Ξαφνικά επήλθε ο θάνατος του άτυχου συμπατριώτη μας και μάλιστα χωρίς υποκείμενα νοσήματα και σε μέση ηλικία και περάσαμε από τον εφησυχασμό σε φουρτούνες.
Είναι βέβαιο ότι τα μέτρα πρόληψης από όλους μας σε μεγάλο ποσοστό τα τηρούσαμε.
Είναι επίσης βέβαιο ότι ο κορονοϊός δεν αστειεύεται και άρα κάποια στιγμή θα εύρισκε δίοδο άφιξης. Δεν λέμε δίοδο επέλασης αλλά άφιξης, γιατί τα περιστατικά ακόμα είναι μεμονωμένα και δικαιολογημένα.
Το νοσοκομείο μας δυστυχώς μπορεί στα μέτρα του εφικτού να είναι προετοιμασμένο, αλλά δεν είναι ούτε νοσοκομείο αναφοράς, αλλά ούτε και νοσοκομείο προσαρμοσμένο για δύσκολες και έκτακτες καταστάσεις.
Άρα και πάλι σε μας πέφτει ο κλήρος να επαναπροσδιορίσουμε την τακτική μας. Δυστυχώς στην Κω με αυτό το νοσοκομείο η ατομική ευθύνη ίσως είναι το μόνο μέτρο προφύλαξης από την μια αλλά και διαφύλαξης της ηρεμίας, της υγείας των συμπολιτών μας και φυσικά της προοπτικής του τουρισμού μας.
Μπορεί στην νηνεμία να έπεσε ένας κεραυνός, γιατί περί κεραυνού πρόκειται ο θάνατος του συμπατριώτη μας. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να περάσουμε στο στάδιο του φόβου και πολύ περισσότερο του πανικού!
Από τον εφησυχασμό θα πρέπει να περάσουμε στην επαγρύπνηση που γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά πως γίνεται αφού κρατήσαμε μέχρι τώρα και φυσικά να λειτουργήσουμε ως οργανωμένη κοινωνία με τήρηση των κανόνων και υπακουή στις οδηγίες των ηγεσιών.
Ο φόβος και ο πανικός δεν αρμόζει στην κοινωνία μας. Αλλά και η τήρηση των μέτρων υγιεινής και κοινωνικής συμπεριφοράς επίσης δεν αρμόζουν.
Συλλυπούμαστε την οικογένεια του συμπατριώτη μας και ευχόμαστε να είναι το πρώτο και το τελευταίο άδικο θύμα στην ασθένεια του ιού.