασαν σε συνωμοτικά υπόγεια. Ο φόβος μετέτρεψε την αδυναμία σε υποταγή. Και η δύναμη του ισχυρού έγινε όνειρο απόκτησης των αδυνάτων.
Ο στόχος τους ήταν η δημοκρατία που τότε άρχισε να ανθίζει. Ο στόχος τους ήταν η δύναμη του λαού και η ισότητα. Τις ιδέες αυτές δεν ήθελαν απλά να τις σταματήσουν αλλά να τις εξαφανίσουν μια για πάντα. Και το κατάφεραν!
Και μπορεί να μιλάμε για τους επίορκους στρατιωτικούς αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι η αρχή του εγκλήματος ήταν η αποστασία του 1965. Ήταν η προδοσία της κυριαρχίας του λαού από εκείνους τους Βουλευτές, μεταξύ των οποίων και ο δικός μας Σταμάτης Μανούσης.