Μία ακόμη εορταστική επέτειος της ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την μητέρα πατρίδα έρχεται δυστυχώς σε άσχημες συνθήκες να μας θυμίσει το παρελθόν και να μας διδάξει το μέλλον.
700 χρόνια σκλαβιάς και λεηλασίας δεν είναι αστεία υπόθεση. Ήταν ικανή να εξαφανίσει τις ρίζες ενός λαού. Και όμως αυτές όχι μόνο δεν σάπισαν, αλλά ρίζωσαν πιο βαθειά για να μην φαίνονται στην καταχνιά οι προαιώνιες καταβολές και θέριεψαν όταν ήρθε η ώρα της άνοιξης της φυλής μας.
Αυτή και μόνον η διαπίστωση μας διδάσκει ότι η ράτσα μας, τα πιστεύω μας, η παρακαταθήκες μας θα αντέχουν αιώνια, ότι και αν γίνει, ακόμα και όταν μαυρίσουν οι ράχες όπως στα Ψαρά και στην Κάσο.
Το ότι μετά από 700 χρόνια σκλαβιάς, οργανώθηκε το 1940 στην Αθήνα από νέους το Σύνταγμα των Δωδεκανησίων Εθελοντών και το ότι εκατοντάδες νέοι της Κω έφυγαν κρυφά για να στρατευθούν στις ελληνικές και συμμαχικές δυνάμεις της Αφρικής είναι τα πάντα. Είναι το μεγάλο. Είναι το μοναδικό Είναι η αστείρευτη δύναμη της φυλής μας.
Είναι η ατράνταχτη ιστορική απόδειξη ενός ανεπανάληπτου γεγονότος, να αγωνίζονται για την ελληνική σημαία τα παιδιά γενεών και γενεών υπόδουλων για 700 χρόνια ανθρώπων.
Αυτήν την απόδειξη μας την χάρισαν με τον εθνικό αυθορμητισμό και τις θυσίες τους οι γονείς μας και αυτές είναι οι αποδείξεις που έχουμε ζωντανές στα χέρια μας και στην ψυχή μας για να δείχνουμε στους εχθρούς και στους φίλους πιο θα είναι το αιώνιο μέλλον μας.