Ήμασταν από τους πρώτους που εμείς και οι οικονομολόγοι μας αναφερθήκαμε στις τραγικές επιπτώσεις που θα έχει η οικονομίας μας στην περίπτωση μακράς διάρκειας των μέτρων προφύλαξης από το κορονοϊό.
Τώρα είμαστε βέβαιοι ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα θα είναι βαθύτερη και από αυτήν της πτώχευσης του 2010 όπου χάθηκε το 25% του ΑΕΠ.
Σήμερα βλέποντας τι συμβαίνει στις άλλες χώρες φτάσαμε να νοιώθουμε υπερήφανοι για την χώρα μας και την Κυβέρνηση μας. Συγκινούμαστε με τα χειροκροτήματα της Μαρέβας και τον μισό μισθό των βουλευτών μας. Και αναγάγαμε την ατομική και κοινωνική ευθύνη σε σύνθημα νικηφόρο.
Εμείς θα σας πούμε μια άλλη άποψη που έχει την πηγή της στην ποιμενική ρύση “Ο φόβος φυλάει τα έρμα” που προέρχεται από τους αρχαίους προγόνους μας, από τον Πλάτωνα που στην “Πολιτεία” υποστηρίζει ότι ο καλύτερος τρόπος να αποτραπεί η κατάλυση της Κυριαρχίας είναι η οργάνωση της κοινωνίας με πρότυπο το μαντρί – οι υποτελείς θα υποβιβαστούν στην κατάσταση του ζώου εκτροφής, με τους ηγέτες (φιλόσοφοι, βασιλείς) να κρατούν το ρόλο του βοσκού και τον στρατό (φύλακες) το ρόλο του τσομπανόσκυλου.
Και προσθέτει η ποιμενική ρύση. Ο φόβος είναι ο φύλακας, παραλύει τα ζώα (υποτελείς), τα αδρανοποιεί και επομένως τα πειθαρχεί. Η μόνη τους σκέψη είναι η επιβίωση, η αποτροπή της τιμωρίας (κορονοϊός) η αποφυγή κάθε σκέψης κατάλυσης των σχέσεων μεταξύ του ποιμένα (εξουσίας) και των ζώων (υποτελείς). Και φυσικά κάθε πρωτοβουλία συνεργασίας, συλλογικότητας, ομαδοποίησης, αλληλεγγύης, αντίστασης
Ο τσομπάνης ξέρει ότι αφού του δώσουν το γάλα και το μαλλί, κάποια στιγμή τα έρημα ζώα, τα αδύνατα, το φοβισμένα, θα οδηγηθούν στο σφαγείο. Γι’ αυτό και η ερμηνεία που δίνει το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών στην ρύση “Ο φόβος φυλάει τα έρμα” είναι η ακόλουθη: “Η πιθανότητα ενδεχόμενης τιμωρίας, δρα αποτρεπτικά, ακόμα και όταν δεν υπάρχει άμεσος, ορατός, κίνδυνος αποκάλυψης μια παράνομης πράξης”.
Εμείς μπορεί να μένουμε στο σπίτι, όμως γνωρίζουμε τι θα συμβεί και πάλι στους μισθούς, στις συντάξεις, στην ανεργία, στις οικογενειακές επιχειρήσεις. Ότι θα έρθει η σφαγή για τους αδύνατους. Γι’ αυτό και μιλάμε, γι’ αυτό και αντιστεκόμαστε και τους προειδοποιούμε. Δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε ο κυρίαρχος λαός. Δεν είμαστε μαντρί για σφάξιμο.