Όταν εκείνες τις ημέρες του Πολυτεχνείου ξεσηκώθηκαν οι νέοι, κυρίως φοιτητές, κανένας δεν πίστευε και κυρίως οι γονιοί τους, ότι θα υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι, που θα έλεγαν όχι στον εφησυχασμό και στην ήρεμη οικογενειακή ζωή και σταδιοδρομία. Στην δουλειά τους και στον καναπέ.
Δύο είναι τα ερωτηματικά που προβληματίζουν κάποιους ανθρώπους σήμερα, ελάχιστους, και περιμένουν απαντήσεις.
Τι ήταν εκείνο που έκανε χιλιάδες νέους ανθρώπους να αφήσουν την ησυχία τους και να ξεσηκωθούν. Τι ήταν αυτό που έκανε τον νεαρό 20χρονο φοιτητή Μιχάλη Μυρογιάννη να μπει στο Πολυτεχνείο και να φάει μια σφαίρα στο κεφάλι από τον τουρκοφάγο, χουντικό, αιματοβαμμένο Ντερτιλή:
Και τι είναι αυτό που κάνει σήμερα τους ανθρώπους και ειδικά τους νέους της εποχής μας, πλην ελαχίστων, να αδιαφορούν για τις αδικίες, για τις ανισότητες, για την καταπίεση, για τον ρατσισμό, για την ξενοφοβία.
Εμείς θα πούμε την άποψη μας για το σήμερα.
Είναι το καταστημένο της κεντρικής εξουσίας, του ωφελιμισμού και του ωχαδερφισμού, που διαπερνά όλα τα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά, επιστημονικά και επαγγελματικά επίπεδα που διαμορφώθηκαν τα τελευταία τριάντα ακριβώς χρόνια με ευθύνη των δύο κυρίαρχων πολιτικών φορέων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Και η έκφραση αυτού του κατεστημένου είναι τα κανάλια της τηλεόρασης. Είναι τα πρωϊνάδικα, είναι τα σόου, είναι οι χαζοτηλεεκπομπές, τα τηλεσκουπίδια, είναι η ρηχή ανάλυση και η πληρωμένη προπαγάνδα!
Είναι αυτό το εγκληματικό όργανο κατά της κοινωνίας των ανθρώπων, οι τηλεοράσεις και τα μίντια, που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε σάρκα κρέατος που χουζουρεύει πάνω στους καναπέδες!
Είναι αυτό το όργανο που προσπάθησε η κυβερνώσα αριστερά, ως αμέτοχη του διαρκούς εγκλήματος να διορθώσει αγνοώντας ότι το καταστημένο της εξουσίας διαπερνά όλα τα επίπεδα από πάνω μέχρι και στις φτωχογειτονιές που τότε, τα χρόνια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου απ’ τον πυλό έβγαζαν λουλούδια.