Στο μέσο μιας πανδημίας που θερίζει κόσμο, βρεθήκαμε για μια ακόμα φορά αντιμέτωποι με τουρκικές προκλήσεις έργων και κυρίως λόγων. Το μέγα ερώτημα είναι ότι αυτό γίνεται για πρώτη φορά; Φυσικά και όχι. Και το δεύτερο ερώτημα είναι: Αυτή τη φορά ποιός ξεκίνησε την επικίνδυνη αντιπαλότητα. Το τρίτο ερώτημα είναι το ποιός κέρδισε εν τέλει.
Εμείς θα πούμε την άποψη μας. Μια άποψη που κανένας σχεδόν από τους ειδικούς των διεθνών σχέσεων που βγαίνουν κάθε ημέρα στα κανάλια δεν είπε και κυρίως δεν προέβλεψε.
Οι διερευνητικές συζητήσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είχαν ξεκινήσει προ πολλού, πραγματοποιήθηκαν κοντά στις 70 συναντήσεις και τελικώς σταμάτησαν χωρίς αποτέλεσμα το 2016 με ευθύνη της Τουρκίας που αποχώρησε εξ αιτίας της μη επιστροφής των Τούρκων αξιωματικών στην Τουρκία που ζήτησαν άσυλο.
Τι συνέβη λοιπόν μετά την άρνηση της Ελλάδας να παραδώσει τους αξιωματικούς και ξεκίνησε η Τουρκία μια απαράδεκτη φραστική επιθετική πολιτική κατά της χώρας μας και φυσικά σε πράξεις που προειδοποιούσαν για το χειρότερο, όπως αυτό της Αγίας Σοφίας και της οφθαλμοφανέστατης εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού και προσφυγικού στον Έβρο.
Τι συνέβη και ξαφνικά βγήκαν τα καράβια έρευνας των υδρογονανθράκων στην Μεσόγειο και μάλιστα με συνοδεία πολεμικών πλοίων.
Τι συνέβη και έγινε μια ιδιαίτερα σοβαρή συμφωνία της Τουρκίας με την διεθνώς αναγνωρισμένη Κυβέρνηση της Λιβύης.
Συνέβη ένα απλό και κατά την άποψη μας ιδιαίτερα σοβαρό πολιτικό, διπλωματικό λάθος που φυσικά κατέληξε και σε πράξεις που έθιγαν την Τουρκία.
Πρώτα η Κύπρος προχώρησε σε συμφωνία με τους γείτονες Αίγυπτο και Ισραήλ και καθόρισαν την ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο! Μάλιστα συμφωνήθηκε ερήμην της Τουρκίας και η κατασκευή του αγωγού που από το Ισραήλ μέσω της Κύπρου και της Ελλάδας θα πήγαινε στην Ιταλία!
Εάν αυτές οι συμφωνίες και τα τετελεσμένα δεν θα εξόργιζαν την Τουρκία, με κατεχόμενη την μισή Κύπρο και με τεράστιες παραθαλάσσιες εκτάσεις στην Μεσόγειο, τότε τι θα την εξοργίσει. Και μάλιστα όταν είναι γνωστό και διεθνώς νομιμοποιημένο από το δίκαιο της θάλασσας ότι τέτοιες συμφωνίες για τον καθορισμό των οικονομικών θαλάσσιων ζωνών νομιμοποιούνται με διαπραγματεύσεις όλων των χωρών που γειτνιάζουν στον ευρύτερο διαπραγματεύσιμο θαλάσσιο χώρο.
Χώρισε λοιπόν η Κύπρος τα οικόπεδα της, μπήκαμε και εμείς στον πειρασμό των υδρογονανθράκων και ξεκινήσαμε τις διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο. Την Τουρκία ούτε καν την ειδοποιήσαμε. Ζητωκραυγάζαμε και εμείς και οι Κύπριοι για τα τεράστια αποθέματα πλούτου που ανακαλύψαμε και τσαντιστήκαμε, ορθώς φυσικά, για την συμφωνία της Τουρκίας με την Λιβύη που μοίρασαν τα δικά μας χωράφια!
Και έγιναν αυτά που έγιναν από τους Τούρκους που από την μια μπήκαν στην δική μας υφαλοκρηπίδα με τα ερευνητικά και τα πολεμικά τους και από την άλλη έκαναν σουρωτήρι την ΑΟΖ της Κύπρου. Μόνο πετρέλαιο δεν έβγαλαν.
Έτσι φτάσαμε σε αυτό που έπρεπε να γίνει από την αρχή. Αυτό που λέει το δίκαιο της θάλασσας. Η Τουρκία έπρεπε από την αρχή να συμμετέχει στον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών της Ανατολικής Μεσογείου.
Όλα αυτά τα γνώριζαν οι ισχυροί της γης. Γι’ αυτό έφυγαν τα γεωτρύπανα των ισχυρών πολυεθνικών από την Κύπρο πριν από δύο χρόνια. Γι’ αυτό, πέρα από τα κούφια μεγάλα λόγια τους, και κάτω από την ακραία πίεση της Τουρκίας μας οδήγησαν σε διαπραγματεύσεις.
Οι πάντες γνωρίζουν ότι γεωτρύπανα στην Μεσόγειο δεν πρόκειται να εργαστούν εάν δεν επέλθει συμφωνία μεταξύ όλων των χωρών που γειτνιάζουν με την Μεσόγειο. Όσο για την Κύπρο, τα πράγματα δεν πρόκειται να λυθούν υπέρ της Δημοκρατίας της Κύπρου όσο συνεχίζεται ο τεμαχισμός και η κατάληψη της. Και αυτοί που έχουν την δύναμη και βάζουν τα βέτο στην Ε.Ε. είναι τρεις τέσσερις και κανένας άλλος.